گفتگوی کردپرس با عضو کمیته ی برگزاری کنگره ی ملی کُرد:

آدم اُزجانَر مهم ترین اختلافات احزاب کُرد و موانع مسیر برگزاری کنگره را ذکر کرده و بر این باور است که برگزاری آن به معنی رسیدن کردها به بهشت و عدم برگزاری آن نیز گرفتارشدن در دوزخ نیست.
ماموستا آدم اُزجانَر، فعال سیاسی ودینی کُرد ترکیه، سخنگو و هدایت گر اصلی یک جنبش دینی و سیاسی به نام« ابتکار آزاد اسلامی در کردستان » است که به خاطر ممنوعیت کلمه ی کردستان در ترکیه، به نام جنبش آزادی از آن نام برده می شود. وی یکی از ۲۱ عضو کمیته ی مسئول برگزاری نشست کنگره ملی کُرد در اربیل است. این سیاستمدار جوان، از سویی با طیف اسلامگرایان کُرد نزدیک به حزب مطالبه ی آزاد و از دیگر سو با حزب صلح و دموکراسی (وابسته به پ.ک.ک) روابط نزدیکی دارد. اُزجانَر در حال حاضر در دیار بکر زندگی می کند. وی علاوه بر فعالیت سیاسی و دینی، معلم زبان کُردی کرمانجی نیز هست. او در یک گفتگوی مفصل یک ساعته به سوالات کردپرس پاسخ داد. در بخش اول این گفتگو با وی درباره ی کنگره ی ملی کُرد صحبت کرده ایم و بخش بعدی نیز به فعالیت اسلامگرایان کُرد در کردستان ترکیه اختصاص پیدا می کند.
کردپرس: پیش از این که بحث برگزاری نشست موسوم به کنگره ی ملی کُرد در اربیل نهایی شود، در دیاربکر، آنکارا و بروکسل، ۳ کنفرانس سیاسی به پیشنهاد اوجالان برگزار شد. فکر می کنم که جنبش شما نیز به طور رسمی در کنفرانس دیاربکر شرکت کرد.
آدم اُزجانَر: بله. جنبش ما نیز به آن کنفرانس دعوت شد و من شخصا در آن کنفرانس به عنوان سخنران شرکت کردم و توانستیم نه تنها با پ.ک.ک، بلکه با چندین جنبش و احزاب دیگر دینی و کردستانی، به توافقاتی دست پیدا کرده و بیانیه ی توافقی پایان کنفرانس نیز بین ما به امضا رسید تا تاثیرات این هم اندیشی دوروزه حفظ شود. یکی از توافقات ما این بود که احزاب و نهادهای شرکت کننده در این کنفرانس همواره در تلاش باشند که همه ی احزاب کردستان ترکیه را گرد هم بیاورند. می توانم بگویم که نتایج این کنفرانس تا حد زیادی رضایت بخش و موفقت آمیز بود و تاثیرات مثبتی به دنبال آورد.
کردپرس: روند دعوت شما به کنگره ی ملی کُرد در اربیل چگونه بود؟
آدم اُزجانَر: برای حضور در کنگره ی ملی، رهبر مسعود برای ما دعوتنامه فرستاد. پیش تر بنده چند بار به اقلیم کردستان عراق رفته و در استانبول و آنکارا نیز دیدارهایی با نمایندگان اقلیم و نمایندگان حزب دموکرات کردستان عراق، دیدار کرده بودم. آنان پیش تر به عنوان حزب ونهاد سیاسی و دینی ما را به طور رسمی نمی شناختند اما به دنبال این روابط، اطلاع پیدا کردند که ما نیز در حوزه ی فعالیت های سیاسی، دینی و اجتماعی حضور داریم، ما را نیز به نشست های مقدماتی دعوت کردند و بنده نیز به عنوان یکی از ۲۱ عضو کمیته ی مسئول برگزاری کنگره انتخاب شدم.
