معمولا این فرقه ها بیش از هر گروه دیگری مدعی تساوی حقوق زن و مرد است، اما زنان عضو فرقه از ساده ترین حقوق خود محروم هستند . قسمت هولناک موضوع اینجاست که فرقه به ممنوعیت ازدواج برای زنان عضو قناعت نمی کرد. این فرقه برای از بین بردن هر گونه عطوفت مادری و یا بازگشت احتمالی زنان به شرایط قبل، طی یک سناریوی خوفناک ضد بشری طرح عقیم کردن زنان را پیاده کرد. طبق بند “، ” ماده شانزدهم کنوانسیون حذف کلیه اشکال تبعیض علیه زنان داشتن حقوق یکسان جهت تصمیم گیری آزادانه و مسئولانه در زمینه تعداد فرزندان و فاصله زمانی بارداری و دستیابی به اطلاعات، آموزش و وسائلی که آنها را برای اجرای این حقوق قادر می سازد.” را از حقوق زنان به رسمیت شناخته است.

معمولا در این گروه ها و فرقه ها برداشتن رحم زنان بر اساس زور و تحت تعلیمات فرقه ای می تواند نوعی نقص عضو برای زنانی باشد که قصد دارند بچه دار شوند. نوعی نقص عضو که قابل درمان و جبران نیست. کم نیستند قوانین حقوق بشری که بر سلامت جسمی و روحی زنان تاکید ویژه ای دارند. عقیم کردن زنان در تناقض با قوانین حقوق بشری است که سلامت زنان را مورد تاکید قرار می دهند. بند ۱ ماده دوازدهم میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی سازمان ملل متحد تصریح می کند که دولت های عضو این میثاق حق هر فرد را برای دستیابی و برخورداری از بالاترین وضعیت سلامت جسمی و روحی، برسمیت می شناسند. در واقع ممنوعیت ازدواج و عقیم کردن زنان عملا تلاش برای انقطاع نسل اعضاء است. در حقیقت این موضوع یک نسل کشی است. در حقوق بین الملل هر گونه تلاش هدفمند برای جلوگیری از زاد و ولد یک گروه، قیله با قوم، مصداق نسل کشی است.

فرقه های مذکور خصوصا در اروپا با ژست های حقوق بشری تلاش می کنند خود را طرفدار حقوق بشر و حقوق زنان معرفی کنند. آنها خصوصا در اروپا از مساوات و آزادی زنان حرف می زنند، گروه ها و تشکل های بسیار زیادی بنام زنان ایجاد کرده و در گروههای حقوق بشری فعالیت می کنند و بنام زنان و دفاع از آزادی زنان ایران، کنفرانس ها و همایش های متعددی برگزار می کنند، اما در عمل خود به آنچه می گویند، اعتقاد و التزام عملی ندارند و سابقه شان خلاف ادعاهایشان را نشان می دهد. به عنوان شاهد مثال در برخی از منابع گزارشاتی در مورد انواع شکنجه های مختلف از زنان مخابره شده است. این در حالی است که بر اساس ماده هفتم کنوانسیون بین المللی حقوق مدنی و سیاسی سازمان ملل متحد مصوبه ۲۶ دسامبر ۱۹۶۶: هیچکس نباید در معرض شکنجه یا رفتار تحقیر آمیز و مجازات غیر انسانی و وحشیانه قرار گیرد. همچنین مطابق بند ح ماده (۳) اعلامیه حذف خشونت علیه زنان مصوبه ۲۳ فوریه ۱۹۹۴ مجمع عمومی سازمان ملل متحد: زنان بطور برابر حق برخورداری و حفظ همه حقوق بشر و آزادی های اساسی در عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، مدنی و همه عرصه های دیگر را دارند. این حقوق از جمله شامل مورد زیر است: حق اینکه فرد مورد شکنجه یا دیگر مجازاتها با رفتار خشن، غیر انسانی و تحقیر آمیز واقع نشود.
شاید تصورش دشوار باشد اما واقعیت این است که زنان عضو فرقه معمولاحتى ازدواج ندارند. آنها اگر هم ازدواج کرده باشند می بایست از همسرانشان طلاق بگیرند. در فرقه به آنها گفته می شد که این برای تشکیلات ضروری است. اعتقاد رهبر فرقه بر این است که عشق زنان به همسرانشان سبب ایجاد حائل بین عشق آنها به فرقه و رهبر فرقه خواهد شد و زنان را از انجام وظایفشان در برابر فرقه و رهبران آن باز می دارد. در تشکیلات فرقه تروریستی پ.ک.ک و پژاک عشق و علاقه، تنها در رابطه فرد با فرقه و رهبران آن معنا پیدا می کند، لذا زنان عضو فرقه باید تنها به رهبری آن عشق بورزند. این نشانه فداکاری و اثبات علاقه مندی به فرقه ارزیابی می شود. این در حالی است که بندج ماده پنجم میثاق بین المللی حذف تمام اشکال تبعیض نژادی مصوبه ۲۱ دسامبر ۱۹۶۵ حق ازدواج و انتخاب همسر را از حقوق بنیادی هر زن بر می شمارد.