یک روز صبح ممکن است بشنوید که می گویند مراد قاراییلان، جمیل بایک به وطن خود خوش آمدید. و ممکن است زود تر از آنچه فکر می کنید این را بشنوید.
اکنون که انتخابات ۱ نوامبر به پایان رسیده زمان آن است که به مهمترین مسائل منطقه باز گردیم. با نزدیک شدن دیدگاه های ایالات متحده و سوریه دربارۀ آیندۀ سوریه، ترکیه باید برای بر عهده گرفتن نقشی بزرگتر آماده باشد.
از زمانی که ترکیه آشکارا به ائتلاف ضد دولت اسلامی عراق و شام (داعش) پیوست، پنتاگون و نیرو های مسلح ترکیه با هم در تماس نزدیک بوده اند. ایالات متحده مشتاق به نظر می رسد که نیاز های ترکیه را برای نبرد با حزب کارگران کردستان (PKK) تأمین کند.با این حال حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) همچنان به صورت یک علامت سؤال باقی مانده است. بر خلاف همۀ ادعا های آنکارا، PYD همچنان استدلال می کند که مبارزانش حتی یک گلوله نیز به سمت ترکیه شلیک نکرده اند.
در حالی که حزب عدالت و توسعه (AKP) و رجب طیب اردوغان یک پیروزی دیگر را در خانه جشن می گیرند، در خارج از مرز های ما اغلب ناظران دربارۀ آیندۀ دموکراسی در ترکیه نگرانند. اینک احمد داود اوغلو و AKP اختیار مطلق و آشکاری دارند که به سوی اصلاحات دموکراتیک گام بردارند و مذاکرات پروسۀ صلح با کرد ها را ادامه دهند. اما به نظر می رسد شرایط و مکانیسم ها دستخوش عدم اطمینان هستند. نیرو های مسلح ترکیه روی حفاظت از مرز ها تمرکز می کنند و از تعقیب شبه نظامیان PKK در داخل سوریه ناخرسند به نظر می رسند.
از این رو، دیدار فریدون سینیرلی اوغلو از شمال عراق بلافاصله پس از انتخابات نشانه ای است از روز هایی که در پیش داریم. منابعی نزدیک به واشنگتن به من گفتند که واشنگتن و آنکارا روی تغییر معادلات کرد های سوریه توافق کرده اند و مدل پیشمرگ گزینۀ بهینه است.
به گزارش منابع اطلاعاتی مسعود بارزانی رهبر کردستان عراق به منظور حفاظت از نقاطی کلیدی در برابر تهدید داعش، کمک مالی قابل توجهی از کنگرۀ ایالات متحده دریافت کرده است. اما او و نیرو هایش در عین حال ابزاری خواهند بود برای تبدیل یگان های مدافع خلق (YPG) به یک نیروی دفاعی عادی. ایالات متحده و روسیه توافق کرده اند که حتی بعد از ترک قدرت احتمالی بشار اسد رئیس جمهور سوریه، کرد ها را در ساختار نیرو های سوریه حفظ کنند. ارتش ترکیه نیز از سوی دیگر ناظر و سرپرست آنها خواهد بود.
من از منبع اطلاعاتی خود پرسیدم: «ارتش ترکیه چرا باید دست به چنین کاری بزند؟» منبع اطلاعاتیم پاسخ داد: «تصور کن سه دهه با یک گروه مبارزه کرده ای و سپس با بخشی از آن در سوریه به عنوان یک شریک قانونی رفتار کنی. اگر کوهستان قندیل تخلیه شود چه؟ اگر ایالات متحده و روسیه بارزانی را مجبور کنند رهبران PKK را اخراج کنند چه؟ ترکیه پس از انتخابات ممکن است بیش از آنچه انتظار دارد به دست بیاورد.»
این می تواند برای حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) و رهبری آن خبر خوبی باشد. بدون حضور سران PKK در صحنه، HDP می تواند به آسانی به یک حزب سیاسی عادی تبدیل شود. اما باید برای یک مسیر نا هموار و شاید حتی یک انشعاب هم آماده باشد. رهبری صلاح الدین دمیرتاش، رئیس مشترک HDP، همچنان بی چون و چرا بلا معارض به نظر می رسد، اما سیاست مداران کهنه کار کرد، مانند لیلا زانا، احمد ترک، خطیب دجله، حضو پر رنگ تر و حرف های بیشتری برای گفتن خواهند داشت.
اینک سؤال پایانی این است: آیا در این صحنه عبدالله اوجالان رهبر PKK همچنان یک بازیگر است؟ بر خلاف اظهارات یالچین آکدوغان معاون نخست وزیر، اوجالان زنده به خاک سپرده نشده، بلکه تنها ممکن است اندکی به حاشیه رفته باشد. منابع اطلاعاتی من می گویند وی ممکن است دوباره به صحنه باز گردد و این تنها یک احتمال است. یک منبع اطلاعاتی رسمی به من گفت: «حتی اگر او باز گردد تنها یک چهرۀ نمادین خواهد بود. وی هم اکنون نیز با حکومت در تماس است. این را می دانستید؟ هرگز شنیده بودید؟» این منبع آگاه به من گفت: «یک روز صبح ممکن است این عبارت را بشنوید. مراد قاراییلان، جمیل بایک به وطن خود خوش آمدید. و ممکن است زود تر از آنچه فکر می کنید این را بشنوید.»
آهو اوزیورت / روزنامۀ حریت
ترجمه: خبرگزاری کردپرس