در سال‌های اخیر، بار دیگر نام عبدالله اوجالان، سرکرده گروه تروریستی پ.ک.ک، در محور گفتگوهای به اصطلاح “صلح با ترکیه” مطرح شده است. اما آنچه از این روند دیده می‌شود، بیش از آن‌که بوی صلح و آشتی دهد، یادآور تصمیمات یکجانبه، بدون پشتوانه بین‌المللی و بدون حضور نهادهای بی‌طرف جهانی است.
شرایطی که تحت آن این روند به جریان افتاده، نه تنها فاقد شفافیت است، بلکه هیچ تضمین حقوقی یا نظارت بین‌المللی بر آن وجود ندارد. چنین روندی که صرفاً بر اساس دستور یا اراده یک فرد، هرچند رهبر گروهی شناخته‌شده باشد، پایه‌گذار صلحی پایدار نخواهد بود. صلح واقعی، زمانی معنا پیدا می‌کند که با مشارکت واقعی مردم، نهادهای مدنی، نمایندگان رسمی جوامع کُرد و همچنین سازمان‌های معتبر جهانی شکل گیرد.
در غیاب حضور سازمان‌هایی چون سازمان ملل، صلیب سرخ جهانی یا دیگر نهادهای بی‌طرف، چگونه می‌توان به روندی که تنها بر اساس تصمیمات فردی هدایت می‌شود، اعتماد کرد؟ آیا این روند، تضمینی برای پایان خشونت و آغاز همزیستی مسالمت‌آمیز است یا صرفاً تاکتیکی سیاسی برای کاهش فشارها یا جلب مشروعیت در مقاطع خاص؟
بی‌تردید، کُردها، بیش از هرکس دیگری، تشنه صلح‌اند. اما صلح، امری فراتر از پیام‌های یکجانبه و توافق‌های پشت درهای بسته است. آنچه اکنون نیاز است، صداقت، شفافیت، و حضور واقعی بازیگران جهانی برای نظارت و تضمین اجرای یک روند صلح عادلانه و پایدار است؛ نه یک نمایش سیاسی بدون پشتوانه عینی.
