یکی از مسائل کلیدی پس از انتخابات ۷ ژوئن آیندۀ پروسۀ آشتی است. انتظار می رود مسألۀ کردها حل شده و به خشونت PKK پایان داده شود. اما PKK و جناح سیاسی آن، یعنی حزب دموکراتیک خلق ها (HDP)، به جای زمین گذاشتن اسلحه و دنبال کردن یک خط مشی سیاسی مسئولانه، برای ادامۀ نبرد مسلحانۀ PKK بهانه تراشی می کنند و به سیاست تروریستی PKK مشروعیت می دهند. بالاخره پس از چندین هفته فشار و درخواست همه جانبه، رئیس مشترک HDP، صلاح الدین دمیرتاش، از PKK درخواست کرد «سلاح هایش را علیه ترکیه کنار بگذارد». این اظهارات در یک مصاحبۀ تلویزیونی و به صورت موضوعی حاشیه ای و با لحنی آرام ایراد شد. وی گفت «علیه ترکیه»، بنا بر این درخواست خود را مشروط به شروطی کرد.

دمیرتاش ادعا کرد که درخواست وی هیچ تأثیری روی PKK نخواهد داشت، چرا که وی در جایگاهی نیست که بتواند چنین درخواستی را مطرح سازد. عبدالله اوجالان باید برای این امر فراخوان صادر کند. این گفته اندکی طعنه آمیز و متناقض است. این سخن طعنه آمیز است چونHDP ادعا می کند در پروسۀ صلح نقش اصلی را به عهده دارد اما می گوید در موقعیتی نیست که بتواند یک تقاضای سیاسی از PKK داشته باشد. می گوید باید جدی گرفته شود اما در مسائل سیاسی حساس نمی تواند در مقابل کنگره جوامع کرد (KCK) و PKK بایستد. واقعیت مهم این است که HDP دربارۀ مسائل کلیدی مستقلاً نمی تواند هیچ تصمیمی اتخاذ کند و ازPKK/KCK دستور می گیرد.

بر خلاف ادعای دمیرتاش و احتمالاً در نتیجۀ فراموشکاری وی، اوجالان در ماه فوریۀ امسال ازKCK درخواست کرد که برای پایان دادن به نبرد مسلحانه تشکیل کنگره دهد. تصور می شد که این فراخوان پایان تروریسم PKK باشد. اما هیچ نتیجه ای در پی نداشت. PKK و HDP به جای گسترش فضای سیاسی دموکراتیک، درگیر تلاش برای ستایش تروریسم و رمانتیک جلوه دادن «زندگی در کوهستان» هستند و بدین ترتیب می خواهند خشونت PKK را به یک گفتمان زیبایی شناختی تبدیل کنند. از این گذشته، ادعای HDP مبنی بر اینکه «حزبی برای سراسر ترکیه» است به واسطۀ ناتوانی آن در مقابل سیاست تروریسم روستایی و شهری PKK، تضعیف شده است. تلاش برای توضیح و توجیه جنگ افروزی PKK/KCK نمی تواند تنها کارکرد یک حزبی سیاسی باشد، آن هم حزبی که در مجلس ملی کبیر ترکیه (TBMM) دارای ۸۰ نماینده است.

PKK اخیراً از جنگ در سوریه برای توجیه مبارزۀ مسلحانه خود استفاده کرده است. اما آشکار است که این تنها یک بازی سیاسی است. تروریسم PKK مدتها پیش از جنگ داخلی سوریه وجود داشته است. به جای قدردانی از ترکیه و رئیس جمهور رجب طیب اردوغان برای پذیرفتن هزاران کرد سوری آواره از کوبانی و گری سپی (تل ابیض) و نجات دادن آنها از دست وحشی گری های دولت اسلامی عراق و شام (داعش)، PKK و جناح سیاسی آن HDP اقدام به راه انداختن کمپینی ننگ آلود علیه حکومت کردند و تخم کینه و دشمنی در کشور کاشتند. این هم از سیاست متمدنانه و آزادی خواهانه! جهت یادآوری: سال گذشته روز ۷ اکتبر PKK و HDP از هواداران خود خواستند به خیابان ها ریخته و دست به اعتراض بزنند. نتیجۀ این اقدام یک فاجعه بود. خشونت خیابانی، هرج و مرج و خراب کاری منجر به مرگ ۵۰ نفر، مجروح شدن صدها نفر و میلیون ها دلار خسارت گردید. عوامل PKK مدارس را به آتش کشیدند، کتابخانه ها و موزه ها را غارت کردند به فروشگاه ها و پایگاههای پلیس حمله کردند، اتوبوس های شهری، خودردو های هلال احمر و بسیاری دیگر از اموال عمومی را طعمۀ آتش کردند.

