کُردها سرگذشت سیاسی و کارنامه ی حزبی اردوغان را به خوبی تحلیل کرده اند و خوب می دانند که یکی از عادات سیاسی اردوغان این است که همواره به دنبال ائتلاف ها و همراهی ها موقت و کوتاه انجمن بی تاوان آذربایجان غربی به نقل روزنامه زمان ، مدت بوده و به محض این که به هدف و مقصود نهایی خود برسد، تا پای مرگ با هم پیمان و مؤتلف پیشین خود، وارد جنگ و درگیری می شود.امسال برای نخستین بار در تاریخ جمهوری ترکیه، انتخابات رئیس جمهوری با آرای مستقیم مردم برگزار می شود. شواهد چنین نشان می دهد که اردوغان قصد دارد در انتخابات پیش رو به عنوان رئیس جمهور وارد کاخ چانکایا شود اما مخالفت های قاطعانه ی احزاب جمهوری خلق (CHP) و حرکت ملی (MHP) از موانع جدی در تحقق این هدف مهم حزب عدالت و توسعه (AKP) به شمار می آیند. در این میان، زمزمه ی سازش احزاب و نهادهای سیاسی نزدیک به پ.ک.ک با اردوغان به عنوان عاملی برجسته شده که می تواند یاری دهنده ای جدی برای تغییر موازنات باشد. تحلیل گر روزنامه ی زمان در مقاله ی زیر به بررسی این موضوع پرداخته است.

مهمت کامش/ ترکیه هر روز به برگزاری انتخابات رئیس جمهوری ماه آگوست نزدیک تر می شود. در حالی که دو حزب مخالف یعنی جمهوری خلق و حرکت ملی، به دنبال تعیین یک نامزد مشترک هستند، حزب عدالت و توسعه تقریباً در خصوص نامزدی رجب طیب اردوغان به نتیجه ی نهایی رسیده است.
عبدالله گل تاکنون در این زمینه به سوالات خبرنگاران پاسخ روشنی نداده است و آینده ی سیاسی او همچنان نامعلوم است.
تصویر و دورنمای کل صحنه ی سیاسی فعلی ترکیه، این واقعیت را نشان می دهد که اردوغان تمایل چندانی به نقش آفرینی عبدالله گل در رهبری حزب عدالت و توسعه یا دیگر مناصب حکومتی ندارد.
یکی از نتایج مهم انتخابات شهرداری های ترکیه که در سی ام مارس سال جاری برگزار شد، برجسته شدن نقش کُردها و نتایج برجسته ی آنها بود و آرای کسب شده توسط نامزدهای کُرد، این واقعیت را نشان داد که آنان از فاکتورهای مهم تحولات سیاسی ترکیه هستند. در حال حاضر حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) به جایگاهی رسیده که گویی تعیین کننده ی نهایی رئیس جمهور ترکیه است. اگر این حزب در انتخابات ماه آگوست از نامزد حزب عدالت و توسعه حمایت کند، اردوغان در آستانه ی پیروزی قرار می گیرد. اگر هم این حزب بخواهد در کنار مخالفین قرار بگیرد آن وقت نه اردوغان نه هیچ کدام از دیگر نامزدهای احتمالی حزب عدالت و توسعه نمی توانند با خیال راحت در میدان رقابت ها پیروز شوند.
طی روزهای اخیر در مناطق جنوب شرقی (استان های کُردنشین) تحولاتی روی داده که بدون شک باید این تحولات را از منظر انتخابات ریاست جمهوری نگاه کرد. به عبارتی دیگر، از آن جایی که کُردها متوجه اهمیت نقش خود در انتخابات ریاست جمهوری شده اند، به خیابان ها آمده اند و می خواهند جامه ای بر قامت مذاکرات صلح دوخته شود و مطالبات و خواسته های آنان از سوی حکومت مورد قبول قرار بگیرد.
تا همین امروز هم افکار عمومی ترکیه به روشنی نمی دانند که محتوای مذاکرات صلح بین دولت و پ.ک.ک چیست و تنها چیزی که از بیرون مشاهده می شود، این است که سلاح ها خاموش شده و درگیری ها متوقف شده اند. اصلا معلوم نیست که چرا حکومت ترجیح می دهد در این خصوص هیچ گونه اطلاعاتی در اختیار هموطنان نگذارد. فقط این نکته کاملا معلوم و هویدا است که کُردها در این میان، دچار یک ترس و تردید مهم هستند و از این می هراسند که اگر احتیاج اردوغان به آرای آنها رفع شده و به ریاست جمهوری برسد، به راحتی می تواند خطاب به کُردها بگوید: من دیگر با شما کاری ندارم و به این بازی ادامه نمی دهم. به همین خاطر است که کُردها تصمیم گرفته اند طی هفته های پیش رو و درست پیش از برگزاری انتخابات، به خواسته های خود برسند.
