انجمن بی تاوان: بیشترین اعضای تشکیل دهنده گروهک تروریستی پ.ک.ک و پژاک کودکان و نوجوانان می باشند.کودکان و نوجوانان ساده لوح روستایی جزو اولین گروه فریب خوردگان فرقه پ.ک.ک و پژاک می باشند. کودکان و نوجوانان روستایی با توجه به کارهای سخت کشاورزی و دامداری سریعاً وعده های دورغین پژاک را باور کرده و در دام گروهگ گرفتار می شوند. پ.ک.ک و پژاک زندگی و ادامه تحصیلات عالی در کشورهای اروپایی و همچنین آزادی را به نوجوانان و جوانان وعده می دهند و شرط رسیدن به این آمال و آرزو را عضویت در گروهک اعلام میدارند. از جمله شعارهای حیله گرانه پ.ک.ک و پژاک آزادی در فرقه می باشد. دختر و پسر نوجوان با شنیدن کلمه آزادی اولین چیزی را که درباره آزادی در ذهنش نقش می بندد آزادی جنسی می باشد. بنابراین برای دست یابی به نیازهای دوران سنی بدون هیچ تفکر و استدلالی به عضویت فرقه در می آید و این بهترین شیوه راهبردی پ.ک.ک و پژاک در جذب نوجوانان و جوانان می باشد . علاوه بر جوانان و نوجوانان، کودکان زیادی نیز در فرقه وجود دارند که از همان دوران اولیه زندگی شان خشونت و خونریزی را آموزش می بینند. کارشناسان حقوق بشر و کودکان در ترکیه، از حضور هزاران کودک از بدو تاسیس پ.ک.ک تاکنون در این فرقه خبر می‌دهند. هرچند این اتهامات از خیلی وقت پیش متوجه این فرقه بوده؛ اما رهبران آن همیشه آن را انکار کرده‌اند. اما کارشناسان و محققان در زمینه‌ی حقوق بشر و کودکان از پا ننشسته و در آخرین تحقیق خود از حضور ۳۰۰۰ کودک از زمان تاسیس این فرقه (در سال ۱۹۷۸ میلادی) تاکنون نوشته‌اند.
مراد کاراییلان سرکرده این فرقه‌ها در جواب کارشناسان، منکر حضور کودکان در این فرقه‌ها شد، اما شواهد و اسناد زیادی در دست است که خبر از کودکان ۹ ساله در این فرقه‌ها دارد. ناگفته نماند این یک نوع ذهنیت غالب در این فرقه‌هاست که فکر می‌کنند با انکار موضوعی، قادر به حذف آن در عرصه‌ی جهانی و انسانی هستند. اما اگر تنها به عکس‌هایی که خود این فرقه‌ها در سایت‌هایشان منتشر کرده‌اند اکتفا کنیم، خواهیم دید که اغلب اعضای این فرقه‌ها در زمان عضویت کمتر از ۱۸ سال داشته و بخشی هم سن وسالی کمتر از ۱۵ سال و تعدادی هم مابین سنین ۹ تا ۱۱ سال سن داشته‌اند. به گفته‌ی کارایلان این بچه‌ها به میدان جنگ فرستاده نشده‌اند بلکه در کلاس‌های آموزشی مشارکت داشته‌اند.
آنانی که با تاریخ و ماهیت پ.ک.ک آشنایی دارند مطلع هستند که تا سال ۱۹۹۸ کسانی که به عضویت این فرقه درمی‌آمدند، بدون هیچ آموزشی و تنها با آشنایی مختصری از کلاشینیکف و نارنجک وارد جنگ می‌شدند. از این سال به بعد تنها در یکی دو مکان در شمال عراق مکان‌هایی برای آموزش تدارک دیده شد و این مکان‌ها نیز بیشتر برای آن دسته از اعضا بود که از ایران و اکثراً از کردستان عراق عضو می‌شدند. آن دسته از بچه‌هایی که از سوریه و یا ترکیه به عضویت پ.ک.ک درمی‌آمدند، بلافاصله در جنگ‌ها مشارکت می‌کردند، چرا که این دسته از بچه‌ها هیچ انتخاب دیگری نداشتند چون منطقه یک منطقه نظامی و دولت و پ.ک.ک هم در حال جنگ با همدیگر بودند؛ لذا پ.ک.ک قادر به تامین مکان آموزشی برای این کودکان نبوده و اگر هم خواسته باشد به شمال عراق به منظور آموزش بفرستد، بسیاری از آنها در میانه راه کشته شده‌اند.
