انجمن بی تاوان: همیشه رقابت تنگاتنگ بین گروهک های تروریستی وجود دارد؛ بخصوص در کردستان گروهک هایی که با برچسب ناسیونالیسم کردی به سیاست می پردازند ماهیت واقعی شان را با این برچسب ملی گرایی پنهان می کنند و برای اینکه برتری خود نسبت به رقبای خودشان را نشان دهند دست به کارهایی می زنند تا رقیب را از میدان به درکنند. نمونه بارز چنین گروهک هایی، پژاک می باشد که برای پیدا کردن جایگاه در میان کردها، برای نابود کردن گروهک های تروریستی کومله و دمکرات به هرکاری دست می زند.
منبع تغذیه همه گروهک های کردی از احساسات ملی گرایی کردی بدست می آید. بدین صورت که آن ها با کوبیدن بر طبل ملی گرایی بدنبال نشان دادن اقتدار و بدست آوردن قدرت همانند وامپیل ها از خون جامعه کردی تغذیه می کنند. برای درک این موضوع اگر به عملکرد گروهک های تروریستی پژاک و کومله و دمکرات و … نگاه کنیم در می یابیم که آنها در خارج از کردستان در محدودیت بسر می برند و با گذشت سال ها نتوانستند مستقل تصمیم بگیرند و تحت تاثیر دیگر گروهک های کردی در عراق هستند که خط مشی برای آن ها از طرف دیگران تعیین می شود و آن ها مشخص می کنند که چگونه و چطور به خاک ایران وارد شوند و حتی تعداد نفرات شان نیز توسط همان طرف ها تعیین می شود.
برای مثال گروهک تروریستی پ.ک.ک برای پژاک خط و نشان ترسیم می کند که با چند نفر و با کدام اسلحه و چگونه وارد ایران بشوند و چه کار کنند که در حقیقت ما در می یابیم که پ.ک.ک برای رفع کمبودهایش از پژاک در ایران استفاده می کند که مهمترین اولویت آن ها جذب نیرو است و ما هر روز می شنویم که کردهای ایرانی در دیگر جاها توسط پ.ک.ک هلاک می شوند.
دیگر گروهک های تروریستی مانند کومله و دمکرات نیز با دستورات نیروهای خارجی از جمله آمریکا و دولت های اروپایی بیشتر نقش جاسوسی برعهده دارند. زیرا این گروهک ها تحت تسلط بارزانی ها بوده و از خود اختیاری ندارند. این گروهک های تروریستی برای اینکه وجود و موقعیت خود را حفظ کنند دست به هرکاری می زنند و گاهی نیز با هم درگیر می شوند و راجع به همدیگر جاسوسی می کنند.
تمام شواهد گواه بر این است که گروهک های تروریستی هیچ منفعتی برای کردها ندارند و تمام دست و پا زدن های آن ها تنها برای منفعت سران گروهک ها بوده و نه تنها مردم کرد بلکه اعضای زیر دست آن ها برایشان هیچ اهمیتی ندارد.
