“هر چند برخی ها بر این باورند که حزب کارگران کردستان ترکیه بنا به خواسته عبدالله اوجالان سلاح های خود را زمین می گذارد، اما باید گفت که این مسئله چندان هم آسان نیست، چرا که رهبر دربند پ ک ک با وجود آنکه هنوز کنترل این حزب را از دست نداده، اما به تنهایی نیز نمی تواند در مورد دست کشیدن از سلاح تصمیم گیری کند و به همین دلیل نیز خواستار برگزاری کنگره این حزب جهت بررسی این مسئله شده؛ در واقع وی طی چند سال گذشته کمترین مشکل را با دو شاخه سیاسی و مالی حزب داشته، اما رابطه اش با شاخه نظامی همواره ایده آل نبوده و بر همین اساس نیز چند سال پیش از فرماندهان نظامی مستقر در کوهستان قندیل گلایه و نسبت به تصمیم های آنها ابراز نگرانی کرده بود.”

انجمن بی تاوان آذربایجان غربی :”هیمن عبدالله”، تحلیلگر کرد عراقی و مسئول بخش اخبار شبکه کردزبان “روداو” در مقاله ای تحلیلی که تحت عنوان “آیا پ ک ک سلاح های خود را زمین می گذارد؟” روی پایگاه اینترنتی این شبکه خبری ماهواره ای قرار گرفته، با اشاره به پیام اخیر “عبدالله اوجالان”، رهبر حزب کارگران کردستان ترکیه (PKK) که طی آن از فرماندهان شبه نظامیان این حزب در کوهستان مرزی “قندیل” خواسته جهت بررسی مسئله زمین گذاشتن سلاح های خود در چارچوب “روند صلح” با دولت ترکیه، طی ماه جاری میلادی کنگره عمومی برگزار کنند، تاکید کرده که تصمیم گیری در این باره تنها در دستان رهبر دربند “پ ک ک” نبوده و این امکان نیز وجود دارد که برخی فرماندهان بلندپایه حزب در “قندیل” با چنین تصمیمی مخالفت کنند، جایی که در مقاله خود آورده است:

«آن پیامی که طی چند روز گذشته به نمایندگی از “عبدالله اوجالان”، رهبر دربند حزب کارگران کردستان ترکیه (PKK) خوانده شد، بار دیگر بحث مربوط به زمین گذاشتن یا نگذاشتن اسلحه از سوی این حزب را بر سر زبان ها انداخت.

“تصمیم زمین گذاشتن اسلحه تنها در دستان عبدالله اوجالان نیست”
هر چند آنهایی که حزب کارگران کردستان ترکیه را از نزدیک نمی شناسند و تحقیقی درباره آن انجام نداده اند، بر این باورند که این حزب بنا به خواسته “عبدالله اوجالان” سلاح های خود را زمین می گذارد، اما باید گفت که این مسئله چندان هم آسان نیست، چرا که رهبر دربند “پ ک ک” در زندانی انفرادی در شبه جزیره “امرالی” با وجود آنکه هنوز کنترل این حزب را از دست نداده، اما به تنهایی نیز نمی تواند در مورد دست کشیدن از سلاح تصمیم گیری کند و به همین دلیل نیز خواستار برگزاری کنگره حزب جهت بررسی این مسئله شده است.

از زمانی که به اصطلاح “روند صلح” میان ترکیه و حزب کارگران کردستان آغاز شده، “عبدالله اوجالان” با سه شاخه مختلف وابسته به این حزب سر و کار داشته که شاخه نخست رهبران نظامی مستقر در کوهستان “قندیل”، شاخه دوم رهبران سیاسی داخل ترکیه و عضو “حزب آشتی و دموکراسی” (BDP) گذشته و “حزب دموکراتیک خلق ها” (HDP) کنونی و شاخه سوم نیز رهبران مقیم کشورهای اروپایی می باشد که منبع مالی اصلی “پ ک ک” به شمار می آیند.

