همه ما روزانه در مورد تهدید داعش خبرهایی را می‌شنویم. رسانه‌ها بدون دقت لازم ما را از اعدام‌های وحشیانه روزنامه نگاران یا فعالان حقوق بشری و یا جنایات علیه مردمانی مطلع می‌کنند که بنیادگرایی مذهبی و پیروزی‌های نظامی داعش را قبول نمی کنند. باراک اوباما رئیس جمهور سابق آمریکا در سالگرد حملات یازدهم سپتامبر قول داد داعش را ریشه‌کن سازد، اما در عین حال رهبران غربی مایل به مداخله نظامی در عراق نیستند (حداقل از نوع مشابه علیه صدام حسین). تعداد زیادی از کارشناسان نظامی نیز می‌گفتند به نفع آمریکاست وارد جنگ تمام عیار با داعش نشود، بلکه آن را مجبور کند وارد سوریه گردد جایی که با رژیم اسد می‌جنگند. اما عنوان این مقاله در مورد داعش نیست، بلکه، ظاهرا نتیجه ائتلافی از شرایط کنونی است که بین قدرت‌های غربی و حزب کارگران کردستان (پ.ک.ک) صورت گرفت.
یکی از روش‌های مداخله غرب علیه داعش- بجز حملات هوایی- تسلیح نیروهای کرد در شمال عراق است. این امر با تجهیز جنگجویان به سلاح‌های متعلق به کرواسی صورت گرفت. سلاح‌هایی که کرواسی هنگام عضویت در ناتو از شر آنها راحت شد. فعالیت روزافزون کردها در جنگ منطقه سبب شد تا مورد حمایت زیادی قرار گیرند. حمایتی که از زمان سقوط شوروی تاکنون ندیده‌اند. بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل تاسیس یک کردستان مستقل را شرط یک ائتلاف «دولت‌های میانه رو» در خاورمیانه دانست و ترکیه نیز حتی حاضر به قبول یک دولت کرد در شمال عراق شد. تنها دولت مخالف تاسیس کردستان، ایران است.
این مقاله براساس علاقه بی‌مورد چپ‌های غربی به پ.ک.ک تنظیم شد. به این خاطر بیخود و بی مورد است که پ.ک.ک کارنامه‌ای مملو از سواستفاده، تجاوز، اخاذی از کردها، خشونت و قتل فرقه‌ای، قاچاق هروئین، اخاذی و عضویت اجباری مردم محلی در شاخه نظامی خود دارد و این سازمان با چنین سابقه‌ای برای چپگرایان غربی به ایده آل انقلابی و فمینیست بودن تبدیل شده، در حالی که دقیقا در جهت خلاف قرار دارد. لازم به ذکر است آنچه علاقه چپگرایان غربی به پ.ک.ک را تحریک کرد، سیاست ادعایی «کمون» و همچنین «آنارشیسم» حاکم بر پ‌ک‌ک بود. نقطه‌ای که «کنفدرالیسم دموکراتیک» را جایگزین مارکسیسم-لنینیسم (به عنوان مثال استالینیسم) می‌کند. به همین خاطر است مقاله‌های زیادی مانند «پ‌ک‌ک جدید: رهاسازی انقلابی اجتماعی در کردستان» نوشته رافائل تیلور یا «بهار کردی: پ.ک.ک برای چه می جنگد؟» نوشته برایان ولان را خوانده‌ایم.
ادامه دارد…
