نگاهی گذرا به انواع گروه های تجزیه طلب قومی که هر یک سر در آخور یک قدرت بین المللی یا منطقه ای دارد نشان می دهد که در بزنگاه های حساس مردم سزمین کهن بدون اعتنا به هیاهوهای کاذب این گروه ها در جهت وحدت و تعمیق هویت ملی گام برداشته و این امر نشانگر فقدان پایگاه اجتماعی این نوع گروه ها در بین مردم دارد .
اخیرا یکی از کادرهای تشکیلاتی گروهک تروریستی و تجزیه طلب پژاک در اظهاراتی که در بین برخی از اعضاء رده دار نظیر مسئولین بلوک و تابور در یکی از کمپ های گروهک داشته است اشاره می کند که :
” ما به این یقین رسیده ایم که پ.ک.ک و خصوصا پژاک جایگاه مناسبی در بین مردم کرد ندارد . شما نگاه کنید به کمپین هایی که راه انداختیم ولی استقبالی نسبت به آنها نشد و با بی توجهی از سوی مردم کرد روبرو شد . دوستان ما میگویند ما حتی نمیتوانیم چند کانال تلگرامی یا صفحه فیسبوک پر مخاطب داشته باشیم و عموما رفقای خودمان که در اروپا و اقلیم هستند در صفحات ما حضور دارند و این خیلی بد است . ”
وی این گونه ادامه می دهد که :
” مهم ترین دلیل این مسئله این است که پ.ک.ک ما را برای سوریه و عراق و الان هم ترکیه استفاده میکند و این امر باعث گردیده که مردم کرد به ما نگاه مزدور داشته باشند . ما نباید این مسائل را در بین اعضاء مظرح کنیم چون باعث میشود روحیه آنها خراب شود ولیکن باید این مشکلات را به بالا منعکس کنیم و مطالبه کنیم ”
این درجه از استیصال که توسط یکی از مسئولین تشکیلات پژاک عنوان می گردد نشان از از هم گسیختگی ساختار درونی این گروهک تروریستی و تجزیه طلب دارد . از سالها پیش این گروهک به اشکال مختلف رویکرد های خود را تغییر داده است . زمانی ، کردستان واحد را تبلیغ می کردند و زمانی نیز بدنیال صلح با ترکیه بودند و حالا هم تز نا مشخص و مبهم خود ساخته ای به نام خودمدیریتی دمکراتیک را مطرح می کنند که نشان از بی هویتی این جریان انحرافی و فرقه ای دارد.
در این مقطع که کشور و خصوصا مناطق کردنشین در شرایط بالنده توسعه متوازن در حوزه های سیاسی ، اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی قرار دارد و نشانه های آن را میتوان به عینه مشاهده نمود، ضرورت دارد نخبگان و اندیشمندان جامعه کردی با هوشیاری و هوشمندی که ویژگی برجسته کردها در ایران بوده است، اندیشه مبتنی بر منطق را در جامعه تبیین کرده و اندک افرادی را که به دنبال ترویج تفکرات انحرافی و تجزیه طلبی هستند را به طور کامل به حاشیه برانند .
واقعیت این است که مردم کرد در ایران سالها پیش که نام کرد در کشور های همجوار نظیر ترکیه تابو بود و آنها را با الفاظ دیگری می خواندند، دارای رادیو و تلویزیون کردی بوده که در مرکز مهاباد فعال بود و اکنون نیز که سخن گفتن به کردی در ترکیه در یکی از دانشگاه های آن موجب اخراج آن دانشجو میشود تعداد قابل توجهی دانشجو و استاد کرد در کشورمان ایران در حال تحصیل هستند و هیچ محدودیتی در خصوص پوشش و سخن گفتن ندارند و تعداد قابل توجهی شبکه استانی کرد زبان به پخش برنامه های کردی می پردازند .
تمامی این واقعیات است که موجب نا امیدی گروه های تجزیه طلب قومی از کرد و ترک و عرب و بلوچ گردیده و در هر یک از این مناطق اقوام در کنار توجه به هویت قومی در راستای تعمیق و ارتقاء هویت ملی تلاش می کنند.