کردپرس: شما از آن روز تاکنون جمعا چند نشست مشترک برگزار کرده اید؟ فضای حاکم بر این نشست ها چگونه بود؟
آدم اُزجانَر: اگر اشتباه نکنم تاکنون در اربیل ۸ نشست برگزار کرده ایم. ۶ تن از ۲۱ عضو مزبور از جمله بنده از میان کردهای ترکیه انتخاب شدند.
در مورد فضای حاکم بر این نشست ها، می توانم بگویم که مذاکرات و گفتگوهای ما بر اساس مناسبات انسانی، دموکراتیک و دوستانه بود. البته من نمی توانم بگویم که نتیجه ی نشست های ما عالی و بدون ایراد بود چرا که ما پیش از هر چیز مسئول برگزاری کنگره ایم و اگر تاکنون پس از چند بار تغییر تاریخ، هنوز هم نتوانسته ایم کنگره را برگزار کنیم؛ همین موضوع به خودی خود نشان می دهد که در این نشست ها مشکلاتی وجود داشته است. یکی از مهم ترین موانع ما، اختلاف نظر بر سر برخی مسائل حزبی و تعیین خطوط نهایی فعالیت کمیته ها در مورد ۴ بخش کردستان ترکیه، ایران، سوریه و عراق بود. هم موضوع تحولات سوریه و بحث فعالیت های حزب اتحاد دموکراتیک و هم مساله ی برگزرای انتخابات اقلیم، تا حد زیادی بر روند نشست ها سایه انداخت. اما در عین حال لازمی دانم به این موضوع مهم اشاره کنم که هیچ فشاری به صورت مستقیم و غیر مستقیم بر روی ما وجود نداشته و ما در فضایی برادرانه و دموکراتیک گرد هم آمده و با هم به گفتگو نشسته ایم. متاسفانه اختلافات برخی احزاب اصلی و تعیین کننده، بر جلسات ما نیز تاثیر گذاشت.
کردپرس: برخی از احزاب سیاسی کُرد بر این باورند که باید اختلاف نظرات و موانعی که برای برگزاری کنگره وجود دارد، مخفی بماند. در مقابل، تعدادی از تحلیل گران و فعالان سیاسی کُرد نیز به این موضوع اشاره می کنند که مستور ماندن این اختلافات به نفع رشد سیاسی و دموکراتیک نیست و مردم حق دارند که بدانند در آن جا چه می گذرد و چه مشکلاتی وجود دارد. شما کدام نظر را صحیح تر می دانید؟
آدم اُزجانَر: من لازم می دانم پیش از هر چیز به این موضوع اشاره کنم که ۲۱ عضوی که به عنوان کمیته ی برگزاری کنگره انتخاب شده اند، به طور صد در صد، نماینده ی واقعی همه ی کردها نیستند. کردها مشکلات خاص خود را دارند و نمی توانند در یک روند معین و آشکار و با استفاده از سازوکارهای انتخاباتی و دموکراتیک، نمایندگان خود را برگزیده و به آنها مسئولیت بدهند. شاید در اقلیم کردستان عراق تا حدودی چنین چیزی وجود دارد اما در ایران، سوریه و ترکیه، در روند برگزیدن نمایندگان، مشکلاتی وجود دارد و نمی توان گفت که این اعضا، نماینده ی راستین مردم کُرد هستند. اما با این حال ما تلاش می کنیم که نماینده ی اراده و خواست مردم کُرد باشیم. هر چند که این روند به طور کامل، دموکراتیک نیست و ممکن است که بخش مهمی از کردها در این نشست ها، بدون نماینده باشند اما به هر حال، شرایط کنونی چنین است و حل این مشکل نیز در دست ما نیست.
تکثر و تفاوت آراء در میان ۲۱ عضو این نشست ها به گونه ای است که می توان گفت همه ی طیف های اسلامی، چپ و غیره را در بر می گیرد. با این حال مانند بسیاری از کشورهای دیگر جهان، ما نیز درگیر این مشکل هستیم که احزاب برجسته و قدرتمند؛ در روند انتخاب و تعیین مسیر، بیشتر از دیگران توان و تاثیر دارند.