در حالی که “عبدالله اوجالان” طی چند سال گذشته کمترین مشکل را با هر دو شاخه سیاسی و مالی حزب کارگران کردستان داشته، اما رابطه اش با شاخه نظامی حزب همواره ایده آل نبوده و بر همین اساس نیز چند سال پیش و در یکی از دیدارهای خود با نمایندگان “حزب آشتی و دموکراسی” در شبه جزیره “امرالی”، ضمن گلایه از رهبران نظامی “پ ک ک” در کوهستان “قندیل” و ابراز نگرانی از آنها، گفته بود: آنها مرا درک نمی کنند در حالی که من نگرانی های آنها را به خوبی درک می کنم!

طی سه ماه گذشته چندین بار نامه “عبدالله اوجالان” به دست رهبران نظامی حزب کارگران کردستان ترکیه در کوهستان “قندیل” رسیده و پاسخ آنها نیز به شبه جزیره “امرالی” منتقل شده و پیام اخیر رهبر دربند “پ ک ک” نیز پس از رد و بدل شدن این نامه ها بوده، با این حال وی در این پیام به جای آنکه دستور برگزاری کنگره حزب برای زمین گذاشتن سلاح را بدهد، پیشنهاد برگزاری کنگره جهت بررسی این مسئله را داده است.

“زمین گذاشتن سلاح از سوی حزب کارگران کردستان، معنایی نمادین دارد”
در همین حال باید گفت که مسئله زمین گذاشتن سلاح از سوی حزب کارگران کردستان، حرکتی نمادین به شمار می آید، چرا که اگر تمامی نیروهای مستقر در کوهستان “قندیل” هم سلاح های خود را زمین بگذارند، باز “یگان های مدافع خلق” (YPG)، شاخه نظامی “حزب اتحاد دموکراتیک” (PYD) در کردستان سوریه در حال انجام فعالیت مسلحانه بوده و این بدان معنی است که “پ ک ک” همچنان سلاح را زمین نگذاشته و مشغول فعالیت مسلحانه می باشد.

بر همین اساس نیز، به نظر می رسد که بحث های کنونی بیشتر در رابطه با غیر مسلح کردن فرماندهان بلندپایه حزب کارگران کردستان در کوهستان “قندیل” بوده نه شبه نظامیان وابسته به این حزب که این کار نیز چندان آسان نمی باشد، چرا که اگر فرض کنیم فرماندهان نظامی “پ ک ک” در “قندیل” سلاح های خود را زمین گذاشته و آنجا را نیز ترک کردند، باید پرسید پس از آن چه رویدادی در انتظار آنها می باشد؟

هر چند که پیش بینی می شود برخی از فرماندهان نظامی حزب کارگران کردستان در کوهستان “قندیل”، راهی کشورهای اروپایی شده و برخی دیگر نیز بتوانند به ترکیه بازگردند و در آنجا به فعالیت سیاسی بپردازند، اما گروهی از این فرماندهان بلندپایه هستند که به دلیل سابقه و گذشته خود، نه می توانند به اروپا بروند و نه “آنکارا” اجازه بازگشت آنها را می دهد.

“اوجالان، نگرانی های خود نسبت به قندیل را پنهان نکرده است”
در واقع آن دسته از فرماندهان نظامی حزب کارگران کردستان که در حال حاضر در کوهستان “قندیل” قدرت دارند، همان افرادی هستند که باعث نگرانی “عبدالله اوجالان” شده و به همین دلیل نیز اگر هم کنگره ای برگزار شود و دست کشیدن از سلاح تصویب گردد و یا ضرورت ایجاب کرد که رهبر دربند “پ ک ک” دستور زمین گذاشتن سلاح را صادر کند، باز باید منتظر ماند و دید که آیا تمامی فرماندهان و شبه نظامیان مستقر در “قندیل” به این تصمیم و یا دستور پایبند خواهند بود یا نه؟

در پایان باید گفت که احتمال دارد پایبندی تمامی فرماندهان و شبه نظامیان حزب کارگران کردستان در کوهستان “قندیل” به تصمیم و یا دستور زمین گذاشتن سلاح، به این مسئله بستگی داشته باشد که آیا بر اساس برخی گمانه زنی ها “عبدالله اوجالان” طی سال جاری میلادی از زندان آزاد می شود و یا اینکه در همان جزیره “امرالی” شاهد تقسیم شدن و دو پارگی “پ ک ک” و یا یکپارچه ماندن آن خواهد بود؟»