کُردها سرگذشت سیاسی و کارنامه ی حزبی اردوغان را به خوبی تحلیل کرده اند و خوب می دانند که یکی از عادات سیاسی اردوغان این است که همواره به دنبال ائتلاف ها و همراهی ها موقت و کوتاه مدت بوده و به محض این که به هدف و مقصود نهایی خود برسد، تا پای مرگ با هم پیمان و مؤتلف پیشین خود، وارد جنگ و درگیری می شود. به خاطر داشته باشیم که اردوغان در اوایل دوران اقتدار خود، روابط خوبی با آمریکا و اسراییل داشت. همین طور با سوریه، ایران و لیبی قذافی نیز روابط خوب و حسنه ای داشت و همراه با همسرش، به عنوان دوستان نزدیک خانوادگی با خانواده ی بشار اسد دیدار می کرد و بعدها همین که پایه های اقتدار خود را تثبیت کرد، با آنان دشمن شد. در داخل ترکیه نیز، اردوغان همین روال را در پیش گرفت. تا جایی که به سران «جنبش خدمت» (نهادهای مختلف وابسته به فتح الله گولن) محتاج بود، با آنان از در دوستی وارد شد و همین که از حمایت آنان بی نصیب شد، حمله را آغاز کرد و تعابیر و عباراتی را در مورد آنان به کار برد که هیچ گاه سابقه و نظیر نداشته است. اردوغان نه تنها در برابر گولن و شاگردان او، بلکه در مواجهه با تعدادی از سران و موسسین حزب عدالت و توسعه نیز این روال را در پیش گرفت و با حملات بی امان خود آنان را به حاشیه راند. کُردها که همه ی این تابلوها را دیده و شاهد تمام این ماجراها بوده اند، در ائتلاف و حمایت از اردوغان دچار تردید شده اند و می ترسند همان بلاها بر سر آنها نیز نازل شود. شکی نداشته باشیم که کُردها در این خصوص بارها از خود سوال کرده و پرسیده اند: چه دلیلی وجود دارد که اردوغان بعدها بازی درنیاورد؟ بدون شک اگر همین حالا حق خود را نگیریم، بعداً نمی توانیم با او به نتیجه برسیم. چه کسی می تواند ضمانت کند که اردوغان بعد از انتخابات به راحتی دست ردّ بر سینه ی کُردها نزند؟ پ.ک.ک و دیگر نهادهای سیاسی و حزبی وابسته به آن، کلّ این مسائل را به روشنی درک کرده اند و نمی خواهند این فرصت تاریخی را از دست بدهند. برای درک چنین واقعیت ساده ای، لازم نیست منجم و طالع شناس باشیم و به راحتی می توان درک کرد که پ.ک.ک می خواهد همین حالا و پیش از برگزاری انتخابات، امتیازات مورد نیاز خود را کسب کند. به همین خاطر است که طی هفته های گذشته، سران پ.ک.ک به طور مداوم طالب «اقدامان عینی» و «برداشتن گام های آشکار» برای حل معضلات کُردهای ترکیه شده اند و بعید نیست که طی روزهای پیش رو به منظور ایجاد فشار بر دولت، تنش های جدیدی به وجود نیاورند. البته این احتمال هم وجود دارد که همه ی تنش ها و مشکلاتی که در مناطق کُردنشین و از سوی پ.ک.ک به وجود می آید، با هماهنگی خود حکومت، شکل بگیرند. هر چند مواضع اردوغان در برابر تنش های روزهای اخیر به گونه ای بوده که تا حدودی، این احتمال را تضعیف می کند.
آشکار است که رجب طیب اردوغان، در خصوص امتیاز دادن به کُردها در شرق کشور ترس و دغدغه ی مهمی دارد و از این می ترسد که اگر در شرق، به کُردها امتیاز بدهد، هواداران خود در غرب ترکیه و دریای سیاه را از دست داده و آرای حزب او پایین بیاید. این نیز یکی از محاسبات سیاسی مهم اردوغان است و به همین خاطر است که در سخنرانی های عمومی خود، نمی خواهد به طور شفاف و آشکار در این خصوص صحبت کند. کُردها نیز از این می ترسند که شاید اردوغان اصلا نخواهد وارد این بازی شود و در این خصوص آن قدر راسخ و مصمم باشد که حتی بازگشت به جنگ و درگیری را در دستور کار قرار دهد.