سرکردگان قندیل‌نشین پژاک بدنبال نشست کومله و دمکرات، واکنش تندی نشان داده‌اند و بدین منظور کمیته‌ایی برای مقابله با هم‌پیمانی این دو حزب تشکیل داده‌اند. گفتنی است از همان بدو تاسیس پژاک تاکنون، کومله و دمکرات این فرقه را غیرایرانی و ضدکُردها معرفی کرده‌اند و معتقدند که هیچ هویت مستقلی ندارد و تمام افکار، راهکارها و مایحتاج روزانه و نظامی آن توسط فرقه‌ی مادر (پ‌ک‌ک) تأمین می‌شود؛ لذا پژاک هم همیشه از این گروهها بعنوان سنتی، کمپ‌نشین، خنثی و جیره‌خوار نام برده است. پژاک معتقد است که این دو گروه درصددند این فرقه را بعنوان زیرشاخه‌ی نظامی خود در ایران به خدمت بگیرند و خود بر کرسی سیاست بنشینند. به همین خاطر هم کمیته‌ایی تشکیل داده‌اند تا با شدت هرچه‌تمام‌تر با این گروهها مخالفت و در صورت لزوم هم وارد جنگ مسلحانه با آنها بشود. این درحالیست که این گروهها سالهاست ساکن دشت‌های شهرکوی‌ و روستای زَرگویز سلیمانیه‌ در اقلیم کردستان شده‌اند و دیگر قادر به مبارزه‌ی مسلحانه نیستند، اما پژاک اکنون با آشفتگی تمام، بدنبال راهی است که اجازه ندهد این دو گروه گامی به جلو بردارند. دشمنی پژاک با سایر احزاب کُردی، پیشینه‌ایی تاریخی دارد که از همان تراوشات فکری عبدالله اوجالان (سرکرده‌ی زندانی این فرقه در زندان امرالی ترکیه) نشأت می‌گیرد. اوجالان از همان شروع فعالیت خود و بدنبال تاسیس پ‌ک‌ک در سال ۱۹۷۸، به شدت با دیگر گروه و احزاب کُردی وارد میدان مبارزه شد و با برخی از آنها نیز به شیوه‌ی نظامی و مسلحانه جنگید. پژاک هم نتیجه‌ی آن نطفه است، لذا همیشه خود را در کانون معادله‌ی کُردها در منطقه قرار داده و تمامی گروه و احزاب دیگر را خائن و جیره‌خوار می‌داند. شاید ترس پژاک از عملکرد اخیر کومله و دمکرات هم زیاد بی مورد نباشد؛ چون این گروهها از هر امکانی استفاده می‌کنند تا ضربه‌ی نهایی را بر پیکر پژاک وارد آورند و باردیگر به کرسی‌های خود در کوی و زَرگویز استحکام بخشند. حال پژاک هم بدنبال یافتن راهکاری برای مقابله با این هم‌پیمانی کومله و دمکرات برعلیه خود است