بنگاه رسمی وزارت خارجه انگلیس گروهی تروریستی را به‌عنوان عنصری صلح‌جو معرفی می کنند و این در حالی است که فعالیت‌های تروریستی گروهکی همچون پژاک به وضوح ابعاد شرارت و خباثت آنها خصوصاً علیه ملت کُرد را ثابت می‌کند.
انجمن بی تاوان آذربایجان غربی :در حالی که شهرهای کرد نشین در عراق،سوریه و ترکیه درگیری گروهک های تروریستی دست ساز آمریکا و انگلیس در منطقه هستند،بنگاه های خبری وابسته به این کشورها در پی مشغول سازی جامعه کرده به مسائلی همچون بازی های حقوق بشری که هیچ فایده ای برای آوارگان کردی که به واسطه مداخله استعمار در منطقه حیاتشان دچار اختلال شده است،ندارد.
یادداشت پیشروی تحلیل و بررسی مستند بی‌بی‌سی فارسی درباره پژاک خواهد بود، چراکه باکمی باریک‌بینی در مباحث مطرح شده آن درخواهیم یافت که مستند مذکور در پی اثبات پیامی است که در ادامه به آن اشاره خواهیم نمود. نکته بنیادی و اساسی این است که در طول زمان پخش، ایران بعنوان کشوری که ناقض حقوق شهروندی کُردهاست معرفی می‌شود، این هدف و پیام اصلی در صحنه‌ها و نریشن‌های گوناگون تکرار می‌شود. هدف دوم که در مستند به صورتی چشم‌گیر مطرح است و تفصیلاً به آن خواهیم پرداخت، ایجاد نقش تأثیرگذار زنان در گروه تروریستی پژاک است.
آغاز مستند با تصاویر زیبایی از بلندی‌ها زنجیره کوه‌های زاگرس آغاز می‌شود و با معرفی کوه‌های قندیل به عنوان قلب فرماندهی پژاک ادامه پیدا می‌کند، گزارشگر که او نیز کُرد است، از راننده‌ای که او هم عضو پژاک است با پرسشی هدفمند (در راستای هدفی که مستند به خاطر آن ساخته‌شده است) درباره امنیت کوه‌های قندیل شروع می‌کند و راننده در پاسخ می‌گوید: ایران و ترکیه خوابش را ببینند که بتوانند قندیل را در تصرف خود درآورند. باکمی تیزبینی به‌آسانی درخواهیم یافت این شبکه انگلیسی در ابتدا با خط‌دهی به بیننده این حس را القاء می‌کند، ایران، ترکیه و حتی کشورهای دیگر توان از میان بردن و رویارویی با پژاک را ندارند.
نخستین کسانی که پس از رسیدن به پایگاه پژاک واقع در کوه‌های قندیل، در برابر دوربین حاضر می‌شوند، یک زن و مرد هستند که اعلام می‌شود از فرماندهان این گروه تروریستی هستند، این دو تنها نفراتی هستند که در طول مستند صحبت می‌کنند. گزارشگر کُرد این مستند (ر-د) با ایجاد فضایی صمیمانه و عاطفی گفتگو را آغاز می‌کند. نخست خانم (ت-و) با معرفی خود به پیشینه فعالیتش در پ.ک.ک و پس از آن در پژاک اشاره می‌کند، وی در سخن‌هایش چنین نمایان می‌کند که زنان فراوانی در شورای فرماندهی قرار دارند و در ادامه می‌گوید، پژاک بارها از ایران خواسته تا با مسئله کُردها به گونه مسالمت‌آمیز و با زبان دموکراسی برخورد شود اما هیچ‌گاه پاسخ مثبتی دریافت نکرده است. او در ادامه می‌گوید گروه خوب می‌داند کشتار و خونریزی مسئله‌ای را حل نخواهد کرد و ما ناچاریم دست به اسلحه ببریم و خشونت طلب نیستیم بلکه برای رهایی قیام کرده‌ایم.
چند نکته پیرامون آنچه بیان شد
– هدفمند بودن شبکه انگلیسی در نشان دادن نقش زن در گروه‌های مسلح و خشن به‌عنوان ابزاری احساسی و روانی به بهانه آزادی در گروهک‌های تروریستی و نمایش مصداقی پژاک.
– آغاز مستند با استفاده ابزاری از معصومیت زنان و حجم فشارهای روزافزون بر زنان و ایجاد حس رهایی از وضعیت موجود و بهره‌برداری به سود کشورهای استعمارگر.
– عادی جلوه دادن رابطه زن و مرد و رعایت قانون عدم ارتباط جنسی از سوی گروه، به صورتی که افراد به‌سادگی در حال زندگی روزانه هستند اما آمارهایی که شنیده می‌شود حاکی از واقعیت تجاوزات جنسی بسیاری در میان اعضاء است.