اما در پاسخ به سوال شما در مورد اختلافات و مشکلات؛ لازم می دانم بگویم که پنهان کاری و اختفای مشکلات و اختلافات کار درستی نیست. واقعیت این است که بین ما تفاوت آراء، افکار و احزاب وجود دارد و اگر چنین نبود، تعدد احزاب و نهادهای سیاسی در میان کردها تا این اندازه فراوان نبود و می توانستیم برای برگزاری کنگره در کوتاه مدت به نتیجه برسیم. برخی از دوستان در مورد دلایل و پس زمینه ی اختلافات، به تلاش های دولت ها و قدرت های خارجی اشاره کرده اند اما این صحیح نیست. کسی نمی تواند بگوید که آمریکا، ایران، ترکیه یا رژیم های دیگر، بر ما فشار آورده و مانع از حل مشکلات شدند. خیر. این ادعا صحت ندارد. بین ما اختلاف وجود داشت و دلیل اصلی این اختلافات نیز این است که بعضی از احزاب بزرگ، نگرانی هایی از قدرت گرفتن احزاب دیگر دارند و نمی توانند با خاطری آسوده در مورد سهم احزاب، اظهار نظر کنند.
کردپرس: اگر ممکن است بفرمایید که عمده ی اختلا ف نظرها بر سر کدام مسائل است؟
آدم اُزجانَر: مثلا در موضوع تقسیم ششصد کرسی اعضای اصلی کنگره، از روز نخست تاکنون، ما همواره دچار اختلاف بوده و هستیم. این موضوع اساسا فقط به اختلافات پ.ک.ک با حزب دموکرات کردستان عراق و حزب اتحادیه ی میهنی مرتبط نیست بلکه مساله این است که توافق بر سر یک معیار نهایی برای تقسیم سهم احزاب و بخش های کردستان، مشکل ساز شده و هنوز به تعریف و مکانیسم مشترک، نرسیده ایم. البته روز دهم ماه جاری میلادی قرار است دوباره گرد هم بیاییم و امیدوارم در آن نشست برای حل این مشکل، دوباره به تفصیل گفتگو کنیم.
یکی دیگر از مشکلات و اختلافات اساسی ما، بحث ریاست کنگره و الگوی ساختار نهایی آن است. کنگره، تفاوت مهمی با کنفرانس دارد. کنفرانس به یک باره برگزار شده و تصمیمات آن اعلام می شود و فعالیت آن مستمر نیست اما کنگره نهادی است که استمرار فعالیت آن، ضرورت دارد. قرار ما بر این بود که کنگره ی ملی کُرد، به عنوان یک نهاد دایمی و ماندگار، در اربیل به فعالیت های خود ادامه دهد. اما دغدغه هایی در این خصوص به وجود آمده و برای همه ی ما مهم است که این گنگره تحت تاثیر یک حزب واحد مسائل بخشها ی مختلف کردستان نباشد و اصل و اساس آن دموکراتیک باشد.
در مورد ریاست کنگره نیز مشکلاتی داریم. مثلا سوالاتی مطرح شده که آیا اصلا کنگره نیاز به یک رییس و رهبر واحد دارد؟ آیا کنگره می تواند به صورت دو رهبره اداره شود؟ آیا کنگره می تواند صرفا دارای یک دبیرخانه باشد یا الگوهای دیگری پیدا کند؟ مجموع این مسائل باعث شد که چند بار تاریخ برگزاری کنگره تغییر داده شود و تاکنون موفق به برگزاری کنگره نشده ایم.
