انجمن بی تاوان/ هر سال از آغاز تا پایان تابستان، قندیل مملو از کنفرانس‌ها و کنگره‌های پ.ک.ک/پ.ی.د/پژاک/پ.چ.د.ک و … است. این همایش‌های پوچ با عناوین مختلف کنفرانس روشنفکران، کنفرانس هنرمندان، کنفرانس پزشکان و… برگزار می‌شود. هر چه تصور کنید، پ.ک.ک برای آن کنفرانس برگزار می‌کند! اگر در این مدت کسی از هواداران پ.ک.ک در فضای مجازی اعلام کند مدتی حسابش فعال نیست، بدانید در یکی از این کنفرانس‌های دگماتیک پ.ک.ک در قندیل شرکت خواهد کرد.
چرا چنین نظری در مورد این کنفرانس‌های بی‌ثمر دارم؟ چون زمانی که آپوچی (هوادار پ.ک.ک و اوجالان) بودم من هم در این کنفرانس‌ها شرکت می‌کردم. اما بعد از مدتی از این همایش‌های بی‌ثمر خسته شدم. واقعا هدف از این کنفرانس‌ها چیست؟ پ.ک.ک با این کنگره‌ها به اصطلاح هواداران خود را از نو آموزش می‌دهد. یعنی از لحاظ ایدئولوژیک آنها را تربیت می‌کند تا بر اساس راه و روش آن حرکت کنند و فعالیت نمایند، به عبارتی آنها را وابسته خود نگه می‌دارد.
از نظر پ.ک.ک آن دسته از هوادارانی که احساس می‌شود، میزان وابستگی آنها ضعیف شده، به کنفرانس می‌روند. هدف این است افراد را به عنوان مرید نگه دارند. باید بگویم پ.ک.ک با ایدئولوژی خود مغز همه را شستشو می‌دهد. اینها کنفرانس نیستند، بلکه برنامه آموزشی پیچیده و فشرده هستند. روال همه آنها چنین است:
- خواندن نامه اوجالان
- ارزیابی وضعیت سیاسی و نظامی پ.ک.ک و تمجید آن
- انتقاد از خود
- برنامه‌ریزی برای آینده
- انتخاب کمیته‌ها
همه اینها با شعار «بژی سروک آپو» همراه است. همه این به اصطلاح کنفرانس‌ها کپی یکدیگرند و هیچ تفاوتی با هم ندارند. اگر به رسانه‌های پ.ک.ک دقت کنیم با تعجب خواهیم گفت: ای مردم پ.ک.ک اوج دموکراسی است! اما اگر کسی بخواهد واقعیت این سازمان را بداند باید از نزدیک ببیند و سپس یک انتقاد کوچک از پ.ک.ک کند، در آن صورت واکنش خشن پ.ک.ک را خواهد دید. پ.ک.ک یعنی جزم‌گرایی و دگماتیسم. پ.ک.ک خود را فراتر از همه کردها می‌بیند. دموکراسی در پ.ک.ک سرابی بیش نیست.
