اگر به گزارش‌ها و اتهامات مطرح‌شده از طرف انجمن‌ها و محافل فعال حقوق بشری کرد دقت کنیم، همیشه نوک پیکان اتهام دولت‌های هدف قرار داده است. آیا این به معنای آنست فقط دولت‌ها در مناطق کردنشین یا علیه کردها مرتکب نقض احتمالی حقوق بشر شده‌اند؟ قطعا پاسخ منفی است و این را بایستی یکی از اشکالات و ایرادات اساسی محافل حقوق بشری کردی دانست که هم اعتبار کارشان را زیر سوال می‌برد و هم مسئله را به صورت ناقص معرفی می‌کند. نقض حقوق بشر بایستی آن طور که هست گزارش شود تا واقعا برای آن راهکاری پیدا گردد نه آن طور که باب طبع فرد یا سازمانی باشد در این صورت نمی‌تواند خارج از چارچوب هواداران محدود مخاطب پیدا نماید.
یکی از موراد تقریبا مسکوت نقض گسترده حقوق بشر در جامعه کرد قتل‌های درون سازمانی در احزاب و سازمان‌های کرد است. در اینجا به مواردی از قتل های درون‌سازمانی در پ.ک.ک و شاخه‌های آن از جمله پژاک می‌پردازیم. آیتکین ییلماز، نویسنده کرد، عضو سابق پ.ک.ک که به خاطر عضویت در این حزب ده سال در زندان دیاربکر بوده کتابی با عنوان “رفیق خود را به قتل رساندن” منتشر کرده و در آن به صورت مستند و براساس مشاهدات عینی خود و دسترسی به اسناد سازمانی پ ک ک، مشخصات دقیق و نحوه اعدام بدون محاکمه اعضای پ ک ک توسط رفقای خود اشاره می‌کند که به گفته وی صرفا از سیاست های پ.ک.ک و شخص عبدالله اوجالان انتقاد کرده‌اند. وی اظهار تاسف می کند که چرا تاکنون هیچ یک از محافل کردی در این زمینه حرف نمی‌زند تا ضمن روشن شدن موضوع، آمران و عاملان قتل صدها جوان و نوجوان کرد در پ.ک.ک محاکمه شوند.
عصمت ایسمت نویسنده کرد ترکیه نیز در کتابی با عنوان “پ.ک.ک و ۲۰ سال خشونت به شیوه‌ای دیگر” به ده‌ها مورد قتل درون‌سازمانی در پ.ک.ک می‌پردازد که به گفته وی به دستور عبدالله اوجالان صورت گرفته‌اند. وی به مواردی مانند قتل سمیر، عضو ارمنی الاصل و اهل درسیم و مسئول امور اروپایی پ.ک.ک، اشاره می‌کند که توسط پ.ک.ک در مراسمی در سوئد به قتل رسید و نشریات پ.ک.ک نیز علنا این قتل را جشن گرفتند. همچنین محمد شنر نامزد سکینه جانسز که به خاطر افشای حرمسرای عبدالله اوجالان اعدام شد. نویسنده می‌گوید نباید به این دلیل که جامعه جهانی سازمانی را به رسمیت نمی‌شناسد به آنان آزادی عمل داد هر کسی که با آنان مخالف باشد را در داخل سازمان به قتل رساند لذا باید برای مقابله با این نقض حقوق بشر راهکاری اندیشیده شود.
سلیم چوروک‌کایا، عضو ارشد و از بنیانگذاران پ.ک.ک، نیز کتابی با عنوان “آیات آپو” نوشته که براساس مشاهدات عینی خودش و اسناد سازمانی مستند است. او پس از انتقاد از عبدالله اوجالان به دفتر سازمان ملل در لبنان پناه برد و از طریق آن توانست با نام جعلی در آلمان پناهنده شود. چوروک‌کایا به مشخصات دقیق صدها جنگجوی پ.ک.ک اشاره می‌کند که به خاطر انتقاد از سیاست ها و عملکرد حزب در کوهستان ها و بدون محاکمه اعدام شده‌اند و می‌گوید “من از معدود افراد خوش‌شانسی هستم که توانستم به موقع فرار کنم”.
هلموت اوبردیک، پژوهشگر آلمانی، نیز با استناد به منابع مختلف از جمله مصاحبه با اعضای جدا‌شده پ.ک.ک به ویژه اعضای ارشد به صدها مورد قتل و اعدام درون سازمانی پرداخته که در طی چهل سال عمر پ.ک.ک هنوز مطرح نشده‌اند. وی می‌گوید در اوایل فعالیت‌های مسلحانه پ.ک.ک، مقر پ.ک.ک در دره لولان به نماد قتل و اعدام تبدیل شده بود و اگر اوجالان دستور می‌داد کسی را به لولان در شمال عراق اعزام کنند معنای تلویحی آن “قتل” آن فرد بود. او به اظهارات ابراهیم آیدین از اعضای ارشد پ.ک. ک اشاره می‌کند که توانسته به صورتی معجزه‌آسا از لولان فرار کند و به پیشمرگه‌های بارزانی پناه ببرد.
با توجه به این که این موضوع تاکنون توسط محافل حقوق بشری مطرح نشده، لذا لازم است به صورت جدی مطرح، مستندسازی شود و برای معرفی، دستگیری، محاکمه آمران یا عاملان آن اقدامات لازم حقوقی صورت گیرد.
