سرویس بین المل انجمن بی تاوان :پ ک ک استراتژی خود را طی سال‌ها تغییر داد و اکنون استراتژی خودش را دمکراتیزه کردن حکومت ترکیه اعلام کرده است. امری که غیر از خودفریبی توهمی بیش نیست و کسانی که ادعای این کار را دارند می روند که به شرکای قدرت در نظام سکولاریستی سرکوبگر تبدیل شوند، اما حکومت ترکیه هرگز این شرکا رو نخواهد پذیرفت بلکه تنها مرگ انها را می خواهد و اگر قادر به انهدام انها نشذ تنها به فکر مزدورسازی و زیر دست بودن آنها را می خواهد.
آنچه پ ک ک دارد دنبال می‌کند در واقع اعلام شکست و بیان شریک شدن سکولاریسم کرد در قدرت است. روند صلح و مذاکره و سازش سال پیش با شکست مواجه شد ، اوجالان و پ ک ک روند سازش را در مقطعی پذیرفته‌اند ولی ماهیت تروریستی و فرقه گرایانه آنان اجازه نداد مذاکرات امرالی به سرانجام برسد . پ ک ک از ابتدای فعالیتش تمرکز خود را بر ایجاد کردستان مستقل و بعدها خودمختاری گذاشت و هیچگاه به دنبال مبارزه برای حل معضل کردهای ترکیه نبود.

۴۰ سال مبارزه مسلحانه پ ک ک مسلما ضرباتی به ساختار و هویت کردها در خاورمیانه زده است ، اما به زمین گذاشتن سلاح پس از ۴۰ سال خونریزی و ایجاد آشوب در کردستان و شراکت در قدرت سیاسی ، سرمایه‌داری و امپریالیسم بسیاری از دستاوردهای ناچیز پ ک ک را نیز نابود خواهد کرد. چارچوبی که رهبری پ ک ک برای پایان مبارزه مسلحانه تعیین کرده بسیار محدود است: اول، تعریفِ شهروندی در قانونِ اساسی جدید آ.ک.پ:

در قانونِ اساسی جدید، به ملیتِ ترک یا کرد اشاره‌ای نخواهد شد و شهروندی تنها تحتِ نامِ «ترکیه» تعریف خواهد شد.
دوم، از بین‌بردنِ موانعِ قانونی‌ برای امکانِ آموزش به زبانِ مادری.
سوم، تقویتِ اداراتِ محلّی در ‌چارچوبِ «منشورِ اروپایی‌ اداراتِ محلی خودمختار».

حزب عدالت و توسعه به رهبری رجب طیب اردوغان، پس از به قدرت رسیدن و به ویژه از سال ۲۰۰۷ سیاست به رسمیت شناختن کردها را تبلیغ کرده تا به شکلی کردها را در قدرت سیاسی شریک کند. در چارچوب همین سیاست باید به ادامه جنگ ترکیه با پ ک ک، سرکوب طرفدارانش و زندانی کردن نمایندگان مجلس ترکیه که به پ ک ک تمایل دارند نگاه کرد.

حزب سکولار کمونیست پ.ک.ک در مسیر خود کشی سیاسی

حزب سکولار کمونیست پ.ک.ک اگر بخواهند و بتوانند حزبی زنده باقی بمانند، به جنگ ادامه خواهند داد تا در میدان جنگ و در یک پروسه جنگی چندین ساله یا از بین بروند و یا پیروز شوند؛ در غیر آن به ” پروسه آشتی و سازش ” مطرح شده از سوی قدرتهای جهانی وترکیه خواهند پیوست و تسلیم خواهند شد و سپس فرو خواهند پاشید. راه دیگری بصورت سازش و تبانی نیمه نیمه برای آنها وجود ندارد. قراین قویا نشان می دهد که حزب سکولار کمونیست پ.ک.ک راه دوم را برگزیده اند و در مسیر تجزیه و نابودی قدم نهاده اند . مسیر آشتی و سازش با دشمنان برای یک حزب انقلابی مسیر انتحار سیاسی است.

در چنین جو بی باوری و شک و تردید در میان مردم کردستان در مورد ماهیت و نیات واقعی پ.ک.ک که قبلا از ماهیت سکولاریستی و عوام فریبی آن نا آگاه بودند ، بی باوری و شک تردیدی که خود صفوف پ.ک.ک و رده های پایین و متوسط فرماندهان آنها را نیز فرا گرفته و در نتیجه رهبری عالی حزب سکولار کمونیست پ.ک.ک را نیز تا حدی متزلزل و لرزان ساخته است.