– معرفی چهره خوب و پذیرفتنی از عبدالله اوجالان رهبر و ملجأ اعضاء گروه، از او به‌عنوان فردی یاد می‌شود که قوانین را پایه‌گذاری نموده؛ دیگران نیز وادار به رعایت قوانین ابلاغ‌شده از سوی وی می‌باشند و فصل‌الخطاب در تمام زمینه‌ها اوست.
– زنان و مردان به‌عنوان برده و زیردست در سرتاسر دنیا معرفی می‌شوند و برای رهایی از بردگی به سیستمی نیاز است که مرد و زن آزادی وجود داشته باشند (از غریزه فردی خودشان بگذرند) تا بتوانند زمینه رهایی دیگران را نیز فراهم آورند و این فردی کسی نیست جز رهبر آپو(۱) و همسرش.
– تأکید بر زوری نبودن قوانین، این در حالی است که اگر فردی قوانین را رعایت نکند حذف خواهد شد، دقیقاً بر خلاف آنچه به‌عنوان قانون اظهار می‌کنند.
دستگیری اوجلان به‌عنوان عامل جذب جوانان و دانشجویان کُرد به گروهک معرفی می‌شود، چراکه پس از دستگیری وی به‌دروغ ادعا کردند تجمعات اعتراضی برقرار شد و چون با سرکوب تندی از سوی نیروهای جمهوری اسلامی روبه‌رو شد، موجب جذب به پ.ک.ک گردید. این گروه با طرح این مسئله به دنبال این است که دستگیری آپو را باارزش نمود دهد و از سویی دیگر با شوراندن احساسات جوانان زمینه پیوستن به گروه را فراهم آورد. در واقع پژاک با برپایی حواشی گوناگون درصدد برآمد تا اثرات دستگیری اوجالان را کمتر کند و سعی در برپایی جنبش تازه‌ای در شرق کردستان کند و در این راه از پ.ک.ک هم خواست تا همکاری بایسته در این زمینه را با آنان داشته باشد.
یکی از اعضاء پیشین پ.ک.ک و از بنیان‌گذاران پژاک در ایران بنام (ز-ر) درباره تشکیل پژاک چنین می‌گوید: «پس از دستگیری اوجلان استراتژی پ.ک.ک دگرگون شد و گروه‌ها از برپایی کردستان بزرگ دست کشیدند و اعضاء کُردنشین غیر ترکیه دچار چالش در ایدئولوژی و ناامیدی شدند. برای برداشتن این ناخشنودی پ.ک.ک برای هر بخش از کردستان تصمیم به برپایی سازمانی نمود و پژاک را برای کردستان ایران تأسیس نمود؛ زیرا پ.ک.ک بر این باور بود که پس از حمله آمریکا به عراق نوبت ایران خواهد رسید و پژاک می‌تواند نقش پرکاری داشته باشد و با این حرکت خودش را به آمریکا نزدیک نماید تا بتواند به خواسته‌های خود دست یابد.»
گفتگوهای «عثمان‌اوجالان» برادر آپو که مدت پنج سال رهبری گروهک را بر دوش داشت شنیدنی است؛ او اکنون از گروه جداشده و خواستار اصلاحات جدی در گروه است، او در همین رابطه می‌گوید: «من خودم می‌خواستم پژاک جنبشی بدون وابستگی از پ.ک.ک باشد، زیرا خط‌مشی را پ.ک.ک معلوم می‌کرد و پژاک تنها آن را اجرا می‌نمود و این کنترل از سوی پ.ک.ک باعث سستی پژاک خواهد شد.»
یکی از اعضاء درباره چرایی جذب جوانان چنین ابراز می‌دارد: «مهم‌ترین علت جذب گروه، نبود احزاب دیگر مخالف کُرد است، در این فضا بود که گروه توانست جوانان فراوانی را جذب نماید.» آنچه از قول یکی از اعضاء بیان شد دروغی بیش نیست، چراکه این گروهک تروریستی با به‌کارگیری ترفندهای گوناگونی که برای جوانان شور برانگیز است اقدام به ربایش افراد نمود، مانند آزادی رابطه زن و مرد در گروه، تشویق جوانان به جنگیدن با اسلحه، سرکوب نمودن دیگر گروه‌های همسو با سوء استفاده از احساسات جوانان، تبلیغات در ظاهر خوب و پُرمحتوا ولی در باطن پوچ و… .
