انجمن بی تاوان : پس از آن که ه.پ.گ در ۱۸ اکتبر بیانیه ای صادر کرد و اعلام کرد که ۱۷ چریک جان خود را بر اثر سلاح های شیمیایی از دست داده اند، بحث ادامه دارد. دولت ترکیه با همه احزاب و شخصیت های سیاسی خود اعلام می کند که “دولت ترکیه هرگز مرتکب جنایات جنگی نخواهد شد”.

از سوی دیگر، پ‌ک‌ک فقط در چارچوب تحریک و دستکاری به این حادثه رسیدگی می‌کند. تحت رهبری رسانه های پ.ک.ک همه نهادها خواهان انتقام از این حادثه هستند. آنها خواستار مشارکت جوانان هستند، آنها مردم را به خیابان دعوت می کنند. فرمانده ه.پ.گ، موراد کاراییلان، مانند یک دانشمند و شیمیدان که در این زمینه متخصص است، از تلویزیون می گوید: «۵ نوع گاز استفاده می شود» و نام لاتین همه آنها را می گوید.

اما واقعیت این است که در سناریوی جنگ ۴۰ ساله پ.ک.ک و ترکیه، طرفین ده ها بار مرتکب جنایات جنگی شده اند. باز هم به عنوان بخشی از این میزانسن، این جنایات در مواقع لزوم مطرح و در مواقع لزوم پس گرفته شدند. دو طرف همیشه راهی برای رسیدن به توافق پیدا کرده اند.

تنها اگر به چند مورد از برجسته ترین رویدادهای دهه ۱۹۹۰ تا کنون نگاه کنیم، حقیقت درک می شود.

حادثه چیای بزار: در ۱۷ اردیبهشت ۱۹۹۴، آدیامان بیزار ۲۸ نفر جان خود را از دست دادند. اینها همه جنگجویان جدیدی بودند که به پ ک ک پیوستند. ۲۲ نفر از آنها زیر ۱۸ سال سن داشتند. این رویداد تاثیر زیادی داشت. اما یالچین کوچوک که در آن زمان همراه عبدالله اوجالان در دمشق بود، از پ ک ک خواست که این حادثه را تشدید نکند. این درخواست از ایالت حذف شد. اوجالان موافقت کرد. در حال حاضر هیچکس در مورد این ۲۸ نفر صحبت نمی کند.

کندیل کور-کوه کودی-روستای بیلیکا: در ۱۰ می ۱۹۹۹، ۱۹ چریک پ.ک.ک که در نقاط شیب دار روستای بیلیکا (باللی کایا) در کوه کودی مخفی شده بودند جان خود را از دست دادند. این اولین بار بود که دولت ترکیه از مواد شیمیایی به این شکل جدی و موثر استفاده می کرد. او به تمام سربازان منطقه شلیک کرده بود و دو ساعت با مواد شیمیایی به غار اصابت کرده بود.

چند روز پس از این حادثه، چریک های پ.ک.ک به محل حادثه رفتند، کپسول ها را پیدا کردند و عکس گرفتند. مواد آورده شده از آنجا به آلمان فرستاده شد و استفاده از سلاح شیمیایی با نتایج آزمایشگاهی مشخص شد. در زمان این رویداد، عبدالله اوجالان در امرالی با دولت مذاکره می کرد. دولت به او دستور داد که این حادثه را پنهان کند. عبدالله اوجالان در نامه‌ای که در ژوئیه ۱۹۹۹ به شورای ریاست پ‌ک‌ک نوشت، دقیقاً چنین می‌گوید: «نیازی به بازتاب این رویداد در رسانه‌ها و نهادهای اروپایی نیست. این اتفاقات می تواند توسط برخی قدرت ها علیه ترکیه استفاده شود. این مشکلات را بین خودمان حل خواهیم کرد. اقداماتی که دولت را هدف قرار می دهد نباید انجام شود.
در واقع، پ ک ک همانطور که عبدالله اوجالان گفته بود عمل کرد. این حادثه سرپوش گذاشته شد. سال‌ها پ‌ک‌ک طوری رفتار می‌کرد که انگار چنین اتفاقی رخ نداده است. پ ک ک در سال ۲۰۱۱ در رسانه های خود حادثه شیمیایی در کودی را پوشش داد. هدف این نبود که چهره واقعی دولت ترکیه آشکار شود. او قصد داشت نجدت اوزل را که در سال ۲۰۱۱ رئیس ستاد بود، هدف قرار دهد. چون در آن زمان بین پ.ک.ک و حزب عدالت و توسعه آب نشت نمی کرد. مذاکرات اسلو بود. پرونده شیمیایی در کودی برای هدف قرار دادن اعضای سابق ارتش کمالیست و ارگنکونیست ها برای حمایت از حزب عدالت و توسعه باز شد.

