یگان تکاور صابرین به گردانی از نیروی زمینی سپاه پاسداران اطلاق می‌شود که جهت انجام عملیات‌های ویژه در محدوده جغرافیای ایران بنیان‌گذاری شده‌است. نام این یگان برگرفته از نام صابرین در آیه ۶۵ سوره انفال است۲ که در این آیه به مومنان دستور داده می‌شود که «جهاد کنند و از تعداد کم ایشان در برابر کفار حتی اگر یک دهم آنها باشند، نهراسند، زیرا به واسطه ایمانشان، خدا یاور آنان است.» تاریخچه به دنبال گسترش فعالیت‌های گروه پژاک در غرب ایران در اوایل دههٔ ۸۰ خورشیدی، سپاه پاسداران ایران تصمیم گرفت تا یگانی از نیروهای ویژه برای مقابله با پژاک تشکیل دهد. درگیری‌های این یگان با پژاک تا سال ۹۰ ادامه داشت. در تیر ماه این سال پس از یک سلسله عملیات، پژاک در خواست کرد آتش‌بسی یک‌ماهه برقرار شود تا نیروهایش را از خاک ایران بیرون برد. اما پس از نقض آتش‌بس توسط این گروهک، دور دوم عملیات‌ها آغاز شد که تا پایان شهریور و خروج نیروهای پژاک از ایران ادامه داشت. همچنین پس از ربوده شدن پنج مرزبان ایرانی در سال ۹۲ در مرز سراوان، سپاه پاسداران مسئولیت امنیت مرز جنوب شرقی کشور را بر عهده گرفت و این یگان را برای مقابله با نیروهای جیش العدل به سیستان و بلوچستان فرستاد روش نیروگیری و آموزش پرسنل این یگان از میان داوطلبان اعضای کادر نیروی زمینی سپاه پاسداران ایران و پس از گذراندن تست‌های قدرت، استقامت و هوش و روان انتخاب می‌شوند. از جمله این آزمایش‌ها، راه‌پیمایی مداوم ۵۴ کیلومتری با تجهیزات است. همچنین صعود بالای ۴۰۰۰ متر، ۳۰۰ کیلومتر جنگل نوردی، ۵۰۰ کیلومتر کویر نوردی و ۱۲۰۰ متر صخره نوردی از دیگر تست‌های گرفته شده از داوطلبان این نیرو است. در هنگام تشکیل این یگان، متون آموزش تکاوری ۱۱ کشور، به خصوص متون نیروهای ویژهٔ انگلستان، ترجمه و مطالعه شده و از آنها برای آموزش نیروها الگوبرداری شده است. همچنین این یگان تمرکز ویژه‌ای بر استفاده از تک تیراندازها دارد. تکاور یا کماندو به گروه ویژه‌ای از نیروهای نظامی که توان عملیاتی ویژه‌ای دارند گفته می‌شود. امروزه، تکاور معمولاً به معنی پیاده نظام سبک نخبه و یا واحد نیروهای عملیات ویژه است که متخصص در عملیات آبی خاکی، چتربازی، عملیات راپل و تکنیک‌های مشابه، به منظور هدایت و اجرای تَک(حمله) هستند. تک‌تیرانداز (به انگلیسی: Sniper) سرباز یا ماموری است که معمولاً در پیاده‌نظام و یا در نیروهای انتظامی وظیفه تیراندازی دقیق به هدف‌های پراهمیت را دارد. تک تیراندار معمولاً تیرانداز ماهری است که با استتار و حرکت آرام و بی‌صدا و مخفی شدن هدف را زیرنظر می‌گیرد و در زمان مناسب (معمولاً یک تیر) به هدف شلیک می‌کند و به‌همان صورت آرام و بی‌صدا و مخفیانه از محیط خارج می‌شود. با توجه به مهارت تک‌تیر انداز در استتار٫ نفوذ به پشت خطوط دشمن و شناسایی تجهیزات٫ تعداد نیروها و محل دشمن از وظایف اصلی تک‌تیرانداز در میدان جنگ به شمار می‌رود. تک‌تیراندازان معمولاً تفنگ‌های ویژه تک‌تیراندازی و دوربین‌دار بکار می‌برند. تک‌تیراندازان مشهور سیمو هایها (فنلاند) میخائیل سورکف (اتحاد جماهیر شوروی) لیودمیلا پاولیچنکو (اتحاد جماهیر شوروی) فئودور اوخلوپکف (اتحاد جماهیر شوروی) ماتئوس هتزنر (آلمان نازی) اروین کونیگ (آلمان نازی) واسیلی زایتسف (اتحاد جماهیر شوروی) کارلوس هاتکاک (ایالات متحده آمریکا) جوبا (عراق) ماریا لیالکووا ژانگ تائوفنگ (جمهوری خلق چین) عبدالرسول زرین (جمهوری اسلامی ایران) کریس کایل (ایالات متحده آمریکا) زندگی نامه یک تک تیر انداز معروف سیمو هَوهَ (Simo Häyhä) ملقب به «مرگ سفید»، لقبی که ارتش شوروی به او داده بود٬ تک تیرانداز فنلاندی بود که از او به عنوان بزرگ‌ترین تک تیرانداز تاریخ یاد می‌شود. او در سال ۱۹۰۵ در فنلاند متولد شد و در ۱۹۲۵ وارد خدمت ارتش شد. او تنها ۱۵۲ سانتیمتر قد داشت. او مجهزبه یک تفنگ موسین-ناگانت مدل۲۸ بدون دوربین به همراه یک مسلسل (ساومی ام-۳۱) بود در جریان جنگ زمستانی که در سالهای ۱۹۳۹-۱۹۴۰ میان فنلاند و شوروی درگرفت در دمای ۲۰- تا ۴۰- درجه زیر صفر و پوشیده در لباس سفید مخصوص استتارش به تنهایی ۵۰۵ نفر از سربازان ارتش سرخ شوروی را کشت. ۱ (این رقم تایید شده تعداد افراد کشته شده توسط اوست اما تخمین زده می‌شود تعداد کشته‌ها از این هم فراتر باشد.) این آمار کشتار را ظرف ۱۰۰ روز قبل از مجروح شدنش (یعنی به طور میانگین ۵ نفر در روز) بدست آورد. روسها که از دست او به تنگ آمده بودند بارها سعی کردند با روشهای مختلف از قبیل آتش توپخانه او را به هلاکت برسانند، در ۶ مارس ۱۹۴۰، سیمو به دلیل اصابت یک گلوله از فاصله نزدیک که وارد فک و صورت او شده، به شدت زخمی گردید و توسط سربازان هم قطار خود به پشت جبهه منتقل شد. سیمو به دلیل شجاعت های فراوان، توسط فیلد مارشال مانرهایم به درجه ستوان دومی ارتقا پیدا کرد. در سالهای پس از جنگ، سیمو به پرورش سگ های ممتاز مخصوص شکار پرداخت و تبدیل به یک شکارچی جهانی گوزن گردید سپس به انتشار کتاب خاطرات خود پرداخت. او در یک مصاحبه در سال ۱۹۹۸ در مورد عامل موفقیت یک تک تیرانداز فقط یک کلمه پاسخ داد: «تمرین». وی سرانجام در آوریل سال ۲۰۰۲ میلادی در ۹۷ سالگی در در دهکده زادگاه خود به مرگ طبیعی درگذشت.