انجمن بی تاوان: از دهه ۹۰ میلادی تا به امروز اکثریت کردها در ترکیه همیشه تحت تاثیر گروه های متاثر از پ.ک.ک به سیاست ادامه دادند. گاهی دولت ترکیه به علت اینکه این احزاب از سیاست پ ک ک حمایت می کنند آنها را تعطیل کرد و در این اواخر نیز حزب دمکراتیک خلق تغییر نام داد و به دم پارتی(حزب برابری و دمکراسی خلق‌ها) نامگذاری شد.

سیاست تک روی و الهام گرفته از قدرت نظامی  و در سایه تروریسم بزرگترین مانع برای دست یابی به سیاست آزادانه پیش روی کردها بود. زیرا پ ک ک با قدرت تروریسم و قدرت نمایی در ترکیه و با استفاده از متد زور و خشونت و تهدید اجازه نداد طیف و رنگ و ایده ای متفاوت در سیاست کردهای ترکیه ظهور پیدا کند و عدم پیدایش این گرایش سبب بن بست سیاست در ترکیه شده است.

هرچند که ده ها حزب از طرف پ.ک.ک تاسیس شد و تغییر نام دادند ولی نتوانستند در سرتاسر ترکیه فراگیر شوند؛ بلکه تنها در شهرهایی توانستند ماهیت خود را بدست آورند که انجا طرفداران پ ک ک زیاد بودند. حال اینکه دیگر احزب مانند حزب عدالت و توسعه در بیشتر شهر های کردنشین صاحب بیشترین درصد آرا بودند.

مشکل اصلی در تنوع و طیف گوناگون سیاست گذاری از طرف پ ک ک بود و پ ک ک با رفتار و عملکردش مانعی برای تغییر بود. پ ک ک همه احزاب بوجود امده را مجبور می کرد که در اکشن ایدئولوژیک سیاست گذاری کنند. باید این را بدانیم که سیاست در راستای معیارهای ایدئولوژیک همیشه منافع اقلیت را تامین می کنند و و نمی تواند فراگیر و همگانی شود. زیرا سیاست بر دگماها صحنه را تنگتر می کند و اجازه نمی دهد دیگر طیفهای جامعه مشارکت حداکثری داشته باشند و به همین منظور امروزه  ارای پ ک ک در ترکیه همیشه ثابت است و محدود به  مناطق خاص است و فراگیر نیست.

این اشتباه سال هاست که ادامه دارد و کسی نیز نمی تواند مانع آن شود و یا اینکه به این سیاست اعتراض کند و تغییر نام “حزب دمکراتیک خلق “بنام “دم پارتی “نیز نمی تواند چاره ساز باشد. زیرا همان ذهنیت قبلی تنها ماشین را عوض کرده اند و اهداف انها نیز همان هدفی خواهد بود که قبلا با انجا رسیده بود که هدف قبلی نیز بن بست  رسیده بود.

تا زمانی که دید گاه و ذهنیت به سیاست در مناطق کردنشین ترکیه تغییر پیدا نکند کردها کماکان قربانی سیاست متاثر از تروریسم خواهند شد و هر روز با دستگیری ها مواجه خواهند شد و این مردم است که باید این تغییر را بوجود آورند.