سال ۲۰۱۵ برای پ.ک.ک، سال عجیبی بود. سالی سرشار از پیروزی های ارزشمند اما به موازات آن، سالی مملو از تصمیمات عجیب و دفعتی که بسیاری از دستاوردهای این حزب را بر باد داد.
محمدعلی دستمالی: سال ۲۰۱۵ برای پ.ک.ک، سال عجیبی بود. سالی سرشار از پیروزی های ارزشمند اما به موازات آن، سالی مملو از تصمیمات عجیب و دفعتی که بسیاری از دستاوردهای این حزب را بر باد داد. در یک نگاه کلی و بر اساس مصادیق روشن و عینی، می توان گفت؛ رفتارهای پ.ک.ک در سال ۲۰۱۵ گاه متناقض و گاهی نیز هوشندانه بود و در کشورهای ترکیه، عراق و سوریه، نتایجی به بار آمد که برخی از آنها به نفع پ.ک.ک تمام شد و بعضی نیز به شدت به ضرر پ.ک.ک.

حزب اتحاد دموکراتیک کردهای سوریه (PYD) در این سال، در مناطق کردنشین شمال سوریه، پیروزی های سیاسی و نظامی فراوانی به دست آورد که شاید مهم ترین آن، پیشروی به سوی کرانه ی غربی رود فرات، آزادسازی تل ابیض (گری سپی) و اعلام آمادگی برای شرکت در عملیات آزادسازی رقه بود. این حزب که در حال حاضر در سه منطقه ی کردنشین جزیره، کوبانی و عفرین، قدرت را به صورت بلامنازع در دست گرفته و عرصه را بر احزاب کُرد سوری وابسته به بارزانی تنگ کرده است، در حسکه و گاهی در قامیشلو، در هماهنگی و همکاری با نیروهای بشار اسد حرکت کرد، در اتاق عملیات مشترک، در تل ابیض و سایر مناطق، با آمریکایی ها همکاری کرد، در حوزه ی سیاسی توجه روس ها را به سوی خود جلب کرد و در حوزه ی بین المللی نیز، حمایت برخی از کشورهای اروپایی را به دست آورد و شاید همین موضوع، ترکیه را به شدت نگران کرد.

ترکیه، از قدرت گرفتن حزب و نهادهای اقماری پ.ک.ک در شمال سوریه، از این بابت نگران است که اولا این مساله میتواند رفته رفته به تشکیل یک اقلیم کردنشین تحت قیمومیت ایدئولوژیکی و اجرایی پ.ک.ک تبدیل شده و مرزهای ترکیه را به خطر بیاندازد و دوم این که ادامه ی مبارزات کردهای سوری هوادار پ.ک.ک با داعش، نام پ.ک.ک را از لیست ترور خارج کند و سوم این که عرصه را برای فعالیت ترکمان ها و ائتلاف مخالفین سوری و نیز احزاب وابسته به بارزانی متفق اردوغان، تنگ کند. البته با رویدادهایی که در هفته های اخیر در برخی مناطق کردنشین ترکیه روی داده، ترکیه از بابت خروج احتمالی نام پ.ک.ک از لیست بین المللی ترور، آسوده شده است و اغلب مقامات اتحادیه ی اروپا و همچنین آمریکا، بمباران هوایی مواضع پ.ک.ک از سوی ترکیه راتایید کرده و آن را ضرورتی در مسیر دفاع از امنیت ملی این کشور قلمداد کرده اند. در اقلیم کردستان عراق نیز با وجود آن که پ.ک.ک در همسویی با حزب اتحادیه ی مهینی به رهبری جلال طالبانی، در مناطقی نظیر کرکوک و مخمور، قدرت نمایی کرد اما در پرونده ی شنگال (سنجار)، نتوانست افتخار چندانی به دست بیاورد.