علی رغم تداوم خشونتی که شبه نظامیان PKK مرتکب می شدند، HDP عمدتاً به خاطر ترس از تلافی PKK/KCK، از محکوم کردن آن سر باز زد. نه PKK و نه HDP نمی توانند ادعا کنند که نمایندۀ همۀ کردها در ترکیه یا در عراق و یا در سوریه هستند. یکسان انگاری مردم کرد و PKKیک ابزار ایدئولوژیک است که PKK از آن استفاده می کند، اما نمی توان آن را چندان با اهمیت تلقی کرد. PKK خواسته های خود را چنان معرفی می کند که گویی خواسته های مردم کرد هستند، و به گونه ای ژست گرفته که گویی تنها نمایندۀ این مردم است. و این چیزی نیست جز عوام فریبی و زیاده خواهی سیاسی.

PKK از سال ۱۹۸۴ تا کنون درگیر یک نبرد خونین علیه ترکیه بوده است. این جنگ به کشته شدن ۴۰ هزار نفر، مجروح شدن هزاران نفر دیگر و میلیارد ها دلار خسارت انجامیده است. اینک دیگر سیاست های شکت خوردۀ انکار، استحاله و مجازات جمعی مغلوب شده اند. تلاش زیادی شده است تا شکاف اجتماعی – اقتصادی میان شرق و غرب کشور ترکیه از میان بر داشته شود. در مناطق عمدتاً کرد نشین برای سرمایه گذاری در زیر ساخت ها، کشاورزی، حمل و نقل و آموزش میلیارد ها دلار هزینه شده است. جاده ها، فرودگاه ها و دانشگاه های جدید درجات بیشتری از تحرک اجتماعی را برای شهروندان ممکن کرده اند.

پیشرفت عمده در رابطه با پذیرش کردها به عنوان بخشی از قالیچۀ ترکیه که منقش به هویت های مختلف و متعدد قومی است، حاصل شده است. دیگر از نظر سیاسی و اجتماعی نکوهیده نیست که کسی خود را به عنوان کرد معرفی کند. تقشۀ جدید ترکیه در تصورات اجتماعی پذیرش و شمول بیشتر هویت های قومی و دینی را مجاز می داند. در دهۀ گذشته شاهد رفع محدودیت های استفاده از زبان کردی در رسانه ها، کمپین های سیاسی، سخنرانی های عمومی، کتاب ها و مجلات، شبکه های اجتماعی، دادگاه ها، زندان ها، مدارس و دفاتر حکومتی بودیم. در مدارس دوره های اختیاری آموزش زبان کردی ارئه شد. علمای دینی و ائمۀ جمعه و جماعت به زبان کردی موعظه می کنند. TV-Kurdi که یک شبکۀ تلویزیونی دولتی است، ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته برنامه های خود را به زبان کردی پخش می کند.

علی رغم همۀ این پیشرفت ها در حوزه های مذکور، PKK همچنان خلع سلاح را نمی پذیرد وHDP همچنان بهانه تراشی می کند. از سال های دهۀ ۱۹۸۰ تا کنون چیزهای زیادی تغییر کرده و HDP بیش از هر بازیگر دیگری در این صحنه از این تغییرات سود برده است. اما آنها همچنان ادعا می کنند که ترکیه در دهۀ ۱۹۷۰ مانده است. ترک ها و کردها، از ترکیه گرفته تا عراق، سوریه و ایران، دارای یک فرهنگ، تاریخ و جغرافیای مشترک هستند. آنها همچنین یک آیندۀ مشترک نیز دارند. به جای ستودن تروریسم و اهریمنی جلوه دادن ترکیه، PKK/KCK باید بدون هیچ پیش شرطی سلاح های خود را بر زمین بگذارند. اکثریت عمدۀ کردها، همانند اکثریت عمدۀ ترک ها، خواهان صلح هستند. نه PKK و نهHDP حق ندارند این پروسه را از مسیر خود خارج کنند.