بازی وحشتناک سکولاریستها بر سر ملت مسلمان کردستان
ارائه دهنده : احسان هورامی ( دانشجوی علوم سیاسی )
در بخش زیر گزیده ای از کتاب «آمریکا، خاورمیانه، نفت و قدرت» نوشته لاری اورست را از نظر شما می گذرانیم. این کتاب به تازگی در آمریکا انتشار یافته است. نویسنده کتاب، لاری اورست، یک مائوئیست و خبرنگار نشریه هفتگی کارگر انقلابی (ارگان حزب کمونیست انقلابی آمریکا) می باشد. وی از نزدیک با مبارزات خلق کرد آشنا بوده و در ۲۵ سال گذشته بعنوان یک انترناسیونالیست توجه زیادی به تحولات جنبش ملی کردستان کرده است.
فصل کردستان از کتاب «آمریکا، خاورمیانه، نفت و قدرت» تاریخچه خیانت آمریکا به کردها را بطور مستند شرح می دهد و می گوید: در سال ۱۹۷۲ نیکسون، کسینجر و شاه ایران برای رسیدن به مقاصدشان در خلیج فارس، طرح شومی ریختند. طرح این بود که کردهای عراق را به شورش ترغیب کنند تا دولت بغداد تضعیف شود. ماه مه، نیکسون و کسینجر به مسکو رفتند و وعده دادند که آنها همراه با شوروی، برای ارتقاء شرایطی که در آن تمام کشورها در صلح و امنیت بسر برند و در معرض مداخله خارجی نباشند، تلاش خواهند کرد.
سیمور هرش، محقق و روزنامه نگار پرسابقه در نیویورک تایمز و روزنامه نیویورکر، در بیوگرافی کسینجر چنین می نویسد: «روز بعد، نیکسون و کسینجر به تهران پرواز کردند و بطور پنهانی با شاه قرار گذاشتند که وی برای فراکسیون شورشیان کرد عراق سلاح قاچاق فراهم کند.» بعدها کسینجر توضیح می دهد هدف این بود که شاه «با حمایت کردهای شورشی درون عراق، آن کشور را به اشغال در آورده و ارتش بزرگی در نزدیکی مرز مستقر نماید.»از زمان ایجاد کشور عراق توسط انگلیس ها، کردها همیشه از تبعیض و سرکوب در رنج بوده اند. بیشتر نفت عراق از میدانهائی در اطراف کرکوک در کردستان استخراج می شود. با این وجود سود اندکی از ثروت نفتی عراق به کردها می رسد و آنها حقی در تصمیم گیری های سیاست نفتی ندارند. کردستان نسبت به باقی مناطق عراق، در زمینه صنایع، راه، مدرسه و بیمارستان، توسعه نیافته باقیمانده است. کردها در رابطه با استخدام دولتی مورد تبعیض قرار گرفته و حتا بر امور داخلی خود کنترل ندارند. متعاقب قدرت گیری حزب بعث در سال ۱۹۶۸، رژیم جدید به کردها وعده داد که سرنوشتشان بهبود خواهد یافت. قانون اساسی جدید ۱۹۷۰ عراق «حق ملی مردم کرد و حقوق حقه تمام اقلیت های درون عراق متحد» را به رسمیت شناخت. «قانون خودمختاری در منطقه کردستان» مصوبه سال ۱۹۷۴، وعده داد که کردی زبانی رسمی خواهد بود و در مدارس تدریس نیز خواهد شد. با این اقدامات، هویت و حقوق کردی وسیعتر از کشورهای همسایه به رسمیت شناخته شد (ایران و ترکیه، یعنی متحدین ثابت قدم آن زمان آمریکا، هرگز حتا به شکل فرمالیته و صوری کردها را بعنوان ملتی معین برسمیت نشناختند چه برسد به آنکه وعده حقوق ملی به آنها بدهند.)اما هنگام عقد قرارداد ۱۹۷۱ بین رژیم بعث و نمایندگان کردها، روشن شد که مسائل کلیدی مانند کنترل کردها بر نیروهای امنیت محلی، دریافت سهم مناسبی از درآمد نفت و شراکت در قدرت ملی، جزو قرارداد نمی باشد. رژیم بعث شروع به کوچ دادن عرب ها به کردستان کرد و سعی کرد ملا مصطفی بارزانی رهبر کردها را ترور کند. بارزانی از دهه ۱۹۶۰ با آمریکا و شاه (و احتمالا اسرائیل) در تماس بود و بار دیگر جهت دریافت کمک علیه بغداد به آنها مراجعه کرده بود. بارزانی حتا در مصاحبه با روزنامه واشنگتن پست قول داد: «اگر آمریکا ما را در مقابل گرگ ها حفاظت نماید، ما حاضر به همراهی با سیاست آمریکا در این منطقه هستیم. اگر حمایت به اندازه کافی قوی باشد، ما می توانیم میدانهای نفت کرکوک را کنترل کرده و آنرا به شرکتی آمریکائی بدهیم تا در آن کار بکنند.» طرح کسینجر – شاه سال ۱۹۷۲ به مرحله عمل در آمد. ایران و آمریکا کردها را به شورش علیه بغداد ترغیب کردند و میلیونها دلار سلاح، پشتیبانی لجیستیکی و بودجه مالی برای آنها تهیه کردند. در عرض سه سال سازمان سیا ۱۶ میلیون دلار پول به کردهای عراق و ایران داد، ۹۰ درصد سلاح کردها منجمله توپخانه پیشرفته توسط آنها تهیه گردید.