انجمن بی تاوان : مشاهده می شود که پ.ک.ک اخیراً تبلیغات ضد ایرانی خود را افزایش داده است. جایی که این تضاد به وضوح نمایان می شود شمال سوریه است. پ‌ک‌ک آشکارا حقیقتی را که آمریکایی‌های “مخفی” ما سعی در پنهان کردن آن دارند، اعلام می‌کند. رهبران پ‌ک‌ک در سوریه توضیح می‌دهند که سوریه و ایران پشت شورش اعراب در دیرالزور هستند و بین آنها و ترکیه هماهنگی وجود دارد. فرهاد عبدی شاهین (که از نام رمز مظلوم عبدی یا کوبانی استفاده می کند)، رئیس شاخه پ.ک.ک در سوریه، اظهار می دارد که نیروهای قبیله ای عرب که علیه پ.ک.ک قیام کردند توسط دولت دمشق سازماندهی شده بودند و ایران آنها را مسلح کرد. سرکرده این سازمان تروریستی در اظهارات تلفنی خود به امبرین زمان از سایت المانیتور مستقر در انگلیس، چنین می گوید:
«(آشوبگران) نیروهای قبیله ای بودند که توسط رژیم سازماندهی شده بودند. بسیاری از آنها توسط ایران تامین مالی و مسلح شده بودند. در بین آنها افسران رژیم هم بودند، افسران اطلاعات رژیم. ما چهار نفر از این افراد را گرفتیم. آنها اعضای الدیفا وطنی (یک شبه نظامی طرفدار دولت که با کمک ایران تأسیس شده است) بودند. ما هنوز در حال بررسی هستیم که آیا شبه نظامیان شیعه مورد حمایت ایران جزو کسانی هستند که به منطقه ما نفوذ کرده اند یا خیر.» (المانیتور، ۷ سپتامبر ۲۰۲۳)
هم ایران و هم ترکیه
امبرین زمان، که شاهین با او صحبت می کرد، هر روز در اربیل در شمال عراق یا در ریمیلان، مقر نیروهای آمریکایی در سوریه ظاهر می شود و مانند یک پیک عمل می کند. او همسر جوزف اس. پنینگتون، یکی از برنامه ریزان مؤثر «کردستان» ایالات متحده آمریکا و کنسول در آدانا و اربیل است. امبرین زمان که به عنوان یک “روزنامه نگار” شناخته می شود، وظیفه خود را برای درخشش در سازمان تروریستی با دادن میکروفن به اعضای پ.ک.ک در هر زمان که دچار مشکل می شود انجام می دهد.
شاهین، رئیس SDF، که پوشش YPG، شاخه مسلح PYD، شاخه سوریه پ‌ک‌ک است، گفت: «ما این را تصادفی نمی‌دانیم که حملات در دیرالزور و … حملات نیروهای تحت حمایت ترکیه در همان روز آغاز شد. می گوید:
ترکیه باید از حمله آتی در دیرالزور اطلاع داشته باشد. این حمله هماهنگ شده بود. آنها برای سوء استفاده از موقعیت دیرالزور برای تصرف بیشتر مناطق ما در اطراف منبج، سرکانیه و تل تمر اقدام کردند.»
کارمند سیا و موساد
اگرچه پ‌ک‌ک که در گذشته از رقابت منطقه‌ای ترکیه و ایران سود می‌برد، پس از تهاجم آمریکا در سال ۲۰۰۳ قدم به قدم این خط را کنار گذاشت، اما همچنان برای اینکه به سمت ایران کشانده نشود، رویکرد محتاطانه‌ای نسبت به ایران در پیش گرفت. پس از سال ۲۰۰۳، دامنه وظایف پ.ک.ک گسترش یافت. پس از سال ۲۰۰۳، ایالات متحده قصد داشت پ‌ک‌ک را به یک نیروی مسلط در میان دیگر سازمان‌های کردی جدایی‌طلب در منطقه تبدیل کند.
در سال ۲۰۰۳، شاخه سوریه پ.ک.ک، PYD، و شاخه ایرانی آن، پژاک، در شمال عراق تأسیس شد. این سازمان در مناطق کردنشین ایران هسته هایی ایجاد کرد که بیشتر بر سازمان های زیرزمینی متمرکز بود تا فعالیت های تروریستی. وظیفه این بود که وقتی ناآرامی در ایران به دلایل اقتصادی، سیاسی یا موارد دیگر شروع شد، در صحنه ظاهر شوند. در واقع مشخص شد که پژاک نقش رهبری را در اعتراضات مربوط به مهسا امینی که سال گذشته درگذشت، داشت. البته اراده پشت این اقدامات نیز بالاتر از رهبری پ ک ک در قندیل بود. این عملیات در شمال عراق بود که آمریکا پس از جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ آن را از کنترل بغداد خارج کرد و پس از تهاجم سال ۲۰۰۳ میلادی که در آن پژاک انجام شد، آن را پایگاه انواع شرارت علیه کشورهای منطقه به کارگردانی سیا و موساد، نقش اصلی را ایفا کرد.
مصالحه و مشارکت مادی
حالا بیایید اینجا توقف کنیم و کمی فکر کنیم. مستقیماً توسط رهبری این سازمان تروریستی توضیح داده شده است که ایران با همکاری دولت دمشق و با هماهنگی ترکیه پشت اقداماتی است که پتانسیل از بین بردن پایه پ‌ک‌ک و حتی حمله آمریکا به شمال سوریه را دارد. همزمان برخی از گروه‌ها در ترکیه با پوشش‌های ناسیونالیستی، فرقه‌ای، آذربایجان‌دوستان و غیره، دست به کارزار علیه ایران می‌زنند. بسیاری از مؤسسات، از سازمان دولتی گرفته تا دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی مختلف، نشریاتی منتشر می‌کنند مبنی بر اینکه ایران از پ‌ک‌ک حمایت می‌کند، به آذربایجان حمله خواهد کرد و در سوریه علیه ترکیه فعالیت می‌کند. می توان گفت برعکس این وضعیت در ایران نیز وجود دارد. فضای بی اعتمادی نسبت به ترکیه در موضوعاتی مانند سازمان کشورهای ترک و کریدور زنگزور نیز تا حدی در ایران حاکم است.
این را فراموش نکنیم: آمریکا مدت‌هاست که در منطقه ما این روش را دنبال می‌کند: شکاف‌های بین کشورهای منطقه را بیشتر کند، با نفوذ در این شکاف‌ها، همکاری‌های منطقه‌ای را تضعیف کند و به هدف تأسیس اسرائیل دوم دست یابد. مشخص است که ایالات متحده برای رسیدن به این هدف از عناصر مخفی در داخل کشورهای مربوطه استفاده می کند. اما مهمتر وزن نظامی است که ایالات متحده با اشغال فیل خود از شمال عراق تا شمال شرق سوریه فراهم کرده است. بنابراین، آنکارا، دمشق، تهران و مسکو چاره ای جز اجرای یک سازش و مشارکت اساسی و حذف آمریکا از سوریه به عنوان سیاست اولویت دار ندارند.
