انجمن بی تاوان : حضور کردها در کشورهای عراق، ایران، ترکیه و نیز سوریه و همچنین عدم توجه کافی به این قوم در برخی کشورها سبب گردید تا سران کرد همواره با اقداماتی برای آنچه احقاق حق خود می خوانند، تاکید نمایند. در این راستا پس از امضای قرارداد لوزان و تاسیس جمهوری ترکیه و عدم به رسمیت شناختن قوم کرد، قیام های متعددی در این کشور برپا شد که همگی به شدیدترین نحو سرکوب شدند. به دنبال شکست آخرین نهضت های عشیره ای کرد و افزایش نارضایتی در بین این قوم در ترکیه انجمنی با نام انجمن تحصیل کردگان دموکرات وطن پرست آنکارا تشکیل شد که به سرعت به نام Apocus یا پیروان APO – نام مستعار عبدالله اوجلان – تغییر نام داد و سال بعد از تاسیس با انتشار منشوری تحت عنوان مسیر انقلاب کردستان در سال ۱۹۷۸ رسما فعالیت خود را آغاز کرد.این گروه اولین کنگره خود را در ۱۵ جولای ۱۹۸۱ در مرز سوریه و لبنان تشکیل داد و از آن زمان مبارزه مسلحانه را علیه دولت ترکیه تصویب کرد. سومین کنگره این گروهک در سال ۱۹۸۶ همراه با تاسیس ارتش آزادی بخش خلق کردستان همراه بود. تئوری این گروه براساس نظریه های مارکسیستی و لنینیستی استوار بود و اعلام کرد کردستان یک مستعمره است که به چهار قسمت، مناطق واقع در کشورهای ترکیه، عراق، ایران و سوریه تقسیم شده است و لذا رهایی تنها به وسیله مبارزه مسلحانه ممکن خواهد بود. مبارزه مسلحانه این حزب به سرکردگی عبدالله اوجالان بعد از جنگ عراق در سال ۱۹۹۱ و با فدرال شدن کردستان عراق وارد مرحله جدیدی شد.در این دوره افزایش سلاح و مهمات ارسالی به اعضای حزب از سوی کردستان عراق سبب شد این گروهک که اکنون خود را سازمان می نامید، حملات گسترده تری علیه ارتش ترکیه و مردم ترک انجام دهد که برای مقابله با این امر، ارتش ترکیه در خلال سال های ۱۳۷۲ تا ۱۳۷۸ ش بارها وارد عمل گردید و در این حملات، خساراتی به روستاهای مرزی ایران نیز وارد آمد که اعتراض گسترده دولت جمهوری اسلامی را به دنبال داشت.

سرانجام ترکیه توانست در شهر نایروبی کشور کنیا عبدالله اوجالان، را دستگیر کند.به دنبال این اقدامات و نیز جلب حمایت آمریکا توسط دولت ترکیه حزب اتحادیه میهنی کردستان عراق درصدد اخراج اعضای این حزب از کردستان عراق برآمد که موجب بروز درگیری در اردیبهشت ماه ۱۳۷۹ بین دو حزب گردید و تلفات و خسارات سنگینی برجای گذاشت. پ.ک.ک بعد از دستگیری اوجلان وارد فاز جدیدی از فعالیت های خود شد و به تحرکاتی در مناطق کردنشین ایران دست زد. وجود برخی پتانسیل های قومیتی در این منطقه از ایران و نیز برخی محرومیت ها سبب شد عده ای افراد فریب خورده جذب این حزب شوند. در کنگره هشتم حزب شاخه ای به عنوان «کادک» برای فعالیت در مرزها و مناطق ایران را مدنظر قرار داد و در کنگره نهم شاخه های شرق و غرب نیز از حزب منشعب شدند.

شاخه شرق پ.ک.ک در نهایت تحت عنوان حزب حیات آزاد کردستان ایران یا پژاک در فروردین سال ۸۳ تشکیل شد؛ گروهک تروریستی پژاک از تشکیل تا برگزاری اولین کنگره خود، شش ماه با مسئولیت یکی از کادرهای ایرانی به نام «شاپوریادو شیوه» با نام مستعار سیپان، اهل شهرستان سلماس از توابع استان آذربایجان غربی، اداره می شد. اولین کنگره آن از تاریخ ۸۳/۱/۶ تا ۸۳/۱/۱۳ ش با شرکت ۱۴۵ نفر از کادرهای تشکیلاتی و ۷ نفر از عناصر ضد انقلاب مقیم اروپا و تعداد ۴۰ نفر از عناصر و هواداران داخل کشور به مدت یک هفته در مقر هارون کوههای قندیل کردستان عراق برگزار گردید. در این کنگره علاوه بر تصویب اساسنامه، رحمان حاجی احمدی به عنوان رهبر گروه انتخاب و برای نشان سازمانی نیز تصمیماتی اتخاذ گردید. پژاک در کنگره دوم خود در آبان ماه ۱۳۸۴ در مقر اصلی پ ک ک، ضمن انتخاب مجدد حاجی احمدی به دبیرکلی  و ۲۰ نفر به عنوان اعضای اصلی گروه مصوبات زیر را داشت:

۱٫ تصویب اساسنامه ۲. راه اندازی قرارگاه نظامی در ارتفاعات منطقه کامیاران ٣. تقسیم بندی مناطق داخل کشورمان به ۴ ایالت: الف: کرمانشاهان (شامل استان های کرمانشاه، ایلام و لرستان) ب: اردلان (کردستان) ج: مکریان (آذربایجان غربی) د: خراسان شمالی (شامل مناطق کردنشین خراسان و چالوس) ۴. جذب سه هزار پیشمرگ تا کنگره بعدی

در تاریخ بیستم شهریور ماه همین سال با حضور ۱۳۰ تن از اعضا، کنفرانسی تشکیل و عثمان اوجالان طی سخنرانی در خصوص ضرورت فعالیت در کردستان ایران، تشکیل پژاک را اعلام نمود. این گروهک موضوعاتی را تحت عنوان «مسئله کرد در چارچوب تحولات دموکراتیک ایران، تلاش برای آزادی تمام اقشار جامعه و ایجاد روابط آزادانه بین خلق های ایرانی را اهداف خود اعلام کرده است.

واضح است اقدامات غیر قانونی، خشونت آمیز و به شهادت رساندن عده ای از فرزندان این مرز و بوم اعم از سنی و شیعه نشان میدهد که این گروهک به مانند اسلاف خود در پوشش برخی شعارها فقط در راستای اهداف هژمونیک و سلطه جویانه آمریکاست که این امر از دید رهبران سیاسی و حتی مردم منطقه اعم از سنی و شیعه پنهان نبوده است.