برای بازسازی کوبانی و بازگشت آوارگان به شهر نیاز به پول نقد و کالاهای ضروری دیگر است. رقم مورد نیاز چندان بالا نخواهد بود و تنها چند کشور یا سازمان بین المللی می توانند آن را تأمین کنند. برای تکمیل بازسازی، حمایت نظامی نیز مورد نیاز است، نباید شهر را به حال خود رها کرد.

انجمن بی تاوان آذربایجان غربی به نقل از روزنامه زمان، تصاویر تلویزیونی که پس از آزادی کوبانی از وضعیت این شهر پخش شد واکنش های مختلفی در پی داشت. از یک طرف خبرهای خوبی وجود دارد، نیروهای کرد سوری که توسط ائتلاف مقابله با داعش و نیروهای پیشمرگ اقلیم کردستان حمایت می شدند، توانستند دولت اسلامی عراق و شام (داعش) را از این شهر مرزی بیرون برانند. اما بدون حمایت بین المللی -یعنی حملات هوایی نیروهای ائتلاف تحت رهبری آمریکا- انجام این کار غیر ممکن بود. نیروهای زمینی و حملات هوایی با هم موفق به انجام این امر شدند. اگرچه نبرد در حومۀ شهر هنوز جریان دارد، اما به هر حال این یک پیروزی بزرگ است.
از طرف دیگر، همان گزارش ها نشان می دهند که اغلب خانه ها و مغازه های کوبانی دیگر وجود ندارند. شاید عبارت «پوستۀ تهی» این اوضاع را بهتر وصف کند. در بهترین حالت پنجره ها، درها و بالکن ها تخریب شده اند، اما در بدترین حالت کل ساختمان فرو ریخته و تلی از آوار است.
حال جامعۀ جهانی دو گزینه پیش روی دارد. گزینۀ نخست این است که دست روی دست بگذارد و تماشا کند که ساکنان قبلی شهر که آواره شده بودند به تدریج به خانه هایشان باز گردند؛ با این انتخاب جامعۀ جهانی [گویی] کتابی را ورق خواهد زد و به موضوعات دیگری می پردازد که اهمیت جهانی داشته باشند. اما گزینۀ بسیار مناسب تر این است که آستین هایمان را بالا بزنیم و فعالانه در این فرایند بازگشت به خانه مشارکت کنیم. من از صمیم قلب آرزو می کنم که این سناریو پذیرفته شود، آن هم نه در آینده ای دور و یک تاریخ مقرر شده، بلکه اکنون، درست همین حالا.
تخمین زده شده که پیش از آغاز جنگ داخلی سوریه ۴۵ هزار نفر در کوبانی زندگی می کردند. براساس اعلام نهار نت، پایگاه دیجیتال خبری لبنان، در تاریخ ۲ اکتبر ۲۰۱۴ تنها حدود ۱۰ درصد از مردم برای نبرد با داعش در شهر مانده بودند و بقیه در نتیجۀ پیشروی های جهادی ها مجبور شدند از شهر بگریزند.
نهار نت می گوید برآورد دقیق تعداد کسانی که سرانجام باز می گردند، امکان پذیر است، و هنگامی که متخصصان آمار ساختمان ها را تأیید کنند، می توان یک طرح جامع بازسازی تهیه کرد. فرض کنیم نیروهای محلی بتوانند این ارزیابی های اولیۀ خسارت ها را انجام دهند، در هر حال پس از آن نیاز به پول نقد و کمک های انسانی بلا عوض هست.
این را نباید فراموش کنیم که ساده لوحانه است اگر تصور کنیم تنها با اختصاص بودجه ای در یک بانک محلی و با پرداخت وام های کم بهره همۀ ساکنان کوبانی درخواست وام می کنند. آنها تسهیلات اعتباری نمی خواهند، بلکه چنانکه پیشتر نیز ذکر شد، به پول نقد نیاز دارند.
ساکنان کوبانی باید به یک خزانۀ کمک های عمومی کافی دسترسی داشته باشند تا بتوانند بازسازی خانه ها و مغازه هایشان را شروع کنند. برای تسریع این امر می توان مصالح ساختمانی، همچون سیمان، آجر، کابل برق و غیره، به کوبانی فرستاد تا در میان کسانی که به آنها نیاز دارند توزیع شوند. پارچه، لباس، لوازم پخت و پز و اقلامی از این دست نیز لازم است. مطمئناً متخصصان کمک رسانی و امداد بین المللی در کوتاه ترین زمان ممکن می توانند فهرستی از اقلام و کالاهای ضروری برای کوبانی تهیه کنند. پس از همۀ این ها یک بعد تغذیه ای نیز وجود دارد که باید مد نظر قرار گیرد: غذا لازم است.
حساب و کتاب ها به متخصصان واگذار شود، اما با دلایل کافی اطمینان داریم که ارقام نهایی چندان نجومی و ظالمانه نیست و تنها چند کشور بخشنده یا سازمان بین المللی کمک رسانی می توانند این نیازمندی ها را به سرعت و به اندازۀ کافی تأمین کنند. اما آیا مردمی که باز می گردند این را می پذیرند؟ من می گویم بله، می پذیرند. تقبل این نیازمندی ها به هیچ وجه نوعی «امپریالیسم نرم» نیست، تنها نشان دادن حمایت جامعۀ جهانی از هم نوعانی است که تحت فشارند و به سختی آسیب دیده اند.
در یک تصویر بزرگتر از مسأله، سیاست نیز بعداً وارد می شود. این سیاست مستلزم ارسال یک پیام روشن به همۀ بقایای ستیزه جویان داعش است. این پیام که از این نواحی سرچشمه می گیرد، می گوید: شما ممکن است بتوانید خانه های ما را خراب کنید، اما ما آنها را دوباره بنا خواهیم کرد، هر جا که باشد.
در چنین شرایطی بازسازی کوبانی بدون حضور همیشگی یک نیروی نظامی نمی تواند کامل شود. تنها گذاشتن این شهر ممکن است داعش را تشویق کند که دوباره خرابی و ویرانی به بار بیاورد. حملات هوایی تا جایی که لازم است باید ادامه پیدا کنند، مخصوصاً در شرق کوبانی و در جاده هایی که داعش از طریق آنها کمک دریافت می کند، از جمله جاده هایی که به سمت موصل می روند. جنگ جویان زمینی پیروز فعلی نیز باید گوش به زنگ و آماده بمانند. شهر آزاد شده اما نبرد علیه ترور همچنان ادامه دارد.
شاید کوبانی جدید بتواند در این بخش از جهان الگوی با هم بودن قرار گیرد. اما هر چیزی به وقتش، بیایید آن را از نو بسازیم.