برخی از سران و اعضای فرقه مخالف جنگ مسلحانه و برخی دیگر مبارزه مسلحانه را چاره ی حل مشکلات می دانند که این دو دستگی سبب بروز اختلاف میان سران و اعضای پ.ک.ک و پژاک شده است
انجمن بی تاوان آذربایجان غربی، اختلافات میان سران پ.ک.ک و پژاک از بدو تاسیس این فرقه وجود داشته و هم اکنون شاهد این اختلافات هستیم، عثمان اوجالان و عثمان جعفری ازجمله کسانی بودند که به خاطر سیاست های جنگ طلبانه و مسلحانه گروهک از فرقه جدا شدند و این دو عضوء جدا شده مبارزه مسلحانه را راه حل مسئله ملت کرد نمی دانستند و جدایی آن دو از فرقه پرده از ماهیت تروریستی گروهک برداشت.و تا کنون ۴۵۰۰۰ تن با سیاست های جنگ طلبانه پ.ک.ک و پژاک به قتل رسیده اند، جنایتی را که تا ابد به عنوان ننگی بر دل تاریخ خواهد ماند.
دولت ترکیه در حال حاضر به علت سیاست های اشتباه نخست وزیر خود دچار چالش و بحران شده است ، بنابراین برای رهایی از این مشکلات تصمیم گرفت با رهبر زندانی پ.ک.ک و پژاک مذاکراتی را انجام دهد ولی این مذاکرات باز هم ماهیت خشونت طلب و کردستیز پ.ک.ک و پژاک را آشکارتر کرد چرا که این گروهک مدتها است که به زبان اسلحه سخن می گوید و خلع سلاح به زیان آنان می باشد. در همان ابتدای مذاکرات دولت ترکیه با اوجالان افرادی همچون مراد کاریلان و جمیل بایک ساز مخالفت زده اند اما برخی از سران پ.ک.ک همچون سکینه جانسیز مسئول مالی پ.ک.ک در اروپا موافق مذاکره و چاره یابی برای حل مسئله کردها بود، بنابراین موافقت جانسیز با مذاکره به معنایی مخالفت با اصل سیاست پ.ک.ک و پژاک یعنی جنگ مسلحانه و طبق قوانین فرقه هر کسی را که مخالف با سیاست های فرقه باشد به خیانت متهم شده و به قتل محکوم می شود که سکینه جانسیز و دو نفر از زنان کرد اولین قربانیان صلح و دموکراسی می باشند.
قتل این سه تن یقیناً سبب بروز اختلاف میان اعضاء پ.ک.ک و پژاک خواهد چرا که متین جانسیز از اعضای فعال پ.ک.ک دست اتهام به سوی پ.ک.ک دراز کرده و پ.ک.ک را مسئول قتل خواهرش می داند و این به معنایی دو دستگی در فرقه دسته اول کسانی هستند که مخالف مذاکره و دمکراسی می باشند و جنگ مسلحانه را چاره ی کار می داند و دسته دوم کسانی هستند که مخالف ادامه خشونت و خونریزی می باشند … اما نیاید از این نکته غافل باشیم که اساسنامه و بنیان پ.ک.ک و پژاک جنگ و خونریزی می باشد و این فرقه تروریستی تحت هیچ شرایطی به مذاکره و صلح تن نمی دهد.بنابراین نتیجه می گیریم که این پ.ک.ک و پژاک متشکل از افرادی یاغی و قاچاقجی بوده و به فکر منافع شخصی خود می باشند و احقاق حقوق ملت کرد شعاری بیش نبوده تا بدینوسیله تعدادی جوان و نوجوان را فریب داده تا بدون دریافتی مزدی در خدمت آنان باشند.