انجمن بی تاوان آذربایجان غربی : فرهنگ هر جامعه را معمولا مجموعه ای می دانند که اعضای آن در طی سالیان زیادی کاشته اند و اکنون از آن بهره برداری می کنند. این می تواند ابعاد مختلف خوب یا بد داشته باشد. در واقع می توان گفت اگر چیز خوب کاشته شود چیز خوب برداشت می شود و برعکس. برای هر فرهنگی نیز نمادی خاص وجود دارد. این نماد گاهی مختص یک منطقه است و گاهی زبانی جهانشمول دارد. به عنوان مثال نلسون ماندلا با این که مبارزاتش به آفریقای جنوبی محدود بود اما چون زبان پیامش زبانی جهانی و انسانی بود تمام دنیا حتی دشمنان سابقش برای وی احترام قائل بوده و هستند.
با این توصیف به سراغ نمادهای پ ک ک می رویم. با نگاهی به گفته ها، نوشته ها و رسانه های پ ک ک و پژاک متوجه می شویم که نمادهای آنها یا در پرچم شان(اسلحه،عقاب،داس،چکش،…) نمود پیدا می کند و یا به عنوان الگویی از افراد است که کشته شده اند. یکی از این افرد معصوم کورکماز مشهور به هه وال عگید است.وی اولین فرمانده شاخه نظامی پ ک ک است که در ۱۵ اوت سال ۱۹۸۴ اولین حمله نظامی علیه دو پاسگاه مرزی ترکیه را انجام داد. او در عکسی با لباس نظامی و اسلحه به دست به نماد پ ک ک و پژاک تبدیل شده است.این موضوع آنقدر برای پ ک ک و حزب دموکراتیک خلق ها-وابسته به آن در مجلس ترکیه- مهم است که مجسمه این فرد همراه با اسلحه در میدانی در شهردیاربکر نصب شده است.
نماد و الگو قرار دادن این فرد با این لباس، تشویق کردارهای وی، نصب مجسمه وی در ملا عام می خواهد این پیام را برساند که پ ک ک یعنی اسلحه، خشونت، نظامی گری و کشتار و افتخار کردن به کسی که دست به قتل زده است.
اگر پ ک ک مثلا مجسمه احمدخانی و یا هر شاعر و نویسنده دیگر کرد را با قلم و کتاب در چنین جایی نصب می کرد-که هرگز این کار را نمی کند- مسلما حرف هایش مبنی بر تلاش برای توقف خشونت را می شد باور کرد اما در اوج ادعای تلاش برای توقف خشونت شاهد نصب مجسمه افردی مسلح هستیم که اقدامی تروریستی را مرتکب گردید.
