انجمن بی تاوان: تشکیلات مجازی هنگاو که به اصطلاح و در ظاهر یک سازمان حقوق بشری است که در سال ۲۰۱۶ تأسیس شده و مقر آن در نروژ است و بنا به اظهارات خود بر به اصطلاح «شرق کردستان»، یعنی استان کردستان در ایران تمرکز دارد. هنگاو مدعی است که می خواهد وضعیت «کردستان و ایران» را بهبود بخشد. برای یادآوری: کردستان به عنوان یک ملت وجود ندارد، فقط منطقه خودمختار کردستان در عراق وجود دارد.

هنگاو مدعی است که هیچ ارتباطی با هیچ گروهی ندارد و در مورد زندانیان و نقض حقوق بشر فارغ از نژاد، مذهب، دیدگاه های سیاسی و طبقه اجتماعی گزارش می دهد. فرم تماس در وب سایت فقط به صفحه خطا منتهی می شود. هنگاو نشانی ثبت شده ندارد، اگرچه این امر توسط قانون در نروژ الزامی است. از سوی دیگر کمک های مالی ممکن است و اغلب نیز از سوی اعضا درخواست می شود.

‏فردی به نام شلر باپیری یکی از اعضای هیئت مدیره هنگاو است. او در توییت‌های مختلف به صراحت می‌نویسد که پ‌ک‌ک یک سازمان تروریستی نیست و از گریلاهای تروریست پ‌ک‌ک، پژاک و سازمان‌های زیرمجموعه آن به عنوان «جنگجویان آزادی» تجلیل می‌کند. باپیری نه تنها از تروریست ها تجلیل می کند، بلکه از سرکرده زندانی PKK، عبدالله اوجالان نیز حمایت می کند. از دیگر اعضای هیئت مدیره هنگاو می توان به ارسلان یاراحمدی و ژیلا مستاجر اشاره کرد که هر دوی آنها در کنار هم از اعضای گروهک های تررویستی هستند.

هدف تشکیلات مجازی هنگاو به وضوح تجزیه خاک ایران است.‏هنگاو در آمار دروغین خود  بین اقوام مختلف ایرانی به گونه ای تمایز قائل می شود که گویی آنها ملیت های رسمی و قانونی هستند. این تقسیم‌بندی‌ها که در واقعیت وجود ندارد، مبنایی است که تجزیه ایران بر اساس آن صورت می‌گیرد. به عنوان مثال، گروه قومی اختراع شده “فارس” در فهرست قرار گرفته است، اگرچه وجود ندارد. هیچ تعریفی از این که «فارس‌ها» چه کسانی هستند یا چه معیارهایی (محل تولد، جایی که فردی بزرگ شده، محل زندگی یا والدین) این قومیت را تعیین می‌کند، وجود ندارد.

هنگاو در گزارش خود به طور مداوم فقط به آن دسته از موضوعاتی می پردازد که بر افرادی که از نظر ایدئولوژیک با پ.ک.ک (کمونیست/ جدایی طلب) موافق هستند یا کسانی که خود مبارزان چریکی هستند، تأثیر می گذارد. موضوعات مرتبط با افراد با گرایش های سیاسی دیگر نادیده گرفته می شود – برخلاف آنچه در اساسنامه آن آمده است.

نه هنگاو و نه پ‌ک‌ک صدای مردم مناطق کردنشین ایران نبوده و مزدوری بیش نیستند و پروژه های آن ها در قبال حقوق مزدوری دریافت شده از طرف کارفرماهای ضد ایرانی است.