کردپرس: درمورد چند و چون تقسیم کرسی ها، پیشنهادها و الگوهایی ارائه شده است. یکی از الگوها این است که ششصد کرسی کنگره، بر اساس میزان جمعیت کردهای ایران، ترکیه، سوریه و عراق تقسیم شود. در مقابل نظریه ی دیگری وجود دارد که معتقد است میزان کرسی ها باید با توجه به میزان اهمیت مسائل و معضلات سیاسی کردها تقسیم شود. مثلا اگر در شرایط کنونی کردهای سوریه معضلات برجسته ای دارند، بنابراین فارغ از میزان اندک جمعیت آنها، باید بیشترین تعداد اعضای کنگره از میان آنان انتخاب شود. شما چگونه فکر می کنید؟ عادلانه ترین راه کدام است؟
آدم اُزجانَر: من معتقدم که تقسیم و تعیین حدود مرزی و خط کشی های موجود در بین کردها به دست ما صورت نگرفته و به کارگیری این معیار چندان منطقی نیست. مگر این که ناچار بمانیم از این معیار استفاده کنیم، اگر نه واقعا خود من، با این راه موافق نیستم. پیشنهاد شخصی من این است: همه ی کردهای هر ۴ بخش کردنشین ترکیه، ایران، عراق و سوریه، با ارقام نزدیک به هم تعیین شوند. یعنی این که نه کاملا مساوی و نه خیلی متفاوت باشند. به عنوان مثال اگر قرار باشد اعضا کاملا مساوی باشند باید از میان کردهای هر کدام از بخش های چهارگانه، یک صد و پنجاه نفر به کنگره بیایند، اما در نظر گرفتن تفاوت ها، می تواند این میزان را به نحو عاقلانه و منصفانه تغییر دهد و نهایتا اختلافات در حد سی چهل کرسی باشد. نه این که گروهی از کردها هفتاد نفر و گروهی دیگر یک صد و هفتاد نفر باشند. با وجود آن که تفاوت های جمعیتی و مساحتی ما زیاد است، اما من می گویم که تفاوت و اختلاف در میزان کرسی ها، باید سمبلیک و نمادین باشد. یعنی در کل، نباید میزان اختلاف تعداد کرسی ها، از سی یا چهل بیشتر باشد.
کردپرس: آیا شما نیز با این موضوع موافق هستید که در حال حاضر تحولات شمال سوریه برجسته شده و لازم است که کردهای سوریه تعداد کرسی های بیشتری در اختیار داشته باشند؟
آدم اُزجانَر: خود دوستان و برادران ما در کردستان سوریه چنین نظری ندارند. آنان آشکارا اعلام کردند که چون میزان جمعیت و جغرافیای آنها، با ۳ بخش دیگر مناطق کردنشین قابل مقایسه نیست، به ۸۰ تا ۹۰ کرسی از مجموع ۶۰۰ کرسی رضایت می دهند. حتی یک بار رقم ۷۰ کرسی را نیز پیشنهاد کردند. من شاهد بودم که این دوستان مشکل ساز نشدند. اما در مورد اقلیم کردستان عراق و در مورد کردستان ترکیه، نظرات دیگری وجود دارد. از آن جایی که در اقلیم، تعداد احزاب و نهادهای سیاسی، مدنی و سندیکاها فراوان است، این دوستان توقع داشتند که کرسی های فراوانی در اختیار داشته باشند و در مقابل، دوستان پ.ک.ک و حزب صلح و دموکراسی هم اعلام کردند که جمعیت کردهای ترکیه بیش از سایر بخش های کردنشین است و آنان باید کرسی های بیشتری در اختیار داشته باشند. در واقع دوستان ما در پ.ک.ک، مدافع نظریه ی تقسیم کرسی های کنگره بر اساس مدل میزان جمعیت کردها بودند و رقم مورد نظر آنان، تصاحب ۲۵۰ کرسی از ۶۰۰ کرسی کنگره بود. این خواسته ی آنها از جانب دیگر دوستان مورد قبول واقع نشد و انصافا این رقم، بالاست و نمی تواند مورد قبول واقع شود. در کل می توانم بگویم که کردهای سوریه و ایران مشکل ساز نشدند و اغلب مشکلات و موانع ما، اختلافات اقلیم و کردستان ترکیه بود. برادران کُرد ایرانی هم به ۱۲۰ کرسی نهایتا راضی می شوند و توقع بالایی نداشتند. خود آنها اعلام کردند که پس از ترکیه، کردهای ایران بالاترین جمعیت کردها را شامل می شوند ولی از آن جایی که سیستم حزبی وجود ندارد و احزاب و نهادهای آنان خارج از کشور فعالیت می کنند، توقع آمار بالایی ندارند و توقعات معقولی داشتند.
