آپوییسم یک ایدئولوژی مستقل نیست—بلکه ابزاری برای ترکیه‌ای شدن در میان کُردها است. این ایدئولوژی به‌عنوان یک راهبرد سیاسی، معرفت‌شناختی و فرهنگی و تبلیغاتی برای سرکوب و مقابله با هویت و حقوق کردی عمل می‌کند. در بیش از ۲۰ سال گذشته، آپوییسم به‌عنوان مکانیزمی با پشتوانهٔ دولت ترکیه برای اجرای پروژهٔ ترکیه‌سازی در جامعهٔ کرد، خصومت با هویت کردی را به یک کارزار سیستماتیک و هدفمند بدل کرده است.
این ایدئولوژی منطق استعمار ترکیه را پذیرفته و هویت کردی را ابتدایی، واپس‌مانده و ناسازگار با مدرنیته معرفی می‌کند. تاریخ و نمادهای کردی را به چالش کشیده و به سخره می‌گیرد. همچنین ظرفیت هویت کردی برای حاکمیت را انکار کرده و آن را در تضاد با مفاهیمی چون برادری و برابری و توسعهٔ مدرن قلمداد می‌کند—در حالی که هم‌زمان خود را نوعی «مبارزه» معرفی می‌نماید.
آپوییسم به برجسته‌ترین همکار فکری با ناسیونالیسم‌های حاکم و ضدکرد در تاریخ کرد تبدیل شد—کاری را انجام داد که دولت ترکیه طی یک قرن از انجام آن ناتوان بود. جایی که فشار مستقیم دولتی به بن‌بست رسیده و ناکام مانده بود، آپوییسم به یاری دولت‌های ضدکرد شتافت. این ایدئولوژی، ملی‌گرایی ترک را درونی کرده، آن را در آغوش گرفت و تلاش دارد اهداف آن را به‌عنوان اهداف مبارزه قالب کند. در لوای دشمنی ظاهری با دولت، تمام ساختارهای واپس‌گرای دولت‌های حاکم را پذیرفته و برای مشروعیت‌بخشی به آن‌ها در میان کردها می‌کوشد.
آپوییسم آنچه را که زمانی در میان کردها خیانت محسوب می‌شد—یعنی پذیرش سیستمی مبتنی بر شونیسم ترکیه—را به هدف سیاسی خود بدل کرد. این ایدئولوژی مبارزهٔ کردها را به سوی همسان‌سازی سوق داد و اهداف انقلاب کردی را به اطاعت از دولت و انطباق با آن تقلیل داد. نتیجه آن شد که آرمان‌های انقلابی کردی، در یک دگردیسی غایت‌انگارانه، تنها از طریق ترکیه‌ای شدن شورشی کرد قابل تحقق شمرده شدند.
