آمریکا به بهانه مبارزه با تروریسم به عراق حمله کرد و بیش از ۱۰۰۰۰۰نفر از مردم بیگناه آن کشور را به خاک و خون کشید ولی وقتی کشورهای منطقه می خواهند با تروریسم مبارزه عملی کنند مانع تراشی می کنند . ترور و تروریسم در هرشکلی باشد محکوم است و نباید آن را با منافع خود تعریف و تفسیر کرد . تروریست کسیست که برخلاف عرف و قوانین حاکم و بمنظور ایجاد رعب و وحشت ترور می کند ، حالا می خواهد طالبان باشد یا پژاک و یا پ.ک.ک باشد و یا منافقین .علت اصلی عدم موفقیت مبارزه جهانی با تروریسم همین رفتارهای دوگانه غرب و در راس آن آمریکا بوده است . لشکر کشی به افغانستان و عراق و کشتار مردم آن کشور مجاز است ولی مبارزه با تروریستهای منطقه ای غیرمجاز است ! چه فرقی بین طالبان و منافقین و پژاک و پ.ک.ک وجود دارد ؟ همه اینها برخلاف فرهنگ حاکم بر جامعه و با حمایتهای خارجی و بمنظور براندازی حکومت حاکم ترور می کنند و همیشه حمایت از اقلیتی کوچک را بهانه قرار می دهند ولی تاریخ ثابت کرده این حمایتها دست آویزی بیش نیست و تروریستها به دنبال اهداف و منافع خود هستند .

گروهک تروریستی پژاک که اعتقادی به دین و مذهب ندارد و دین را افیون جامعه می داند در مناسبتهای دینی پیامهای تبریک و تسلیت برای مردم ارسال می کند و یا کشته های خود را شهید می نامد . در حالیکه بررسی اعتقادات و اندیشه های سرکردگان این گروهک نشان می دهد که آنان به اعتقادات مردم وقعی نمی نهند ولی باز هم برای عوام فریبی و در ظاهر هم که شده خود را مذهبی نشان می دهند .

در مقاله نیمه پنهان فریبکاران افکار و اندیشه های سرگرده پ.ک.ک را بررسی کردیم و در این یادداشت هم اصول عقاید و مشی حاکم بر گروهک تروریستی پژاک که بخشی و شعبه ای از پ.ک.ک است ، تیتر وار بررسی می شود تا خوانندگان بیشتر با ماهیت این نوع گروهها آشنا شوند .

طی چند سال گذشته گروهک غیر قانونی و تروریستی موسوم به پژاک علیه نیروهای مسلح ایران و حافظ مرزهای جمهوری اسلامی ایران دست به اقداماتی زده و عده ای از مرزداران و فرماندهان نظامی این مرز و بوم را به شهادت رسانده است.بر این اساس نگارنده با توجه به اهمیت موضوع در ابعاد امنیتی، سیاسی موضوع گروهک های تروریستی از جمله پژاک را مورد بررسی قرار داده است.به نظر می رسد بعد از انقلاب در ایران عوامل خارجی (غرب به رهبری آمریکا ) تلاش نموده اند با ایجاد شکاف قومیتی، کشور را با بحران هویت روبرو ساخته و از این طریق اقتدار نظام را در تحقق اهداف،آرمانها و منافع ملی خود که در تناقض با اهداف هژمونیک آمریکاست با مشکل مواجه سازند.در این خصوص یک پیمایش تاریخی نشان می دهد بیشترین دخالت آمریکا و جهان غرب در بعد از انقلاب برای واگرایی قومیتی در ایران،مناطق کرد نشین بوده است که فعالیت و تلاش «گروهکهایی چون حزب دموکرات،کومله و چریک های فدایی خلق »در دهه ۶۰ و گروهک پژاک در سالهای اخیر از جمله تلاش بیگانگان برای گسست قومیتی در کشور بوده است که با هوشمندی رهبران سیاسی امنیتی کشور و مردم کرد این گونه حرکات ره به جایی نبرده و با شکست مواجه شده است.