کردپرس: در مورد رهبری کنگره ی ملی، نظر شخصی شما چیست؟ ظاهرا عبدالله اوجالان پیشنهاد کرده که مسعود بارزانی رییس اقلیم کردستان عراق و لیلا زانا نماینده ی دیاربکر، رهبری مشترک کنگره را در دست بگیرند. این پشنهاد را چگونه ارزیابی می کنید؟
آدم اُزجانَر: نه جناب اوجالان، نه مام جلال و نه رهبر بارزانی، پیشنهاد، توصیه و یا دستور خاصی برای تعیین رهبر کنگره نداشته و ندارند. ما در نشست های خود تاکنون در مورد رهبر کنگره بحث نکرده ایم و عمده ی بحث های ما در مورد ساختار و الگوی کنگره بوده که البته موضوع ساختار دارای شمولیت گسترده است و مساله ی رهبری را نیز در بر می گیرد. شخصا معتقدم که با در نظر گرفتن شرایط جهانی و منطقه ای، می توان چنین گفت که انتخاب کاک مسعود بارزانی به عنوان رهبر کنگره، اقدام معقول و مناسبی است. البته به شرطی که این انتخاب، با رضایت و توافق همه ی احزاب باشد و کل دوستان در این خصوص به نتیجه برسند. من معتقدم که ظرفیت ها، دستاوردها و روابط بارزانی، برای همه ی کردها سودمند است و هیچ بعید نیست که با تلاش های خود رهبر اوجالان را نیز آزاد کند و آرا و افکار ما را به جهانیان منتقل کرده و موجب افزایش اعتبار سیاسی و بین المللی کردها در معادلات منطقه ای و جهانی شود. اگر در یک روند دموکراتیک و با توافق همه ی نمایندگان، چنین انتخابی صورت بگیرد، می تواند راهگشا و مثبت باشد. اما اگر با این پیشنهاد مخالفت شود، گزینه ی بعدی ما ایجاد دبیرخانه ای با حضور نمایندگان همه ی بخش های کردستان وتعیین آنها به عنوان دبیر های کنگره است است که منافع و مطالبات همه ی کردها را حفظ کنند. صد البته این گزینه، به اندازه ی گزینه ی تک رهبری، مناسب و مفید نیست. مدل دو رهبری نیز، یک مدل دموکراتیک است و می تواند مثبت باشد اما در این خصوص نیز مشکلی داریم. مشکل این است که در کنار حزب دموکرات کردستان عراق، قدرت بعدی پ.ک.ک است و اگر قرار باشد در مدل دو رهبره، بارزانی یکی از دو رهبر باشد، قاعدتا باید رهبر زن نیز از میان سیاستمداران نزدیک به پ.ک.ک باشد. بگذارید این را نیز بگویم که بحث لیلا زانا که شما به آن اشاره کردید، فعلا فقط یک شایعه ی محفلی است و ما در نشست های خود در اربیل، نه در مورد ایشان و نه درمورد بارزانی، صحبت نکرده ایم. اصلا مشخص نیست که آیا لیلا زانا به عنوان عضو موسس به کنگره دعوت می شود، آیا حضور خواهد داشت یا خیر؟ ممکن است احزاب دیگر نیز با انتخاب یک گزینه ی زن نزدیک به پ.ک.ک موافق نباشند، ممکن است بگویند که می توان در میان زنان کُرد عراقی، ایرانی و سوری، گزینه ی بهتری پیدا کرد. خلاصه شما دست روی هر گزینه ای که بگذارید، با چندین بحث و واکنش متفاوت روبرو می شوید. من معتقدم که بحث تعریف چارت و ساختار کنگره از دیگر مسائل، مهم تر است و در انتخاب رییس کنگره و سایر دوستان نیز، باید بررسی توانمندی و لیاقت افراد، مهم ترین معیار ما باشد. نباید در این خصوص تعصبات حزبی و منطقه ای داشته باشیم. باید منافع کلی را در نظر بگیریم و نه مسائل حزبی و محدود را. مثلا خود من، دارای شناسنامه ی اسلامی هستم. چه اشکالی دارد که یک عضو اسلامی در کنگره برجسته شود که از جنبش ما و حتی از میان کردهای ترکیه انتخاب نشده باشد اما میزان توان، لیاقت و استعداد او در حدی باشد که نهایتا، حضور او و فعالیت های او به نفع همه ی کردها باشد.
