سیاست مداران حزب عدالت و توسعه (AKP) به جای حمایت از کردها در کوبانی، نشان دادند که از پیروزی دولت اسلامی عراق و شام (داعش) در مقابل کردها خوشنود خواهند شد. در اینجا دربارۀ یک گروه به غایت وحشی صفت سخن می گوییم که با گلوله مغز مردم را از هم می پاشند، زندانیان را زنده زنده در آتش می سوزانند و زنان و دختران را وادار به بردگی جنسی می کنند. بی طرف و خنثی ماندن در بین داعش و کردها خطا، زیان بار و ظالمانه است. حتی AKP نیز نمی تواند بی طرف بماند. چند روز پیش گروهی از جوانان کرد به طرز وحشیانه ای مورد حملۀ یک بمب گذار انتحاری داعش قرار گرفتند و در نتیجه ۳۲ شهروند بیگناه جان خود را از دست دادند. بدون شک چنین حملاتی ادامه خواهند داشت.

این گونه حملات تنها از داعش بر می آیند. البته برخی به حق ظنین هستند به این که رجب طیب اردوغان، که نمی تواند نتیجۀ انتخابات را برای خود هضم کند و سخن از یک انتخابات زود هنگام را پیش کشیده است، از این واقعه خوشحال است، چرا که ممکن است رأی دهندگان را متقاعد کند که بدون وجود یک حکومت یک حزبی مقتدر ترکیه دستخوش هرج و مرج خواهد شد.در واقع این همان چیزی است که سیاست مردان AKP، روزنامه نگاران طرف دار اردوغان و کاربران شبکه های اجتماعی از زمان انتخابات تا کنون یکسره در بوق کرنا کرده اند و آن را تبلیغ می کنند. حمله به کردها نیز می تواند حزب کارگران کردستان (PKK) را تحریک به از سر گرفتن فعالیت های تروریستی خود کند. یا برخی عوامل درون حکومت ممکن است مردم ترکیه را به رعب و وحشت بیندازند و PKK را مقصر جلوه دهند. در نتیجه میزان رأی حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) که طرف دار کردها است، ممکن است به زیر حد نصاب سقوط کند و راه برای حکومت تک حزبی AKP هموار شود. به نظر می رسد نقشۀ بازی اردوغانیست ها همین باشد. اما این برای ترکیه بسیار خطرناک است؛ این بازی ممکن است ترکیه را تقسیم کرده و منجر به آغاز نبردی بی پایان میان این دو بخش شود.

همۀ این ها باید مردم معقول و منطقی ترکیه را بر آن دارد تا ذهنیت های خود را دربارۀ کرد ها تغیر دهند و اصلاح کنند. ترکیه نمی تواند بر این منوال ادامه دهد. ترکیه باید با کرد ها متحد شود. هیچ کس نباید PKK را بهانه کرده و ذهنیت ضد کرد خود را پنهانی حفظ کند. اگر میلیون ها نفر می گویند «ما احساس نمی کنیم که در این کشور شهروندان برابر هستیم»، پس ما باید سعی کنیم آنها را درک کنیم و همچنین سعی کنیم مسأله را حل کنیم. اکنون AKPدشمن پروسۀ آشتی کرد ها است. اما هنگامی که چنین نبود، ما به آنها هشدار دادیم که اگر قصد شما حل این مسأله است چرا PKK را به یگانه منبع اقتدار کرد ها تبدیل می کنید، و چرا به جای اینکه حقوق کرد ها را مستقیماً به آنها اعطا کنید در موردشان با PKK مذاکره می کنید؟ AKP به این هشدار ها وقعی ننهاد و ترجیح داد وصلۀ «دشمن کرد» را به ما بچسباند. این مسأله را AKP نمی تواند حل کند و حل نخواهد کرد، اما ترکیه باید آن را حل و فصل کند.

یک راه حل تنها در صورتی امکان می یابد که ترک ها بپذیرند کرد ها شایستۀ آن هستند که شهروندانی برابر قلمداد شوند، نه تنها در ترکیه بلکه در دیگر کشور ها. این بدان معنی است که اگر کرد ها در شمال سوریه تنها به واسطۀ مناطق خود مختار می توانند شهروندانی برابر باشند، ترکیه باید از آنها حمایت کند و تلاش کند در این شیوۀ حکومت داری دستیابی به حقوق برابر را برای همۀ گروه های قومی تضمین کند. علاوه بر این ترکیه باید از سیاست خارجی ماجراجویانۀ AKP عقب نشینی کرده و سعی کند خود را در مسائل سیاسی داخلی دیگر کشور ها درگیر نکند. تأکید باید بر جنبه های انسانی باشد و چنین سیاستی باید همراه و هماهنگ با سازمان های بین المللی پیش برده شود. باید از دخالت های یک جانبه پرهیز شود. همکاری با قطر یا با عربستان سعودی در این مسائل یا مسائل مشابه برای ترکیه مفید نیست. بر خلاف آنچه اردوغان و داود اوغلو ادعا می کنند، ترکیه یک قدرت بزرگ نیست و باید محدودیت ها و کاستی های خود را بشناسد. در غیر این صورت ترکیه به کشوری مانند پاکستان، یا حتی بد تر از آن، مانند سوریه، بدل خواهد شد. احزاب اپوزیسیون ترکیه باید جاه طلبی های اردوغان و داود اوغلو را پایان دهند. آنها می توانند کار را با گرفتن وزارت امور خارجه از AKP در یک حکومت ائتلافی آغاز کنند