مناطق غربی ایران همیشه از حضور نظامی بیشتری در مقایسه با دیگر مناطق برخوردار بوده اند . از دلایل عمده آن می توان به جنگ هشت ساله ایران و عراق و حاشیه های ناشی از آن اشاره کرد . در این میان مناطق کردنشین هنوز هم شاهد حضور کمابیش قابل توجه نیروهای نظامی هستند. در اوایل انقلاب گروهک کومله و حزب منحله دموکرات کردستان به جنگی خونین در مناطق کردنشین دست زدند که بر آیند آن کشته شدن کردها، ویرانی زیرساخت های اقتصادی منطقه، خشونت طلب جلوه دادن کردها در افکار عمومی، آوارگی و بی خانمان کردن تعداد زیادی از کردها و نهایتا پناهنده شدن این گروهک ها به کردستان عراق که در آنجا نیز به یک زندگی عادی تن دادند در حالی که می توانستند زندگی به مراتب بهتری در کشور و منطقه خود داشته باشند . تعدادی نیز راه پناهندگی در کشورهای اروپایی را در پیش گرفتند . دلیل این شکست، عدم آشنایی سران آن ها با واقعیت های جامعه کردی بود و این به شکست آنان در محاسبات خود منجر شد که آثار مصیبت بار آن هنوز هم گریبانگیر مردم کرد است.

پژاک فقط وحشیگیری را راه حل مشکلات می داند

پس از پایان جنگ ایران و عراق، مناطق کردنشین وارد مرحله جدیدی شدند و نسیم آرامش نسبی وزیدن گرفت.افکارعمومی نسبت به کردها بهبود یافت.روند بهبود زندگی در کردستان شتاب گرفت تا این که در سال ۲۰۰۳ فرقه تروریستی پژاک توسط پ ک ک تاسیس شد. این فرقه با اتخاذ یک خط مشی شدید نظامی راه دیگر گروهک های کردی را در پیش گرفت. در این راستا چند نکته قابل تامل است :

آیا سرکرده های پژاک قبل از تاسیس آن جامعه کرد را مطالعه کردند ؟ اگر این کار را کردند چرا راه اشتباه و شکست خورده نظامی گری دیگر گروهک ها را دوباره ادامه دادند؟ اگر مطالعه نکردند، چگونه ادعای مبارزه برای کرد می کنند در حالی که جامعه کرد را مطالعه نکرده، با واقعیت ها و خواسته های آن آشنا نیستند ؟ پژاک یا از واقعیت ها و خواسته های مردم کرد بی خبر است و یا عمدا مردم کرد را در برابر وضعیتی قرار می دهد که اصلا آن را دوست ندارد. پژاک نه نماینده مردم کرد است و نه حق دارد برای اهداف سیاسی سرکرده های خود و آمریکا درمنطقه مردم کرد را قربانی کند.

احزاب قبلی کردی بیشتر از پژاک جنگ و نظامی گری کردند و شکست خوردند و برای همیشه فلج شدند. پژاک هم باید از این درس بگیرد. اگر امروزه حضور نظامی ارتش یا سپاه در کردستان پررنگ باشد، مقصر آن فقط و فقط پژاک است که یا عمدا یا از روی ناآگاهی کردستان را به میدان جنگ تبدیل می کند. عثمان جعفری از بنیانگذاران پژاک که به خاطر مخالفت با جنگ و روش نظامی گری پژاک از آن کنار گذاشته شد در مصاحبه با روزنامه شرق نیوز در عراق می گوید: ” پژاک در کردستان هیچ دستاوردی نداشته است. فقط آن را به پادگانی نظامی تبدیل کرده است. عملکرد پژاک تاکنون اشتباه محض بوده است “.