کردپرس: روند دعوت کردن مهمانان و اعضا چگونه است؟ آیا لیست های خاصی تهیه شده است؟
آدم اُزجانَر: قرار است ششصد نفر به عنوان عضو و سیصد نفر نیز به عنوان مهمان، به کنگره دعوت شوند. ممکن است برخی از مهمانان؛ نیایند یا مشکلات خاصی داشته باشند که در این صورت باید از لیست مهمانان یدک،افراد دیگری را به کنگره دعوت کنیم. ما لیست های خاص خود را آماده کرده ایم. این لیست ها در اختیار دبیرخانه است و قاعدتا من و دیگر اعضای کمیته، نمی توانیم به اسامی اشخاص اشاره کنیم. در مورد شمار ششصد نفری کنگره تصمیم قطعی خود را گرفته ایم و این رقم تغییر نمی کند. اما شمار مهمانان می تواند تا چهارصد نفر هم افزایش پیدا کند و یا این که از سیصد نفر کمتر باشد.
کردپرس: برخی از فعالان سیاسی و فرهنگی کُرد ایرانی، اعتراض و انتقادی به روند تعیین مهمانان کنگره دارند و ما بخشی از این اعتراضات را در کردپرس نیز بازتاب داده ایم. حرف این دوستان این است که ۵ حزبی که در کمیته ی برگزاری کنگره ی ملی کُرد به عنوان نمایندگان کردهای ایران، تصمیم گیری می کنند، به عنوان گروه های غیرقانونی در خارج از کشور هستند و هیچ ارتباط رسمی و پذیرفته شده ای با آحاد مردم ندارند. بنابراین سپردن مکانیسم فراخواندن مهمانان به این احزاب، دقیقا یه این معنی است که آنان صرفا افراد، اعضا، هواداران و دوستان خود را به کنگره دعوت می کنند و چنین چیزی نمی تواند دموکراتیک و منطقی باشد. شما این انتقاد را چگونه ارزیابی می کنید؟ چنین چیزی عادلانه است؟
آدم اُزجانَر: خیر. عادلانه نیست. اما سازوکار کنونی و شرایطی که کردها با آن روبرو شده اند، چنین است. اگر در ایران، فعالیت احزاب و نهادهای مدنی و سیاسی، مانند ترکیه و دیگر کشورها بود، در این صورت احزاب نیز به شکل رسمی و مشخص به کنگره دعوت می شدند و روند دعوت مهمانان و تعیین اعضا نیز دچار این مشکلی که شما به آن اشاره کردید، نمی شد. با این حال راهی وجود دارد و گروه ها و نهادهایی که بخواهند به کنگره بیایند، می توانند با کمیته ی برگزاری کنگره ارتباط برقرار کنند و ما می توانیم حقوق آنها را حفظ کنیم و با نمایندگان احزاب کردهای ایرانی هم بحث کنیم و تلاش کنیم تا آنان را اقناع کنیم.
