گروهک پ.ک.ک و شاخه ایران آن (گروهک پژاک) از جمله نیروهای تروریستی هستند که در مرزهای غربی کشور ما فعال هستند.  در میانه ی دهه هفتاد میلادی خشن ترین و افراطی ترین گروه کُرد در تاریخ معاصر ترکیه یعنی حزب کارگران کُردستان ترکیه موسوم به پ . ک . ک وارد عرصه ی سیاسی این کشور شد.

عبدالله اوجالان و برخی دوستانش همچون: کمال پیر، جمیل بائیک، مظلوم دوغان، محمد خیری دورموش و حقی قرار در محله ی توزلو چایر در آنکارا در تاریخ ۲۱ مارس ۱۹۷۴ اولین جلسه خود را برگزار کردند و در آنجا تصمیم به تشکیل یک گروه انقلابی گرفتند. پ.ک.ک در ابتدا بر اساس اندیشه مارکسیسم – لنینیسم شکل گرفت اما این گروه در ادامه فعالیت های خود و در عمل از اصول لنینیسم فاصله گرفت و با بکارگیری روش های بی رحمانه و پلیسی در مسیر استالینیسم گام برداشت.

پاکسازی و تسویه گروهی از مخالفان و سرکوب بی رحمانه منتقدان، برقراری کیش شخصیت و فردپرستی حول محور عبدالله اوجالان، نظارت پلیسی بر فعالیت اعضای گروه، تبدیل شدنِ رسانه ها، مطبوعات و کتاب های گروه به ابزار تبلیغِ توأمانِ گفتمان خشونت سیاسی و میلیتاریسم، حاکم شدن سیستم خودکامگی، تمامیت خواهی و دیکتاتوری بر گروه از جمله مصداق های گام برداشتنِ پ.ک.ک در مسیر استالینیسم محسوب می شود.

گروه پ.ک.ک از سال ۱۹۸۴ وارد فاز مبارزه مسلحانه شد. این گروه از همان ابتدا با مغالطه مفهوم “دفاع مشروع” از این مفهوم در جهت تحریک افکار عمومی برای گسترش مشی مسلحانه خود استفاده کرد. فرقه ها و گروه های تروریستی که عموماً ماهیت حمله کنندگی و جنگ طلبی دارند و در نقطه مخالفِ دفاع مشروع قرار دارند در قرن معاصر مفهوم “دفاع مشروع” را مصادره کرده و با سفسطه و مغالطه این مفهوم مثبت را در جهت اهداف خود بکار گرفته اند. ببرهای تامیل در سری لانکا، شورشیان مارکسیست – لنینیستِ فارک در کلمبیا و گروه موسوم به حزب کارگران کردستان پ.ک.ک از جمله گروههایی هستند که با استدلال های نادرست و وارونه به مغالطه در زمینه ی دفاع مشروع پرداخته اند. این گروه ها در واقع از یک مفهوم مثبت، تعریف و کارکرد ثانوی ارائه کرده آشوب را اعتراض می نامند، جنگ و خونریزی را دفاع مشروع می نامند . و همانند گروه های خشونت طلب و افراطی نظیر داعش، القاعده و امثالهم خشونت را به اشکال مختلف توجیه میکنند.

پایه و اساس پ.ک.ک با قتل و کُشتن انسان ها بنا نهاده شده است. یک صفحه فیسبوکی متعلق به پ.ک.ک در سالروز آغاز فعالیت مسلحانه پ.ک.ک و به نقل از جمیل بائیک یکی از سران پ.ک.ک می نویسد:  «وقتی به میهن (کُردستان ترکیه) برگشتیم ما سوار اتوبوس و تاکسی نمی شدیم و پیاده رفت و آمد می کردیم تا پولِ خرید یک اسلحه کمری (کُلت) را پس انداز کنیم و بوسیله آن یک تُرک تندرو را به قتل برسانیم. وقتی یک تُرک را می کشتیم، صاحبِ دومین کُلت می شدیم. انقلاب باکوور (انقلاب کردستان ترکیه) اینگونه آغاز شد.»

بازهم پای صهیونیست‌ها در میان است

در تفکر این حذب نوعی قرابت و همسانی بین تفکر صهیونیسم و کردگرایی مبتنی بر برگزیده بودن این دو نسل و اینده ساز بودن ،رسالت تاریخی،و قرابت در سرنوشت مشترک هر دو وجود دارد.

به همین دلیل معتقدند که باید پیوند مشترکی بین حکومت شمال عراق و اسرائیل ایجاد شود.و در یک مقابسه بین نظام های موجود در خاور میانه اعتقاد دارند که رژیم صهیونیستی دارای دموکراسی استحکام یافته ای است که باعث قوت این رژیم می باشد. و اگر کشور های منطقه در نتیجه اصلاحات جدی و دموکراتیزاسیون در راستای حل مشکلات خود با اسرائیل گام بر ندارد ،به وضعیت عراق دچار خواهند شد.