سرویس بین المل انجمن بی تاوان آذربایجان غربی :گروهک تروریستی پ.ک.ک از زمان تاسیس خود در سال ۱۹۷۸ تاکنون با مصرف هوا و خاک رایگان رشد نکرده است. پ.ک.ک به تدریج فعالیت های خود را گسترش داده و از سال ۱۹۸۴ فعالیت های نظامی را آغاز کرد. تامین مایحتاج روزانه اعضا اعم از خوراک، پوشاک، اسلحه، مهمات در کوه و تامین هزینه اعضا در کشورهای مختلف و به ویژه برگزاری مراسم های بی شمار و … همگی نیازمند بودجه ای بسیار کلان است.
در حال حاضر تعداد اعضای مسلح پ.ک.ک در کوهستان ها بین ۴ الی ۵ هزار نفر تخمین زده می شود و چند هزار عضو نیز در شاخه های شهری و روستایی فعال است. اگر فقط هزینه هر فرد در کوهستان را فقط در هر ماه فقط دو میلیون تومان برآورد کنیم هزینه ماهانه اعضای شاخه کوهستان ۱۰ میلیارد می شود. البته هزینه های تسلیحات و مهمات و غیره را نیز به حساب نمی آوریم. حال بایستی پرسید این مبلغ از کجا تامین می شود؟ همگی می دانیم پ.ک.ک دولت نیست تا منبع درآمد خود از مالیات، معدن، نفت، گاز، صنعت، … داشته باشد.
اگر از یک عضو پ.ک.ک بپرسید او در جواب می گوید : این ها همگی از کمک های مردمی است. این حرف واقعیت ندارد چون مردم کرد به ویژه در روستاها نه به پ ک ک علاقه دارند و نه عاشق آن هستند تا هر ماه به صورت مرتب مبلغی را به آن کمک کنند و نه اقتصاد آنچنانی دارند تا بخشی را به پ ک ک بدهند. خود اعضای پ ک ک نیز خوب می دانند دروغ می گویند. منبع درآمد پ.ک.ک و پژاک از موارد زیر است:

اخاذی

در سال های گذشته حضور اعضای پ.ک.ک و پژاک در مناطق روستایی نواحی مرزی همیشه مایه نگرانی و ناراحتی برای روستاییان بوده است. دلیل آن نیز مجبور کردن روستائیان به پرداخت پول به عنوان کمک می باشد. وقتی کلمه کمک مطرح می شود طبیعتا جنبه تمایل درونی وجود دارد اما پ.ک.ک و پژاک این کمک زوری را کمک می نامند و در صورت مقاومت فرد، او را شکنجه کرده و یا می کشند. تاکنون موارد بسیاری از شکنجه و قتل توسط پ.ک.ک و شاخه ایرانی آن یعنی پژاک صورت گرفته که رسانه های مختلف نیز خبر آن را منتشر کرده اند. برای نمونه، به اتش کشیدن یک مرغداری در منطقه‌ی دزلی از توابع شهرستان مریوان.

ترانزیت مواد مخدر

افغانستان یکی از بزرگترین مراکز تولید مواد مخدر است اما تنها تولید کننده آن نیز نیست. ترکیه نیز از جمله کشورهایی است که تولید مواد مخدر در آن گسترده است. کشت خشخاش در مناطق کردنشین ترکیه که از زمان تاسیس این کشور در سال ۱۹۲۳ تاکنون برای خبرنگاران ورود به آن ممنوع است به منطقه ای مناسب برای تولید مواد مخدر تبدیل شده است. منطقه لیجه دیاربکر یکی از مواردی است که رسانه های ترکیه نیز بارها درباره آن گزارش کردند. جالب است بدانیم در این حوزه یعنی تولید و ترانزیت مواد مخدر پ.ک.ک و فرماندهان ارتش همکاری می کنند! مقامات ترکیه نیز بارها تلویحا این موضوع را تایید کرده اند.
پلیس بین الملل(اینترپل) در گزارش های سالانه خود بارها اعلام کرده ۸۰ درصد تولید و ترانزیت مواد مخدر برای اروپا توسط پ.ک.ک صورت می گیرد و این نیز یکی از دلایل قرار گرفتن پ.ک.ک در لیست سیاه اتحادیه اروپاست. ۸۰ درصد فوق یعنی بودجه یک کشور!

سرقت و راهزنی

قاچاقچیان مواد مخدر هم از دوستان صمیمی تروریستهای پ.ک.ک و به ویژه پژاک هستند و هم از قربانیان آنها. این به معنای مصونیت دیگر قاچاقچیان نیست. پژاک که شاخه ای از پ.ک.ک است با استقرار اعضای خود در خروجی های غیرمجاز مرزی بین ایران و ترکیه و یا ایران و عراق واحدی به نام گمرک ایجاد کرده که وظیفه اش گرفتن باج بر اساس نوع کالا و میزان آن است. گاهی این باج آنقدر زیاد است که فرد قاچاقچی بایستی همه کالا را همانجا به عنوان باج تحویل دهد. تعداد کسانی که به خاطر مقاومت در برابر پژاک برای پرداخت باج کشته و یا زخمی شده اند کم نیست.
هنگامی که قاچاقچیان مواد مخدر در ایران اعدام می شوند رسانه های وابسته به پژاک مرتب از آنها حمایت کرده و همچون قهرمان معرفی می کنند و ایران را به خاطر اعدام آنها سرزنش می کنند! چراکه در واقع حامیان مالی خود را در ایران از دست داده‌اند.