آنچه مسلم است هدف آمریکا پیروزی کردها یا حق تعیین سرنوشت برای کردها نبود. سازمان سیا وحشت داشت که این استراتژی باعث طولانی شدن شورش شود و نتیجتا روحیه جدائی طلبانه در میان کردها تقویت شود و این به شوروی فرصت دهد تا برای متحدین آمریکا (ترکیه و ایران) مشکلاتی فراهم آورد. یک بررسی از فعالیتهای سازمان سیا توسط کنگره آمریکا که توسط «اوتیس پایک» نماینده نیویورک در کنگره آمریکا ارائه شد، نتیجه می گیرد که «هیچکدام از مللی که به کردها کمک می کنند بطور جدی خواهان متحقق شدن خواست کردها و تشکیل دولت خودمختار نیستند. آمریکا و شاه بدنبال تضعیف و خسته کردن (دولت) عراق می باشند. بر طبق مدارک و مکالمات سیا، آنها به کردها بعنوان «ورق بازی» علیه عراق و وسیله ای مفید برای تضعیف پتانسیل عراق در ماجراجوئی های بین المللی نگاه می کردند.»به این دلیل آمریکا دستور داد که در رابطه با کمک نظامی به کردها «کنترل اکید» صورت بگیرد و هرگز به کردها مهماتی که بیش از سه روز دوام آورند داده نشود تا هر موقع که خواستند بتوانند مانع عمل آنها شوند. روزی از روزهای سال ۱۹۷۳ کسینجر شخصا برای متوقف کردن یک حمله طراحی شده توسط کردها، مداخله کرد. زیرا می ترسید که مبادا این طرح به موفقیت برسد و متعاقب جنگ اکتبر میان اعراب و اسرائیل، باعث پیچیده شدن دسیسه های آمریکا گردد. بررسی های «اوتیس پایک» به این نتیجه می رسد که: «رئیس جمهور و کسینجر و شاه امیدوار بودند کردها غلبه پیدا نکنند. آنها ترجیح می دادند شورشیان فقط تا آنجا پیش بروند که برای کشیدن شیره عراق کافی باشد. این سیاست به اطلاع کردها که توسط ما به جنگ ترغیب شده بودند، نرسید.»
«تعهدات ما تعهداتی با نیت بد بود»
سال ۱۹۷۵ شورش کردها وخیم ترین تهدیدی را که تا آن موقع رژیم بعث بخود دیده بود، پیش آورد. حدود ۴۵۰۰۰ پیشمرگه کرد با کمک دو هنگ از ایران، نزدیک به ۱۰۰۰۰۰ سرباز ارتش عراق را زمین گیر کرد؛ بطور جدی اقتصاد و ارتش عراق را تحت فشار قرار داد. کسینجر و شاه خواهان جنگ همه جانبه یا فروپاشی عراق نبودند. بلکه می خواستند عراق را مجبور کنند دست از ناسیونالیسم عربی ضد اسرائیل بردارد و او را از بغل اربابان روس بیرون بکشند و با این کار به دیگران در منطقه نشان دهند که وابسته به شوروی بودن فایده ندارد. شاه می خواست ثابت کند که ایران قوی ترین قدرت خلیج است و قابل اتکاء ترین ژاندارم برای آمریکا است. همچنین می خواست در معاهده سعد آباد که طبق آن کنترل تمامی راه آبی شط العرب مابین دو کشور را به عراق داده بود، تجدید نظر کند.یکی از یادداشتهای سیا می نویسد شاه قصد داشت «لحظه ای که با دشمن اش بر سر مشاجرات مرزی به توافق رسید» کردها را ول کند. هشت ساعت پس از آنکه عراق با شروط آمریکا و ایران که در توافقنامه الجزیره در سال ۱۹۷۵ فرمولبندی شده بود، موافقت کرد، شاه و آمریکا کمک ها (منجمله کمکهای غذائی) به کردهای عراق را قطع کرده و مرز ایران را بستند و راه عقب نشینی کردها را مسدود نمودندکردها اصلا به خیالشان هم نمی رسید که کنار گذاشته شوند. ولی دولت عراق میدانست. و روز بعد حمله همه جانبه «پیگرد و نابودی» را براه انداخت. کردها که باور