کردپرس:برخی از سران احزاب سیاسی کُرد به برگزاری کنگره نومید شده اند شما فکرمی کنید با وجود همه ی مشکلات موجود، کنگره باز هم برگزار می شود؟
آدم اُزجانَر: ما امید خود را از دست نداده ایم و بر این باوریم که سرنوشت کردها ارتباط مستقیمی با کنگره ها، گردهمایی ها و وحدت احزاب دارد. شاید در این راه تاخیر و تعویق ایجاد شود اما انشاالله برگزار می شود.
هیچ حزبی به شکل رسمی و آشکار مخالف برگزاری کنگره نیست اما در حال حاضر ما محدودیت زمانی داریم و شواهد نشان می دهد که برای برگزاری کنگره در تاریخ تعیین شده، مشکلات فراوانی داریم. ممکن است یک بار دیگر زمان دیگری برای برگزاری کنگره تعیین شود اما چنین چیزی مایه ی شرم و تاسف نیست و در جهان سیاسیت و دیپلماسی، این رویدادها عادی و طبیعی است و همچنان که همه ی ما می بینیم، ماه هاست که در مورد برگزاری نشست ژنو ۲ بحث می شود اما هنوز هم این نشست برگزار نشده است. کردها راهی جز گرد هم آمدن و گفتگو ندارند اما در عین حال به تاخیر افتادن برگزاری کنگره، به معنی آخر دنیا نیست.
کردپرس: در مورد وظایف و استراتژی کنگره، بحث های فراوانی به میان آمده و گاهی در این خصوص توقعات اغراق آمیزی نیز به وجود آمده است و گاهی تحلیل ها به شیوه ای ارائه شده که گویی قرار است، با برگزاری این کنگره همه ی مشکلات کردها حل شود. شما در این خصوص چه نظری دارید؟
آدم اُزجانَر: بخشی از این موضوع به حسرت های تاریخی کردها و رویای وحدت آنها ارتباط دارد. اما من نیز بر این باورم که نباید طوری از این موضوع صحبت کنیم که گویی عدم برگزاری کنگره برای کردها به معنی رسیدن به آخر دنیا و برگزاری آن به معنی ایجاد یک دولت مشترک برای همه ی کردها است. خیر چنین چیزی وجود ندارد. این موضوع نه ممکن است و نه هدف کنگره این است. پروژه ی کنونی ما درکنگره ی ملی کُرد این است که آراء و نظریات احزاب و نهادهای سیاسی و مدنی کردها را به هم نزدیک کرده و آنان را از اختلاف دور کند و به موازات این هدف، در معادلات بین المللی، صدای واحدی برای بیان مطالبات و نظرات کردها وجود داشته باشد. می خواهم به عنوان یکی از اعضای کمیته و به عنوان نماینده ی جنبش آزادی بگویم، که برگزاری کنگره، به معنی رسیدن کردها به بهشت و عدم برگزاری آن نیز، ورود به دوزخ نیست.
کردها چندین مقطع دشوار، کشتار و مشکلات بزرگ را پشت سر گذاشته اند اما هنوز هم ایستادگی کرده و بر روی پای خود ایستاده اند. در جهان ما مشکلات بسیاری وجود دارد و آرزوی ما این است که کردها در کنار مشکلات خود، بتوانند برای حل مشکلات دیگر مردمان، دیگر مسلمانان و همه ی بشریت مشارکت کنند. خاورمیانه، امت اسلامی و مظلومان و محرومان جهان، هزار و یک مشکل دارند و بگذارید در پایان، یک ایده و آرزوی واقع بینانه ی خود را بر زبان بیاورم: من امیدوارم که کردها با برگزاری این کنگره، نه تنها برای حل مشکلات خود بلکه برای حل معضلات دیگر خلق های خدا نیز پیشقدم شوند.