در واقع این یک تراژدی بزرگ است: «مسئله سلاح های شیمیایی بیلیکا، که امرالی می گفت با دستور دولت کمالیست ترکیه، آن را “پوشانده” می کند، ۱۲ سال بعد برای تیراندازی به کمالیست ها باز شد، این بار با دستور … دولت اسلامی حزب عدالت و توسعه». امروز هم اگر در آرشیو رسانه های پ.ک.ک جستجو کنید، هیچ سند و عکسی در رابطه با پرونده شیمیایی روستای کودی بیلیکا پیدا نمی کنید. با این حال، عکس‌های تمام مراسم تشییع جنازه و کپسول سلاح‌های استفاده شده در دست پ‌ک‌ک است. اما پ ک ک و دولت ترکیه این حادثه را با هم دفن کردند.

(دره کازان):

در ۲۲-۲۴ اکتبر ۲۰۱۱، واحدهای پ ک ک در منطقه Geliye Tiyare در Çukurca هدف هواپیماها قرار گرفتند. در این حادثه ۳۶ چریک پ ک ک جان خود را از دست دادند. مردم بدون اینکه منتظر پ.ک.ک باشند به این حادثه واکنش نشان دادند. پ ک ک مدعی شد که در اینجا از مواد شیمیایی استفاده شده است. او این رویداد را در رسانه ها پوشش داد. صحنه جنایت دقیقا در کنار شهر بود. نمایندگان HDP، روزنامه نگاران، همه به محل حادثه رفته بودند. رفتن به جایی که به این شکل از مواد شیمیایی استفاده می شد غیرممکن بود. نمونه های زیادی از صحنه جرم برای بررسی جمع آوری شد. در بررسی این نمونه ها مشخص شد که از سلاح شیمیایی استفاده نشده است. اما حادثه پ.ک.ک برای مدتی طولانی جواب داد. این امر تا زمانی که اوجالان در نوروز ۲۰۱۳ خواستار صلح شد ادامه یافت. با این حال، در سال ۲۰۱۳، کشتار Tiyare و کشتار Roboski با دستور İmralı سرکوب شد.

اوجالان در مورد مسئله تیاره گفت: این رویداد (گلیه تیار) توسط جماعت گرایان انجام شد. روبوسکی، رویدادهای پاریس، تحت همه آنها جامعه وجود دارد. آنها می خواهند راه حلی را که ما در تلاش هستیم با حزب عدالت و توسعه ایجاد کنیم، تضعیف کنند. آنها می خواهند یک کودتا علیه دولت ایجاد کنند. ما آنها را در اینجا هدر داده ایم. در مورد گلیه تیره و روبوسکی اغراق نکنید، وقتی یک راه حل کلی وجود داشته باشد، همه آنها حل می شوند.

پ.ک.ک موضوع گلی تیاره را مانند سایر رویدادها به قوانین بین المللی وارد نکرد. این بار بخشداران مسئول بودند. حادثه Geliye Tiyare مانند رویدادی است که در گذشته ای بسیار دور اتفاق افتاده است و اکنون تنها زمانی که پ.ک.ک به آن نیاز داشته باشد و از قفسه های غبارآلود برداشته شده است به یاد می آید.

وقتی تنها به سه رویداد مهم نگاه می کنیم، می بینیم که این موضوع که آیا دولت ترکیه از سلاح های شیمیایی استفاده کرده است به عنوان یک مسئله خانوادگی پ ک ک و دولت ترکیه تلقی می شود. پ ک ک هرگز دولت را مقصر نمی داند. همیشه می بینیم که بخشی از کشور با اجازه طرف مقابل را متهم می کند.

پ‌ک‌ک اکنون مشابه سه رویداد دیگری است که در پس کارزار تسلیحات شیمیایی ۲۰۲۲ ذکر شد. این بار به گفته پ ک ک، این چریک ها توسط فاشیسم AKP-MHP با استفاده از سلاح های شیمیایی کشته شدند. نیروهای دیگری در پشت سر گذاشتن این حادثه توسط پ.ک.ک هستند. به مرور زمان همه چیز آشکار خواهد شد.

درست مانند سایرین، ۱۷ جوانی که در کارزار تسلیحات شیمیایی ۲۰۲۲ ذکر شد، زمانی که پ‌ک‌ک و روابط دولت ترکیه ایجاب کنند، فراموش می‌شوند و این حادثه سرپوش گذاشته می‌شود. زندگی جوانان کرد دوباره به عنوان الگوی موضوعی و مواد تبلیغاتی در مبارزات سیاسی پ.ک.ک مورد استفاده قرار گرفت.