کمال بورکای سیاستمدار کرد گفت: “بگذارید پ ک ک اسلحه خود را زمین بگذارد و منحل شود، این برای کردها خوب است. بگذارید جنبش کرد از طریق سیاست قانونی حقوق خود را مطالبه کند.”

به گزارش خبرگزاری بی تاوان، کمال بورکای سیاستمدار کرد در زادگاهش تونجلی در با هواداران دیدار کرد و کتاب هایش را امضا کرد.

کمال بورکای با علی حیدر گوزلو خبرنگار رووداو درباره روند جدید صحبت کرد.

برخی از عناوین صحبت های مهم کمال بورکای سیاستمدار کرد:

روند نهایی با سخنرانی دولت باغچلی آغاز شد.

باغچلی که علیه کردهاست، چرا این حرف را زد؟

من معتقد نیستم که روند حل و فصل آغاز شده باشد.

ترکیه از پ‌ک‌ک می‌خواست دوباره علیه کردها در اقلیم کردستان بجنگد.

دستشان به پ ک ک نمی رسد، پ ک ک را بهانه می کنند و حمله می کنند.

پ.ک.ک چیزی برای کردها نمی خواهد، پس چرا مردان جوان کشته می شوند؟

ما برای آن کودکان و جوانانی که کشته می شوند متاسفیم.

اوجالان گفت ما چیزی نمی خواهیم، ​​نه استقلال، نه فدرالیسم و ​​نه خودمختاری.

حزب دموکرات کرد مانند حزب DEM نیست، بلکه خواهان فدرالیسم است.

ما می خواهیم کردهای سوریه به فدرالیسم برسند، اما باغچلی و ترکیه این را نمی خواهند.»

ارزیابی کامل کمال بورکای از روند جدید بین ترکیه و پ‌ک‌‌ک:

البته ما باغچلی را خوب می شناسیم، او در مورد مسئله کردها حرف خوبی نزده است. علیه کردهاست، هرگز از حقوق کردها دفاع نکرده و علیه آنهاست.

پس چرا باغچلی این حرف را زد؟ بسیاری از مردم می گویند که روند حل و فصل جدیدی آغاز شده است. من در آن خط نیستم. خود باغچلی این را می گوید، دیگر چیزی نمی گوید، نمی گوید این یک روند حل و فصل است.

یعنی باید حقوق کردها به رسمیت شناخته شود، اینطور چیزی نمی گوید. به عبارت دیگر او می‌گوید پ‌ک‌ک باید سلاح‌ها را زمین بگذارد و منحل شود. این اتفاق می افتد، یعنی دولت ترکیه قبلاً دو بار این فرصت را داشته است.

برای اولین بار در سال ۱۹۹۹، زمانی که اوجالان دستگیر و به ترکیه آورده شد، اوجالان از سازمان خود، پ.ک.ک، خواست که سلاح های خود را تسلیم کند و سلاح های خود را زمین بگذارد.

اسم پ‌ک‌ک را عوض کردند، برنامه‌اش را عوض کردند، گفتند ما چیزی نمی‌خواهیم، ​​نه استقلال، نه فدرالیسم، نه خودمختاری. دولت راه را برای پ.ک.ک باز نکرد، یعنی به آنها اجازه نداد سلاح های خود را تسلیم کنند.

گفتند چریک هایت را ببر، برو اقلیم کردستان، چرا اقلیم، می خواستند پ.ک.ک به اقلیم برود و مثل سال های ۱۹۹۲، ۱۹۹۵ و ۱۹۹۷ دوباره با کردهای اقلیم بجنگد.

دومین بار در سال ۲۰۱۳ و در زمان حکومت حزب عدالت و توسعه بود. در آن زمان در زندان ها روزه مرگ بود، اعضای پ.ک.ک روزه مرگ می گرفتند.

دولت از اوجالان درخواست کرد، او با آنها تماس گرفت، گفت این چیز خوبی نیست، دست بردارید، او گفت سلاح را رها کنید، باز هم پذیرفتند. این بار، دولت دوباره موافقت نکرد.

این سومین بار است، حالا چرا می خواهند؟ آنها نمی توانند به پ.ک.ک دست پیدا کنند. آنها پ ک ک را بهانه می کنند تا به کردهای عراق، کردهای ترکیه و کردهای سوریه حمله کنند.

امیدواریم این بار پ ک ک اسلحه های خود را زمین بگذارد و خود را متلاشی کند. پ‌ک‌ک برای کردها چیزی نمی خواهد، آنها می گویند هیچ چیزی نمی خواهند، نه استقلال، نه فدرالیسم، نه خودمختاری.

اگر اینطور است، چرا آن جوان ها را می کشند، چرا آنها را به کوه می برند تا کشته شوند؟ حیف نیست، بچه های ما هستند.

بگذارید پ‌ک‌ک اسلحه‌هایش را زمین بگذارد و منحل شود، این خوب است، برای کردها خوب است، بگذارید جنبش کرد از طریق سیاست قانونی حقوق خود را مطالبه کند.

حزب DEM وجود دارد، قانونی است، بگذارید کار خود را انجام دهد. حزب حقوق و آزادی ها (HAK-PAR) نیز وجود دارد. مانند حزب DEM نیست که فدرالیسم را برای کردها می خواهد، مانند اقلیم کردستان.

ما می خواهیم کردهای سوریه نیز فدرال شوند. ما این را می خواهیم، ​​البته باغچلی این را نمی خواهد، دولت ترکیه هم این را نمی خواهد، آنها به طور کلی نمی خواهند، اما ما می خواهیم.

ما به عنوان HAK-PAR می گوییم که بر اساس فدرالیسم باید حقوق کردها هر چه که هست به رسمیت شناخته شود. دولت باید مانند اقلیم کردستان یک کشور مشترک کرد و ترک باشد.

باید در کردستان پارلمان کرد، نخست وزیر کرد و رئیس جمهور کرد وجود داشته باشد. ما خواهان نمایندگان کرد و ترک در پارلمان ترکیه در آنکارا هستیم، به عبارت دیگر، باید مانند بغداد باشد.