نخستین پرسشی که از این گروه مطرح می‌شود این است که چرا به مبارزه مسلحانه رو می‌آورید؟ و پاسخی که برای این پرسش می‌دهند این است که چون ایران با هرگونه مخالفتی با زور اسلحه، اعدام و شکنجه برخورد می‌کند مبارزه مسلحانه دفاعی مشروع و قابل تقدیر است! در همین راستا یکی از افراد گروه می‌گوید: «ما طرفدار کشتن نیستیم!» در صورت پذیرش این ادعا سوال اینجاست که پس چرا به پادگان‌ها در مناطق مرزی و… حمله می‌کنید و آدم‌ها را به‌راحتی از میان می‌برید؟! این در حالی است که چنین روشی را دیگر گروه‌ها مخالف کُرد از جمله کومله و دموکرات پیش از این دنبال کرده‌اند و چون نتیجه نگرفتند روش مبارزه را عوض کردند.
پرسش دیگری که پیش می‌آید این است، اگر مبارزه مسلحانه خوب و مشروع و نتیجه‌بخش است چرا دیگر گروه‌های مخالف کُرد مبارزه مسلحانه را کنار گذاشته و به گفته یکی از فرماندهان دموکرات رو به مبارزه شهری نموده‌اند؟! این پرسش در حالی مطرح است که پژاک ادعا می‌کند استقبال به‌سوی گروه رو به افزایش است! باکمی تأمل به پاسخ خواهیم رسید و درخواهیم یافت که گروه‌های مخالف کُرد به صورتی سرتاسر هماهنگ و برنامه‌ریزی شده عمل می‌نمایند و کارها را میان خود تقسیم نموده‌اند، نقشی را که پژاک بر دوش گرفته انجام عملیات نظامی است و گروه‌هایی مانند کومله و دموکرات به فعالیت‌های سیاسی و به‌اصطلاح خودشان مبارزات شهری می‌پردازند.
تصاویر (سکانس) پایانی مستند مذکور با حمله سپاه به ستاد پژاک به نمایش درمی‌آید و چنین وانمود می‌شود که سپاه بر هم زننده آرامش و سکوت منطقه است. این در حالی است که اگر شیطنت‌های آنان و مبارزات مسلحانه‌شان نبود هرگز سپاه به سراغ آنان نمی‌رفت و می‌توانستند مانند دیگر گروه‌ها به فعالیت مسالمت‌آمیز ادامه دهند. آخرین پیامی که مستند به بیننده القا می‌کند این است که می‌گوید، هرچند گروه‌های کُرد مخالف نظام ایران تغییر روش داده‌اند و مبارزه شهری را سرلوحه خود نموده‌اند، ولی جمهوری اسلامی تغییری در رفتار با این گروه‌ها اتخاذ ننموده و همچنان به سرکوب با دستاویز جدایی‌طلب و تروریسم مشغول هستند و در ادامه می‌گوید گروه‌های کُرد هیچ‌گاه خواستار جدایی کردستان از ایران نیستند در حالی که بارها و بارها ابراز نموده‌اند، هدف اصلی آنان برپایی کردستان بزرگ است. جا گرفتن پژاک در فهرست تروریستی آمریکا را در تحلیلی خنده‌آور ثمره چراغ سبز ایران به آمریکا می‌داند؛ این در حالی است که ایران جز در موارد هسته‌ای درباره هیچ مسئله دیگری با آمریکا مذاکره ننموده است تا چه رسد به توافق بر چنین دستمایه‌ای!
سخن پایانی
ازآنچه بیان شد چنین نتیجه خواهیم گرفت که مستند یادشده در پی آن است تا با نشان دادن چهره‌ای صلح‌جویانه از پژاک کارهای تروریستی که به دست آنان انجام‌گرفته است را ایستادگی از حق زنده ماندن معرفی نماید و نظام مقدس اسلامی را نظامی شناسایی کند که با هرگونه مخالفتی به صورتی تند و خشن برخورد می‌کند و سپاه پاسداران نیز همچون ابزاری اقدامات خشونت‌آمیز ایران را پیش می‌برد. همچنین در این مستند سعی شده اعضای گروهک تروریستی پژاک به عنوان افرادی صلح‌جو، خواهان دموکراسی و گفتگو و صاحب دیدگاه ارج‌گذاری شوند که البته آمادگی لازم برای جنگ‌های پارتیزانی را دارند.
در حالی که شبکه بی‌بی‌سی و برخی دیگر از شبکه‌های ضد انقلاب ادعا دارند در راستای صلح قدم برمی‌دارند، به‌روشنی شاهدیم چشم بر روی حقایق بسته و از امثال این گروه تروریستی به‌عنوان گروهی صلح‌جو دفاع می‌کنند، در حالی که فعالیت‌های تروریستی این گروهک به وضوح ابعاد شرارت و خباثت آنها خصوصاً علیه ملت کُرد را ثابت می‌کند.
