گزارشات رسیده حاکی از آن است ،اعضای فرقه کردستیز ۴ عضو این فرقه کرد ستیز در چند مرحله مردم چند روستای اطراف سنندج را به زور وادار کرده اند تا گردهم آمده و به حرف های آنها گوش دهند. این اعضا برای مردم درباره مشکلات مربوط به اخاذی از مردم و گروگان گیری در مناطق کردنشین توضیح داده اند تا به نوعی این جنایات خود را توجیه کنند. شواهد نشان می دهد هیچ تغییر در  رویه پژاک صورت نگرفته است . عین گفته ها را  در زیر می آوریم. پژاکی ها می گفتند: پیمانکاران پروژه های راهسازی در مناطق کوهستانی قاتلان و تخریب کنندگان طبیعت و مناظر کردستان هستند. راهسازی کارگران و پیمانکاران در راستای اهداف و خدمت به حکومت ایران است و سیاست دولت را پیش می برد و باید با آنها برخورد کرد . پژاک برای کرد و آرمان کرد زحمت می کشد و وظیفه اهالی منطقه و ثروتمندان است که از پژاک حمایت مالی کنند. این کمک است نه اخاذی و این نوعی تعدیل ثروت است . گروگان گیری بعضی از افراد و گرفتن پول از آنها نیز نوعی مجازات برای افراد و طرفداران مرتبط با حکومت می باشد. پولی که می گیریم اخاذی نیست بلکه مالیات است چرا که پیمانکاران در حال سود بردن از سرمایه و زمین کردستان هستند و باید برای آزادی کردستان کمک کنند حال ببینید این استدلال پژاک با واقعیت جامعه کرد چقدر سازگاری دارد؟ کمک و حمایت مالی باید اختیاری و دلخواهی باشد نه زوری. مالیات باید به دولت پرداخته شود تا در قبال آن امکانات بدهد نه به غارنشینان قندیل. خود مردم کرد باید تصمیم بگیرند مالیات بدهند و به کی بدهند نه پژاک پیمانکاران برای رفاه مردم پروژه ها را انجام می دهند نه برای دولت . دولت فقط ناظر بر کار است. پژاک قاتل مردم کرد است نه پیمانکاران،پژاک با سوزاندن جنگل های کردستان قاتل طبیعت است نه پیمانکاران؛این رویکرد تروریستی باعث فرار سرمایه ها و توسعه نیافتگی بیشتر برای کردستان می گردد