آنان به کُردها فشار آوردند، آنان را تحقیر کردند، عملیات ضدصلح خود را در حوزه ها و میادین مختلف پیش بردند و همه ی تلاش آنان برای رسیدن به این هدف و مقصود بود که به کُردها بگویند: نگاه کنید، مقطع مذاکرات صلح باز هم متوقف شد.
انجمن بی تاوان آذربایجان غربی :اورال چالشلار از تحلیل گران و روزنامه نگاران قدیمی ترکیه است که مطالعات و تجارب گسترده ای در حوزه های مرتبط با کُردهای ترکیه و سوریه دارد. این روزنامه نگار یکی از ۶۳ عضو هیأت موسوم به فرزانگان صلح است که از سوی رجب طیب اردوغان انتخاب شد و همراه با دیگر روزنامه نگاران، دانشگاهیان و فعالان سیاسی و دینی، به منظور حمایت از مذاکرات صلح بین ترکیه و پ.ک.ک به چند استان ترکیه سفر کرد.
اورال چالشلار/ ما هم اکنون با سوال بزرگی روبرو هستیم، آیا حرکت کند و سنگین حکومت ترکیه در مسیر مذاکرات صلح با پ.ک.ک و هشدارهای اوجالان، ترکیه را به سوی مقطعی به نام آغاز مجدد درگیری ها سوق داده می شود یا خیر؟
اگر نگاهی به آرشیو روزنامه های ترکیه طی چند ماه اخیر بیاندازیم و به تحلیل ها و مقالات تحلیل گران و ستون نویس های مشهورمان نگاه کنیم، می بینیم که بسیاری از آنان مقالات و تحلیل های خود را به شیوه ای ارائه کرده اند که گویی این پروژه از همان آغاز کار، تمام شده، به بن بست رسیده و بی فایده بوده است. این در حالی است که عبدالله اوجالان، رهبر زندانی پ.ک.ک در نوروز سال ۲۰۱۳ در یک پیام مهم و تاریخی اعلام کرد که دوران مبارزه ی مسلحانه برای پ.ک.ک به پایان رسیده است و شاید بسیاری از تحلیل گران ما نخواستند این پیام را ببینند و بخوانند.
از سویی دیگر برخی از تحلیل گران و مقاله نویسان مشهور نیز موضوع متفاوتی اتخاذ کرده و اعلام کردند که این پیام اوجالان حاکی از یک ضرورت تاریخی و آشکار است اما پ.ک.ک حاضر نیست از چنین دستوراتی تبعیت کند. در واقع آنان به دنبال این بودند که در صفوف پ.ک.ک و دیدگاه های سران این حزب گونه ای از تفرقه و تشتت را به وجود آورده و نشان دهند که آنان هم فکر و هم نظر نیستند اما این پروژه هم به نتیجه نرسید و برخلاف انتظار این دسته از اساتید فن، سران پ.ک.ک نیز از دستور اوجالان تبعیت کرده و این واقعیت را پذیرفتند که دوران مبارزه ی مسلحانه به پایان رسیده است.
به دنبال پذیرش این موضوع از سوی سران پ.ک.ک، گروهی که به پایان یا به عبارتی دیگر به توقف درگیری بر خشونت اعتماد نداشتند، تحلیل خود را در این مسیر پیش بردند: این ها از سی سال پیش سلاح به دست گرفته اند و نمی توانند خود را با شرایط جدید وفق دهند. بالاخره در گوشه ای یک درگیری روی می دهد و دوران آتش بس و توقف خشونت به پایان می رسد، در واقع همه ی امید آنان این بود که جنگ و درگیری، دیگر باره آغاز شود.
پس از دوران عملیات ۱۷ دسامبر و افشا شدن پرونده ی فساد مالی یک بار دیگر، توجه برخی از مخالفین ثبات و آرامش، به سوی اوجالان، پ.ک.ک و حزب صلح و دموکراسی جلب شد. آنان به کُردها فشار آوردند، آنان را تحقیر کردند، عملیات ضد صلح خود را در حوزه ها و میادین مختلف پیش بردند و همه ی تلاش آنان برای رسیدن به این هدف و مقصود بود که به کُردها بگویند: نگاه کنید، مقطع مذاکرات صلح باز هم متوقف شد. این گروه هنوز هم از تاب و هیجان نیفتاده اند و بر مواقع خود پافشاری می کنند تا هر طوری شده به مقطع توقف درگیری ها پایان دهند. آنان حتی از بیانات و اظهارنظرهای مختلف اعضای هیأت ملاقات با اوجالان نیز مصادره به مطلوب می کنند و تلاش می کنند تا سخنان سران و نمایندگان حزب صلح و دموکراسی را به گونه ای دیگر بازتاب دهند. بگذارید برای شما مثالی بیاورم.