در ترکیه، مسیر فعالیت های پ.ک.ک پس از انتخابات هفتم ژوئن، به کلی دگرگون شد و با وجود آن که حزب دموکراتیک خلق ها (HDP) به رهبری صلاح الدین دمیرتاش، توانست با کسب هشتاد کرسی از مجموع پانصد کرسی پارلمان، پیروزی بزرگی را رقم بزند، اما پ.ک.ک ترجیح داد به جای آن که به نمایندگان مردم اعتماد کند، ابتکار عمل را در دست خود نگه دارد. آغاز مجدد جنگ پس از انفجار در شهر مرزی پرسوس (سوروچ) و آنکارا، باعث آن شد که نیروی هوایی ترکیه در زمانی کوتاه، دست به حملات عمیق و وسیعی در اقلیم کردستان عراق بزند. آمارهای رسمی منتشر شده از سوی مقامات نظامی و امنیتی ترکیه حاکی از آن است که پ.ک.ک در این درگیری ها بیش از دو هزاز نفر از نیروهای خود را از دست داده است و در شرایطی که این حزب در خوشبینانه ترین حالت، همواره شش هزار نفر نیروی نظامی داشته، این میزان از تلفات، بسیار سنگین و اثرگذار است. پ.ک.ک در حمله به پاسگاه ها و پایگاه های نظامی و انتظامی، نتیجه ی چندانی به دست نیاورد و تجهیزات هوایی و ماهواره ای امکان حرکت و تردد مرزی را از آنان گرفت. شاید به همین خاطر است که گروه های کثیری از نوجوانان و جوانان هوادار خود را در شهرهای کردنشین مسلح کرده تا آنان با صورت های پوشیده شده، به پلیس و مراکز دولتی حمله ور شوند و با حفر کانال ها و خندق های کوچک و بزرگ، دست به جنگ و درگیری خیابانی بزنند.

کارشناسان امنیتی ترکیه بر این باورند که نیروهای پ.ک.ک تمایل دارند با استفاده از تجربیاتی که در کوبانی و در جنگ خیابانی در برابر داعش به دست آورده اند، در ترکیه نیز چنین روشی را برای ضربه زدن به پلیس و نیروهای دولتی به کار بگیرند. این نیروهای تازه نفس اما بی تجربه و خشن، خود را به عنوان مدافعین شهر معرفی کرده و برخی از نهادهای اقماری پ.ک.ک اعلام کرده اند که این فعالیت ها در واقع؛ آزمایش طرح پایلوت خودگردانی دموکراتیک مناطق کردنشین است!

دیروز کنگره جامعه دموکراتیک (DTK) که به عنوان یک نهاد دارای چتر گسترده پوشش دهنده ی همه ی نهادهای سایسی و مدنی پ.ک.ک در ترکیه شناخته می شود، پس از برگزاری کنگره اعلام کرد: تنها راه تامین مطالبات کردهای ترکیه را تلاش برای تاسیس خودگردانی دموکراتیک می داند و چنین چیزی را اصلی ترین هدف کردها می داند. این تصمیم عجیب و این مطالبه ی ایده آلیستی، با واکنش تند مقامات دولت داوداوغلو روبرو شد و احزاب مخالف نیز حاضر به پذیرش آن نیستند و بدون شک پیامد چنین تصمیم عجولانه و غیرمعقولی، تداوم خشونت ها در ترکیه، به حاشیه رانده شدن نمایندگان کُرد در مجلس، بالاگرفتن اختلافات قومی بین کردها و ترک ها و به محاق رفتن مذاکرات صلح بین ترکیه و پ.ک.ک است و اگر چه امنیت عمومی ترکیه حتی در کلانشهر استانبول نیز به خاطر به آتشی کشدن ده ها خودرو توسط هواداران پ.ک.ک به خطر افتاده، اما با این حال حزب عدالت و توسعه، در این شرایط، با سرکوب هواداران اوجالان و نیز با تداوم واکنش های نظامی و امنیتی، روز به روز، پایه های قدرت خود را مستحکم تر می کند و در این میان، این مردم کُرد ترکیه هستند که روز به روز هزینه ها و غرامت های سنگینتی تری پرداخت می کنند.