کاک سلیم خون جهان، پدر این نوجوان می گوید: «از اول اردیبهشت ۱۳۹۶ دیگر از فرزندم خبری ندارم. غم تمام خانواده را فراگرفته است. ما حتی به شنیدن صدای او نیز رضایت داریم، اما او حتی یک تماس هم با منزل نگرفته است. ما اطمینان داریم مقامات گروهک مسلح، اجازه تماس به او نمی‌دهند».
این پدر رنج‌کشیده در مورد تلاش‌های خود برای آزادی فرزندش افزود: «من نمی‌توانم به مقر این گروه مسلح به قندیل یا اقلیم کردستان بروم. اصلا نمی‌دانم که باید کجا بروم و چه کار کنم. هیچ کس نیز مرا راهنمایی نمی‌کند. من با کهولت سن، عدم توانایی مالی و سواد ناچیز، بدون کمک دولت نمی‌توانم اقدامی کنم تا فرزندم به خانه بازگردد. با این جدایی، همه خانواده نزد اهالی روستا سرافکنده هستیم. زیرا ما اهل فعالیت مسلحانه نبوده و نخواهیم بود».
کاک سلیم در مورد سرنوشت حاتم و سایر نوجوانان ربوده شده به شدت ابراز نگرانی کرد و گفت: «حضور این گروه‌های مسلح به صورت چریکی و موردی در مناطق مرزی، باعث شده است نوجوانان زیادی فریب شعارهای دروغ اینها را بخورند یا اینکه مستقیما توسط عناصر مسلح آن ربوده شوند. آنها سرنوشتی جز مرگ ندارند. نوجوان ساکن کوهستان با یک سلاح، در مقابل ارتش قدرتمند، چه کاری می‌تواند بکند؟ زنده هم برگردد، از لحاظ روحی نابود شده است. ما اطلاع داریم که نوجوان دیگری به نام عثمان که او نیز همراه پسرم بود، کشته شده است. چرا باید نوجوان به جای تحصیل و ورزش و زندگی کنار خانواده، کشته شود؟»
کاک سلیم در مورد پیگیری این آدم‌ربایی توسط دولت ایران نیز گفت: «آنها قول همکاری داده‌اند. اما مساله اینجاست که ما با گروهی تروریست طرف هستیم. این گروه بدطینت حتی مسئولیت ربایش فرزندان مردم را بر عهده نمی‌گیرد. پژاک، حتی خبر مرگ آنها را نیز درست منتشر نمی‌کند. ما نمی‌دانیم فرزندمان زنده است یا مرده. خانواده‌ها حتی اجازه ملاقات هم ندارند. این در حالی است که قاتل محکوم به اعدام هم در زندان، اجازه ملاقات دارد».