صلاح الدین دمیرتاش رهبر حرب صلح و دموکراسی گفته است: «خلق کُرد به جایگاهی رسیده که می تواند مسائل خود را حل نموده و خود را مدیریت کند، بنابراین پس از پیروزی در انتخابات شهرداری ها، کار مال فقط در ایجاد نمایشگاه و خانه ی فرهنگ و کارهای عمرانی خلاصه نخواهد شد و اصلی ترین چیزی که باید تأسیس شود، خودگردانی دموکراتیک است.
این خلق می تواند خود را اداره کند، با استفاده از شورای محلات و مجالس شهرها، مسائل خود را پیش ببرد و به زبان های کُردی، عربی و آشوری خدمت کند.»
سخنان دمیرتاش در رسانه های طرفداران به بن بست رساندن مذاکرات صلح به این مشکل بازتاب یافت: «حزب صلح و دموکراسی پس از انتخابات شهرداری ها، خودگردانی کُردی اعلام می کند».
این در حالی است که سخنان دمیرتاش واقع و آشکار است و یک بازه ی زمانی مشخص در نظر نگرفته و صرفاً اهداف آینده ی خود را اعلام کرده است و آن چه که او و حزب صلح و دموکراسی برای کُردهای ترکیه می خواهند، چیزی نیست که فراتر از چهارچوب های اختیارات ادارات و نهادهای محلی در کنوانسیون های مشترک اتحادیه ی اروپا باشد.
تمام این اهداف، در راستای ارتقای توان و اختیارات ادارات و ارگان های محلی، خدمت به زبان مادری و مسائل فرهنگی است و نمی تواند تهدید به شمار بیاید.

کُردها جویای حق هستند
کُردهای ترکیه، حقوق مبتنی بر هویت قومی و فرهنگی خود را می خواهند و درخواست ها و اصرارهای آنان منجر به ایجاد یک جامعه ی چند صدایی و متکثر می شود و اتفاقاً مبارزات دموکراتیک کُردها می تواند ترکیه را به سوی یک جامعه ی دموکراتیک دارای تنوع فرهنگی پیش ببرد. اما تعلل و وقت کشی دولت، سیاست های کند و دور از پویایی و عدم اقدام جدی، کُردها را خشمگین می کند و آنها را در انتظار و بلاتکلیفی باقی می گذارد.
اوجالان طی هفته های اخیر، بارها عصبانیت خود را علیه حزب عدالت و توسعه (AKP) نشان داده و اعلام کرده که تعلل این حزب و عدم ارتقای سطح گفتگوهای کنونی به مذاکرات جدی با شخص وی، قابل قبول نیست. اوجالان و سران حزب صلح و دموکراسی گلایه می کنند، به تندی از حکومت انتقاد می کنند و انتظارات خود را به کرات بازگو می کنند اما آیا همه ی این مخالفت ها و تنش ها، می تواند به مقطع مذاکرات صلح پایان دهد.
بگذارید پرسش خود را به شکل دیگری فرموله کنیم: آیا آن کسانی که می خواستند با اجرای عملیات ۱۷ دسامبر و افشاگری های مالی، حزب عدالت و توسعه را بر زمین خرده و کرسی نخست وزیری را از اردوغان پس بگیرند و با استفاده از قدرت دولت پنهان و احزاب مخالف و برخی قدرت های جهانی به دنبال حذف تیم اردوغان بودند، می توانند راه گریز و نقطه ی برون رفت خود را در جایی پیدا کنند که با مسأله ی کُردها و مذاکرات صلح با پ.ک.ک تقاطع و برخورد پیدا کند؟
آیا ممکن است آنان تیر خلاص و مرحله ی نهایی عملیات خود را معطوف به این موضوع کرده و دقیقاً از نقطه ی مذاکرات کُردی به دولت اردوغان و ثبات کنونی حمله کنند؟
در پاسخ باید گفت: واقعیت این است که رهبران این عملیات چشمان خود را بسته و در تاریکی حمله می کنند. آنان از این که از ظرفیت و توان کُردها و موضوع مذاکرات صلح به عنوان یک ابزار و آلت عمل استفاده کنند، هیچ ابا و پرهیزی ندارند. اما دست کم در حال حاضر اوجالان، پ.ک.ک و حکومت، هوشیارانه قدم برمی دارند و اجازه نمی دهند این گروه به اهداف خود برسند. البته نباید این واقعیت را از نظر دور داشت که فضای انتخاب یک فضای مناسب برای تحریک، درگیری و تنش است و این فضا نیز باید به درستی مدیریت شود.
در پایان باید به این موضوع اشاره کنم که یک خطر بزرگ در کمین ماست و این خطر نیز عبارت است از تلاش برخی ها برای کشاندن آتش وحشت و خشونت، به مناطق کردنشین ترکیه. آنان در این راه عزم جدی دارند و نباید چنین خطری را نادیده گرفت.