پ ک ک اساسا به این دلیل که در مورد چگونگی برخورد شان به موضوع تسلیم طلبی و سازش با ترکیه ، نمی توانند و جرات ندارند که اصل واقعیت و کل واقعیت را بطور صادقانه و مخلصانه با قومی که مدعی رهبریت ان را دارند در میان بگذارند. قوم کُرد به خوبی به این نکته از اشرافیت رسیده اند که مشکل و دشمن اصلی کردها آنها ایدئولوژی و تفکرات فرقه گرایانه پ ک ک و احزاب می باشد

رهبری دربند پ.ک.ک باید به قومی که ادعای رهبر بودن آنها را دارد صادقانه بگوید که ” پروسه صلح نهائی ” پروسه ای است با داخل شدن در آن پروسه، به نوبه خود برای سرکوب هرگونه قیام مردم کردستان زمینه سازی کرده است.

رهبری پ.ک.ک باید صادقانه اعتراف نماید که حتی یک زندانی خود را نیز با داخل شدن در پروسه متذکره نتوانست آزاد نماید .

رهبری پ.ک.ک باید صادقانه اعتراف نماید که علیرغم آنهمه تبلیغات دروغین در ماهواره هایشان ، آنها در ردیف تاریخ رفته های شوروی سابق قرار گرفته اند و به زباله دانی تاریخ پیوسته اند بدون اینکه حتی بخشی از خواست کوچک شان که پ.ک.ک به خاطرش به وجود آمده بود توسط ترکیه بر آورده گردد.

رهبری باید صادقانه اعتراف نماید که در طول چند سال گذشته نیروهای کُرد بسیاری را بخاطر ایجاد فشار بر احزاب موجود در کردستان سوریه که مخالف سیاستهای دولت ترکیه هستند را برای بدست آوردن امتیازات حقیر متذکره به کشتن داد، ولی ذره ای امتیاز هم نتوانست به دست آورد .

رهبری پ.ک.ک باید اعتراف نماید که ده ها فرمانده و عضوء خود را در درگیری های داخلی بخاطر جلوگیری از تماس گیری آنها با ترکیه به قتل رسانده است یا حد اقل با زمینه سازی برای درگیری های داخلی به کشتن داده است؛ در حالیکه خود رسما و علنا در مقطعی با دولت ترکیه وارد سازش و معامله گردید.

اما رهبری پ.ک.ک نمی تواند به این همه غلط های جبران ناپذیراعتراف نماید و صادقانه از خود انتقاد نماید چون خود وی یک شیطان پرست است که مرام کمونیستی را برگزیده و انحراف دادن مسیر مبارزه ی کردها یکی از وظایف شیطان و مریدانش می باشد و نتیجه آن است قومی که اینگونه آدمها ی شیطان صفت را به عنوان رهبر خود برگزیده اند همچنان در مسیر خود کشی و ذلیلی گام بر می دارد.

البته این اعتقاد هم وجود دارد که اوجالان- در میان پیروان‌اش مشهور به نام سَروک آپو (Serok Apo)– از روز اول طبق خواسته سازمان اطلاعاتی ژاندارمری ترکیه کار را شروع کرده و بعدها از اعضای آرگنکون شده. Ergenekon هم مجموعه ای از کمالیست گراهای افراطی در ترکیه هستند که اکثرا هم جزو نیروهای امنیتی – نظامی.. حالا در ریشه لغوی هم اسم یک جای افسانه ای است در کوه های آلتا با نماد گرگ خاکستری و البته منشا تروریسم در ترکیه… اکثر اعضای ان را ژنرال های بازنشسته و نظامی های ارتش ترکیه هستند و دولت سایه نامیده شده اند… این سازمان مسئول جنگ ۴۰ ساله پ ک ک در داخل ترکیه است. بعدها ژنرال اردل جیملر در نیروی دریایی اولین کسی بود که درباره ان علنا حرف زد و حتی گفت CIA در دوران تشکیل کمونیسم از ان حمایت کرده. روزنامه صباح ترکیه هم بر اساس اسناد ۴۰۰۰ صفحه ای افشا کرد که اوجالان عضو آن بوده است